Hectische weken

Geen nieuws is meestal goed nieuws en gedurende de afgelopen 2 maanden was dat ook het geval. Spijtig genoeg kwam hier de laatste 3 weken verandering in... daarom ook dat we de laatste weken zo weinig van ons hebben laten horen. Een update...

13 november was de dag dat ik terug zou beginnen werken en dus moest Bonga op 3 november voor het eerst naar de creche: op wenweek.

Voor mama weer eens een moeilijk momentje ;-) al moet ik toegeven dat ik minder emotioneel was dan toen ik Miro voor het eerst in de creche moet achterlaten. Je merkt dat je meer "ervaren" wordt en dat die ervaringen je toelaten zulke dingen anders te benaderen.

Natuurlijk was er deze keer wel een gevoel dat we niet zozeer met Miro hadden, namelijk "wat met de hechting"? Zou de creche hier een invloed op hebben. Wij vinden dat Bonga de afgelopen maanden zeer goed aan ons gehecht is en twijfelen er niet aan dat hij zich thuis bij ons voelt. Anderzijds was hij dan wel full time bij ons en hadden we niet echt een idee of deze hechting zou veranderen wanneer hij in de dag door andere mensen zou verzorgd worden. Na de wenweek konden we deze zorgen laten varen: Bonga had het er prima naar zijn zin, maar was toch blij wanneer mama hem s avonds kwam ophalen. Zijn wereldje valt duidelijk op zijn plaats wanneer ook Miro en papa thuiskomen en we met zijn viertjes samen zijn.

Iedereen happy dus... tot zondag. Bonga is ziek: overgeven, niets van zijn eten binnenhouden, een beetje ellendig hoewel hij tussendoor wel speelt. Maandag is hij echter niet meer dan een hoopje "ellende" en dus zakken we af naar de kinderdokter die hem onmiddellijk laat opnemen.

Conclusie: virale maag/darm infectie, een souveniertje aan de wenweek in de creche. Bonga lijkt op de foto's een stevig ventje, maar in werkelijkheid heeft hij niet echt veel "vetreserves". Na 2 dagen overgeven was hij dan ook zo verzwakt dat hij aan de baxter moest en aansterken. Donderdag 13 november zat mama dus nog steeds met Bonga in het ziekenhuis en moest mijn "start op kantoor" met 2 dagen uitgesteld worden.

Donderdagavond mochten we naar huis, Bonga leek er bovenop hoewel hij het hele weekend niet echt super was.

Maandagmorgen: tweede poging om terug het werk te hernemen en Bonga heeft maar liefst 40,5°C koorts. Hij blijft die dag bij Mémé, dokter wordt opgetrommeld, diagnose: oorontsteking en dus antibiotica.

Wanneer we s avonds terugkomen van kantoor is er nog niet veel verandering te werken. Iedere keer dat de Perdolan is uitgewerkt stijgt de koorts onmiddellijk terug tot 40,5°C. Wanneer hij dan om 2100u ook nog eens begint te beven, besluiten we dan toch naar spoedgevallen te gaan, naar de kinderarts van wacht. Een topavond voor pediatrie en het duurt tot middernacht voor we aan de beurt zijn. Conclusie: opname! Opnieuw!!! Het is ver 2 uur s ochtends wanneer we eindelijk een kamer hebben en kunnen proberen een beetje slaap in te halen.

Aanvankelijk denkt men aan RSV omdat de meeste kindjes die die avond opgenomen worden dat als diagnose hebben en ook Bonga vertoont al de symptomen. Achteraf blijft het geen RSV te zijn, wel een zware bacteriële infectie (op de bovenste luchtwegen). De behandeling is opnieuw een baxter, veel rusten, antibiotica en deze keer tot vrijdag in het ziekenhuis.

Deze keer ook een bezoek aan de neus-keel en oor specialist want hij ademt ongemakkelijk door zijn neus en lijkt gehinderd te zijn door neuspoliepen. Dit laatste is echt niet mogelijk gezien zijn jonge leeftijd en dus moet men hem onder verdoving brengen om manueel te kijken wat er aan de hand is. Dit kan niet zolang hij koorts heeft en een infectie dus moet dit uitgesteld worden naar latere datum...

Gelukkig heb ik nog een aantal verlofdagen en kunnen we de periode oin het ziekenhuis nog eens overbruggen zonder al te veel organisatorische problemen. Op die momenten besef je toch hoe geweldig het is om een flexibele werkgever te hebben en voor een bedrijf te mogen werken waar men begrip heeft voor zulke familiale omstandigheden... Heel wat kopzorgen minder!

Op vrijdag was Bonga er eindelijk helemaal bovenop. Hij was opeens weer de vrolijke, speelse, levendige baby, vol met energie en helemaal niet meer gelukkig om in een ziekenhuisbedje aan een baxter te liggen. We waren dan ook blij toen we in de namiddag terug naar huis konden en ook voor Miro was het hoog tijd dat alles weer terug "normaal" werd. Zo twee weken zonder mama (of papa), zonder broertje en steeds weer iemand anders die haar van school kwam halen of brengen, bracht haar toch wel een beetje in de war.

Vandaag is mijn wekelijkse vrije dag en gelukkig kon het "kijkonderzoek" vandaag plaatsvinden. Bonga en ik moesten al om 7 uur vanmorgen in het ziekenhuis zijn. Rond 9 uur was het Bonga zijn beurt en om 1100 was hij terug op de kamer met buisjes in de oren. Aan de versmalde doorgang in zijn neusje kon men niets doen, dat probleem zal met het groeien vanzelf weggaan, maar het onderzoek toonde wel aan dat er veel vocht in zijn oortjes opgestapeld zat en dus verholpen moest worden... Nu bijna 12uur later is er aan Bonga niets meer van dit alles te merken, hij zit vrolijk op de mat met Miro te spelen en lijkt het alweer allemaal vergeten te zijn.

Momenteel gaat alles dus terug zijn gewone gangetje. Laten we hout vasthouden dat dat zo een tijdje mag blijven want Wim en ik zijn nu echt wel moe en kunnen wat recuperatie gebruiken...

We kijken dan ook enorm uit naar volgend weekend: ons gepland weekendje Centerparcs. We duimen dat iedereen dan gezond mag blijven...

Groetjes...

Doop Bonga/ Baptism Bonga

Op 11 oktober was het zover: de doop van Bonga! Ik was er nog niet in geslaagd jullie dit eerder te melden maar de afgelopen weken zijn zeer hectisch geweest (zie volgende blog).

Een paar mensen hebben gevraagd naar de teksten van de doopviering, maar tot op heden heb ik nog echt gevonden hoe ik deze via deze weg gemakkelijk met jullie kan delen. Blogger laat blijkbaar niet toe om "documenten te posten" als een attachement. Dus hier volgt dan maar de hele versie via een blog...

Inleiding – gelezen door Anne
Op een dag maakten alle kleuren van de wereld ruzie. Groen zei "Ik ben de belangrijkste kleur. Ik ben het symbool van het leven en van de hoop. Ik werd gekozen voor het gras, de bomen en de bladeren. Zonder mij zouden de dieren sterven. Kijk naar het land, ik overheers alle andere kleuren".Blauw onderbrak: "Kijk liever naar de lucht en de zee. Water is de oorsprong van het leven en de wolken vormen zich vanuit de blauwe zee. De hemel geeft ruimte, vrede en rust. Zonder mijn vrede zijn jullie niets meer dan bezige wezens".
Geel lachte: "Ik breng de lach, de vreugde, de warmte in de wereld. De zon, de maan en alle sterren zijn toch geel! Elke keer dat je naar een zonnebloem kijkt, glimlacht de hele wereld. Zonder mij, geen vreugde!"Rood kon zich niet langer inhouden. "Ik ben heerser over jullie allen. Het bloed, dàt is het leven. Ik ben ook de kleur van het gevaar en van de moed. Ik ben klaar om te vechten voor een zaak. Ik draag het vuur in het bloed. Zonder mij is de aarde zo kaal als de maan. Ik ben de kleur van de passie en van de liefde".
Alle kleuren gingen verder met zichzelf op te hemelen. Hun twisten werd luider en luider. Plots was er een verblindend wit licht en de donder gromde en sloeg. De regen stroomde onophoudelijk uit de hemel. Uit schrik kropen de kleuren heel dicht bij elkaar voor bescherming.
Toen sprak de regen: "Dwaze kleuren, jullie maken ruzie! Elk probeert de andere te overheersen. Weten jullie dat God elkeen gemaakt heeft voor een bepaald doel, uniek en verschillend? Hij houdt van jullie allemaal! Jullie zouden allen samen in vrede kunnen leven. God heeft toch beloofd met jullie te zijn, een teken van hoop voor morgen."
Daarom zet God elke keer dat Hij een milde regen laat neerkomen om de wereld te wassen, een regenboog in de wolken. Wanneer wij die regenboog zien, herinneren we ons dat God wil dat we elkaar waarderen en dat we leren samen leven in vrede en harmonie.

Welkom – door Pater Jan
Door de komst van Bonga in het gezinnetje van Wim en Dana heeft jullie familie extra kleur gekregen. Net als een regenboog, die als teken van vrede aan de hemel staat, zijn jullie verbonden door kleuren. Een regenboog is een prachtig schilderij, dat warmte uitstraalt, dat je vrolijk en blij maakt. Geen enkele kleur mag je eruit weglaten want dan ziet hij er veel minder feestelijk en compleet uit.
En als ik dan vandaag jullie gezichten zie: stralend, vol feestvreugde, vol fierheid... dan kan ik wel zeggen: jullie allemaal samen, vormen een schilderij dat minstens even mooi is als de regenboog.

Beste familie, welkom in deze viering waarin we Gods zegen willen vragen over Bonga en jullie willen vragen mee zorg te dragen voor hem. In Zuid Afrika legde men de eerste steen voor een geloof dat Bonga zelf doorheen de jaren mag opbouwen. Samen willen wij vandaag hier, de tweede steen leggen.
Laten we deze doopviering aanvangen met het teken waarmee wij allen eens gedoopt werden:
"In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest. Amen".

Dankwoord
Wim:
Lieve Bonga, vele maanden hebben we naar je uitgekeken, zonder te weten wie je was. Jouw eerste foto maakte ons enorm gelukkig. Sinds Miro jou behoedzaam in onze armen legde, hebben we al uren naar je zitten kijken en je bewonderen. Ik ben enorm gelukkig en dankbaar met zo’n knapperd van een zoon. Miro, je grote zus, is ook heel blij met je, "haar baby, haar Bonja", zoals zij je noemt. Als ik s morgens wakker word, voel ik een diep gevoel van dankbaarheid. Dankbaarheid voor ons gezinnetje, dankbaarheid omdat jij nu bij ons bent, omdat je me als je papa hebt aanvaard. "Bonga" betekent trouwens ook "dankbaar" in het Tswana, de taal van S.
Dana:
Dag mijn kleine jongen, welkom in onze wereld, die van je papa en mama en je grote zus. Het is ongelooflijk hoe ik me meer en meer aan je bind. Iedere dag word ik meer verliefd op jou. Wanneer je me bewust of onbewust verleidt met je lach, worden iets lastigere momenten onmiddellijk vergeten. Het doet me deugd te zien hoe je je hoofdje naar me draait wanneer je mijn stem hoort, hoe je je aan me vastklampt als je troost zoekt en je je hoofdje tegen mijn schouder legt. Alvast bedankt voor al die mooie momenten en bedankt omdat ik je mama mag zijn... voor altijd.
Pater Jan:
Voor we deze viering beginnen, willen we het even stil maken en S., de afstandsmama van Bonga dank zeggen. We kunnen het ons in onze comfortabele maatschappij bijna niet voorstellen: een jonge vrouw genoodzaakt, haar kind af te staan.
We kunnen ons niet in haar schoenen plaatsen en het bijna niet bevatten zonder intens geraakt te worden. We kunnen haar enkel bewonderen en dankbaar zijn voor de sterke en moedige beslissing die ze genomen heeft. Met haar diepe liefde voor haar ongeboren kind, heeft zij voor hem "leven" gekozen... Door afstand van hem te doen heeft ze Bonga een betere toekomst willen geven dan zij hem bieden kan.
Laten we even stil maken en God danken dat hij haar die kracht heeft mogen geven en hem vragen haar stille wens ooit te laten uitkomen: dat ze iemand mag vinden die haar oprecht liefheeft en met haar ooit het leven zal delen.
Laten we het even in ons stil maken en ook even bidden voor alle kinderen en ouders in deze wereld die niet zo gelukkig zijn als wij. Laten we bidden dat hun honger gestild mag worden, dat zij kleren en onderdak kunnen vinden, dat zij bij medemensen en bij God steun en hoop mogen vinden en zo hun eigen regenboog kunnen vormen.

Even stilte...
Pater Jan:
Wim en Dana, het levenslot van Bonga, net zoals dat van Miro, hangt in grote mate af van jullie en jullie wederzijdse liefde. Door Bonga in jullie gezin op te nemen hebben jullie je innerlijk verbonden om samen in liefde voor hem te zorgen.
Ontsteek daarom vandaag opnieuw jullie huwelijkskaars hier aan de paaskaars. Ontsteek dan de doopkaars voor Bonga aan jullie kaars want zo gaat het leven door, zo gaat de liefde verder, van ouders naar kinderen.

Naamgeving
Pater Jan:
Bonga, mensen geven elkaar een naam, want als je geen naam hebt, ben je niemand, net alsof je niet bestaat. Maar als iemand je naam zegt, dan voel je: hij weet dat ik er ben. Een naam doet je leven. Daarom heeft men in Rock-a-Bye House met heel veel zorg een mooie naam voor je uitgekozen, "dankbaar" in Tswana, Bonga voor ons. Een mooier cadeau had men je niet kunnen geven. Het was de start voor je verhaal.
Denk eraan Bonga, een naam wordt precies zo mooi als de mens die we ermee aanspreken. Iedereen zal je onder deze naam kennen. Klinkt die naam, dan zal je reageren, steeds opnieuw, blij, verrast, geschrokken, betrapt, gelukkig... hoe dan ook, je reageert, omdat jij het bent.
Dana:
Met jouw kregen we ook je naam. We hadden zelf geen mooiere naam kunnen kiezen. Hij past perfect bij je: Bonga. Met de B van Blijgezind, de O van Opgewekt, de N van Nieuwsgierig, de G van Genieten en tenslotte de A van Anders, je unieke JIJ!
Wim:
Net als Miro, willen we je graag een tweede naam geven. Je hebt je eigen roots, maar via deze naam willen je een ook stukje van onze familiegeschiedenis meegeven. We kozen voor Mauro, een verwijzing naar je beide grootvaders© . Beiden zorgden zij ervoor dat wij konden opgroeien in een warm nest. Wij willen ook voor jou en je zus Miro zo een nestje bouwen en zo het leven te laten verder gaan, generatie op generatie...
Pater Jan:
Bonga Mauro Vermeulen, God zal je voortaan met die naam aanspreken. Hij schrijft vandaag jouw naam in de palm van zijn hand.

Kruisje en Symboliek
Pater Jan:
Lieve Bonga, we zijn blij dat we je in ons midden mogen opnemen. Met het kruisje dat we je nu gaan geven, willen we je zegenen.
In de woorden "God zegene en beware je" schuilt de hoop en het verlangen dat God zelf gelukkig mag zijn om jou. En dat Hij jou dan ook beware in zijn hart. Het is het diepste verlangen van elke gelovige mens.
Wim en Dana:
Bonga, elke avond willen we jou een kruisje geven. Daarmee willen we je drie dingen zeggen:
Een kruisje is een plus-teken. We willen je daarmee bevestigen. Je bent de moeite waard, we geloven in jou, er zit meer in jou dan je misschien wel denkt.
Een kruisje doet ook denken aan een kruispunt en op een kruispunt moet je kiezen welke weg je inslaat. Je zal ooit moeilijke keuzes moeten maken. Maar met dit kruisje willen we zeggen dat we met jou en voor jou kiezen.
Een kruisje is ook het teken van het christen zijn. Samen met jou willen we volgens die waarden te leven.
Pater Jan:
Bonga, God zegene en beware je...
Wim, Dana en Miro geven Bonga een kruisje. Meter Oma Lus en peter Jopa geven hun petekindje ook een kruisje waarna we jullie allemaal uitnodigen hetzelfde te doen.
Zegening van het kruisje

Lezing – gelezen door Elke en Silke
Waarom er allerlei kleuren kinderen zijn - Een scheppingsverhaal uit West-Afrika (Ghana)
Heb je je wel eens afgevraagd waarom er kinderen in allerlei kleuren zijn? Nou? Dat komt door iets wat heel lang geleden gebeurd is. In een lang vervlogen tijd leefde Nyame, de Hemelgod. En binnenin Nyame woonden geestmensen.Nyame had een reusachtige met aarde gevulde mand met daarin allerlei wonderbaarlijke planten, een heleboel prachtige dieren, vogels en insecten.
Nyame was dol op zijn aardemand, Soms klommen er een paar van de geestmensen die in hem woonden omhoog naar zijn mond en keken dan met hem mee. Een van hen heette Iyaloda. Ze was heel levenslustig en had overal belangstelling voor. "Laten we eens gaan kijken!" zei ze tegen de jongensgeest, die haar speciale vriendje was.
Toen ze in zijn mond kwamen moest Nyame niezen! Iyaloda en de jongensgeest werden uit zijn mond geslingerd, en vielen pardoes in het kleine mandje.
Hand in hand gingen de twee op weg. Eerst waren ze nog wel opgewekt. Er was zo veel wonderbaarlijks te zien. Maar het duurde niet lang voordat ze beseften dat het een eenzaam bestaan was zo met z'n tweeën, ver weg van Nyame en al hun geestenvriendjes.Op een dag had als Iyaloda, een idee. Ze besloot een paar kleintjes te maken, net zoals we zelf zijn. Ze zouden ze kinderen noemen en dan zouden ze nooit meer alleen zijn.
En dus groeven ze wat klei uit en boetseerden kleine jongetjes en kleine meisjes. Toen stapelden ze een heleboel hout om de poppetjes om ze te bakken. Iyaloda was ongeduldig, en het duurde niet lang of ze zei: "Nu zullen ze wel klaar zijn. Laten we eens kijken!" En ze dekte het vuur af met grote groene bladeren om het te doven. Toen het helemaal was afgekoeld, haalde ze de kleipoppetjes eruit. Sommige waren bleek, sommige waren rozeachtig wit en sommige waren roomwit. Allemaal een beetje anders."O, die zijn mooi geworden!" zei Iyaloda. "Laten we er nog een paar maken!" En dus groeven ze de volgende dag weer wat klei uit, maakten nog meer poppetjes, stapelden er hout omheen en staken dat in brand. Iyaloda zei: "Dit keer zal ik ze een stuk langer bakken en kijken wat er gebeurt." Ze wachtte en ze wachtte tot ze vond dat de poppetjes lang genoeg gebakken waren. Toen het vuur helemaal was afgekoeld, haalde ze de poppetjes eruit. Dit keer waren sommige diepzwart geworden, sommige hadden een prachtige kleur donkerbruin en sommige waren roodachtig bruin. Allemaal een beetje anders."O, wat zijn die mooi!" zei Iyaloda. "Laten we er nog een paar maken!" En de volgende dag maakten ze nog meer poppetjes. Iyaloda zei: "Dit keer zal ik ze niet lang of kort bakken, maar tussenin!" Ze wachtte, en zodra ze dacht dat de poppetjes een tussen-in-tijd gebakken waren, dekte ze het vuur af met bladeren. Toen ze nu deze poppetjes eruit haalde, waren sommige goudachtig geel en andere roodachtig bruin. Allemaal een beetje anders, maar allemaal even mooi en uniek."O, wat zijn deze ook mooi!" zei Iyaloda. "Laten we..." - "Nee!" zei de jongensgeest. "We hebben nu wel genoeg kinderen! Nu is het tijd om ze leven in te blazen!"Ze knielden op de grond en bliezen ze allemaal één voor één leven in, en elk poppetje van klei kwam tot leven, net als kinderen die wakker worden uit een diepe slaap. Zo werden de jongensgeest en Iyaloda, de eerste papa en mama, en omdat ze zo'n groot gezin hadden om voor te zorgen en van te houden, voelden ze zich nooit meer eenzaam. En uit deze eerste kinderen kwamen natuurlijk alle kinderen van de wereld voort, in al hun verschillende, prachtige kleuren. Allemaal verschillend, allemaal uniek en allemaal even speciaal.

Evangelie – gelezen door Pater Jan
De mensen probeerden kinderen bij hem te brengen om ze door hem te laten aanraken, maar de leerlingen berispten hen. Toen Jezus dat zag, wond hij zich erover op en zei tegen hen: ‘Laat de kinderen bij me komen, houd ze niet tegen, want het koninkrijk van God behoort toe aan wie is zoals zij. Ik verzeker jullie: wie niet als een kind openstaat voor het koninkrijk van God, zal er zeker niet binnengaan.’ Hij nam de kinderen in zijn armen en zegende hen door hun de handen op te leggen.

Homilie

Handoplegging
Wim, Dana, Meter en Peter komen rond Bonga te staan
Pater Jan:
Mag ik jullie nu allen vragen de rechterhand uit te strekken boven het hoofdje van Bonga en zo als het ware een regenboog van bescherming boven zijn hoofdje te vormen.Een regenboog van veiligheid, geborgenheid, warmte,… kortom: een thuis.
Samen:
Bonga, Als je droevig bent, vegen we met deze handen je tranen weg. Als je blij bent, zullen we je de hand reiken en samen dansen. Als de wereld hard voor je is, leggen we een hand op je wang om je te troosten. Als je bang bent, zullen we onze handen rond je hoofdje leggen en je beschermen. Als je gewond raakt, uiterlijk of innerlijk, verzorgen we je wonden met deze handen.

Doopbelofte & Doopsel
Wim:
Bonga, het is alweer 8 jaar geleden dat wij, je mama en papa elkaar het ja-woord gaven. We zeiden "ja" tegen elkaar voor een leven samen, voor een toekomst samen, voor onze dromen samen. Je zus Miro en jij maken daar nu een groot deel van uit. Een thuis maken van ons huis, was een van onze beloften bij ons huwelijk. Nu willen wij ook jou, Bonga betrekken in deze thuis en jou altijd een 'place-to-be' bieden, een warme plaats om bij te komen.
Dana:
Lieve Bonga, het leven zit vol met 'twee-sprongen'; momenten waarop je zult moeten kiezen. Kiezen tussen goed en kwaad, maar soms ook tussen twee kwaden. Op zo'n momenten willen wij jou helpen de juiste weg in te slaan en voor het goede of het minst slechte te kiezen.
Door onze opvoeding en dit doopsel, willen we je een soort 'startpakketje' van waarden meegeven die voor ons en S., belangrijk zijn in dit leven. Later, en dit begint in de puberteit, zul jij hier je eigen waarden aan toevoegen en zo opgroeien tot je eigen unieke jij.
Meter:
Bonga, jouw papa heeft mij als meter gekozen omdat ik een speciaal plaatsje in zijn hart heb. Voor hem ben ik de zijn mama die steeds klaar staat wanneer hij me nodig heeft. Vandaag wil hij dat speciale plaatsje delen met jou. Bonga, ik wil je meter zijn, niet alleen vandaag, maar heel mijn leven en met heel mijn hart.
Peter:
Bonga, jouw papa en mama hebben zojuist verwoord hoe zij met jou en voor jou de toekomst willen opbouwen.Zij zullen dat waarmaken, daar ben ik zeker van. Ik ken ze namelijk al een tijdje. Als je peter, zal ik hen helpen je ogen te openen voor onrecht in deze wereld, waar men anderen soms uitsluit alleen maar omdat ze anders zijn. Ik wil je mijn liefde geven net zoals ik die aan je mama gaf, opdat jij die liefde zou kunnen delen.

Zegening van het doopwater
Pater Jan:
Wanneer wij water in de handen nemen en uitgieten over het hoofd van een kind, dan zien wij water als bron van leven, als iets dat groeien doet en verfrissing schenkt. Als een element vol levenskiemen.Voor zover wij iets voor Bonga kunnen betekenen, willen wij zijn als water dat leven geeft. Want met al onze goede wil hebben we het niet in onze macht om Bonga in alle opzichten veilig en goed door het leven te leiden. Wij willen proberen te voorkomen dat het leven Bonga overspoelt of dat hij er in ten onder gaat. Wij willen dat hij, staande in dit leven, tot leven komt en groeit, dat hij rijp en volwassen wordt.Bonga, ik doop je in de naam van de Vader, de zoon en de Heilige Geest...
Toediening van het doopsel
Wim, Dana en de meter en peter gieten nu ook water over het hoofdje van Bonga

Zalving
Pater Jan:
Bonga, we gaan nu zalven met olie. Deze olie komt van de olijfboom, een sterke boom en tevens een teken van vrede. Moge deze olie je de kracht geven om het leven aan te kunnen: Ik zegen je hartje Bonga
Mémé
Dat je hart soms week mag zijn en klein, een hart dat mensen opwarmt en verrijkt, dat geeft, vergeeft en dat jong blijft, een hart vol goede wil.
Pater jan:
Bonga, ik zalf je ogen
Pépé:
Dat je mag genieten van alle mooie dingen in de wereld: de oneindigheid van de zee, de kleurenpracht van de regenboog, de pretlichtjes in de ogen van kinderen. Dat je mag zien als mensen beroep op je willen doen. Dat je mag zien wat God je te doen geeft.
Pater Jan:
Bonga, ik zegen je oren.
Peter Marc of Frank:
Dat je mag genieten van de zang van de vogels, het verhaal van de mensen. Dat je leert luisteren naar de stem van God doorheen de stem van iemand die je nodig heeft.
Pater Jan:
Bonga, ik zegen je mond.
Irène
Dat je mag lachen, zingen en woorden spreken van troost en bemoediging. Dat jij je mond durft te openen om de dingen bij hun naam te noemen.
Pater jan:
Bonga, ik zegen je handen.
Sander:
Dat ze leren geven en delen. Dat ze sterk en teder mogen zijn. Dat ze nooit moe worden om goed te doen.
Pater Jan:
Bonga, ik zegen je voeten.
Nonkel Luc:
Dat je vrijuit mag gaan in deze wereld, dat je je eigen weg mag zoeken, soms huppelend, soms spartelend, in de voetsporen van Jezus.

Toewijding aan Maria
Dana:
Moeder Maria, met een eenvoudig hart komen we bij u. U bent zoveel meer dan wij. U weet dat we kleine mensen blijven. Wil dan de zorg voor Bonga en voor ons hele gezin ook in uw handen nemen. Help ons gezin verder naar God te leiden. Inspireer ons bij het uitbouwen van ons huis tot een echte thuis, waar het goed is om te wonen, en waar onze liefde voor elkaar blijft groeien. Amen
Samen:
Wees gegroet Maria...

Slotgebed – gelezen door Maryse
Wanneer het regent en tegelijkertijd de zon schijnt, verschijnt er een regenboog.Een familie is als de kleuren van de regenboog.Twee kleuren kunnen samen één kleur vormen,Zoals vele karaktertrekken samen ook ons karakter vormen. Elk heeft zijn eigen karakter.
We hebben elkaar nodig zoals we zijn, als elkaars steun en toeverlaatZoals de kleuren bij de regenboog horen, zo horen wij ook bij elkaar.De regenboog betekent voor ons dat we allemaal anders zijn maar toch horen we bij elkaar.

Zending en Zegen
Wim en Dana, meter en peter, een groot geluk is jullie gegeven. Bewaak met liefde dit nieuwe leven. Zoals de regenboog de zon nodig heeft om te schitteren, zo heeft Bonga jullie liefde nodig om mens te worden.
Moge God, onze vader, jullie helpen om levengevend en liefdevol te zijn voor hem, voor Miro en voor elkaar. Moge de geest van het geloof in jullie huis zijn, en moge vrede wonen in jullie gezin.
Zegene daartoe, de almachtige God, Vader, Zoon en de Heilige Geest.

Nog eens een update...

Een korte update voor diegene die nog steeds onze blog volgen... We blijven er ons over verbazen over de leuke reacties die we krijgen wanneer we vrienden en kennissen tegen het lijf lopen. We hadden nooit gedacht dat jullie met zo velen onze blog zouden volgen...

De laatste weken hebben we niet veel geblogd omdat er niets echt bijzonders te melden was. Alles gaat hier zijn gewone gangetje en dat is eigenlijk fantastisch nieuws. Hoewel het druk is met zijn viertjes lijkt iedereen zijn ritme gevonden te hebben en eigenlijk kunnen we ons alweer niet meer voorstellen hoe het was om met zijn drietjes te zijn.

Bonga maakt het uitstekend, behalve zijn "snottebellen" die nog steeds met massa's uit zijn neusje komen, is hij zo gezond als een visje. Hij stapelt de ene verkoudheid na de andere op, maar is dat verwonderlijk met dit verschrikkelijke Belgische klimaat? Ik keek zo uit naar mijn adoptie/ouderschapsverlof: augustus, september, oktober (kon niet beter dacht ik)... Normaal gezien mooi weer, veel buiten kunnen, wandelen... het is al bijna net zo slecht als toen ik thuis was van Miro in januari, februari en maart... De zomer hebben we dit jaar wel echt gemist...

Bonga laat het in elk geval niet aan zijn hart komen, hij is speels, vrolijk, geutig en ontdekt met veel plezier iedere dag nieuwe dingen. Hij probeert nu al twee weken met heel veel krachtinspanning te kruipen, maar heeft de techniek nog niet onder de knie. Maar waar een wil is, is een weg en met rollen geraakt hij ook waar hij zijn moet...

Voor ons mag dat kruipen alvast nog even wachten, hij is zo grijpgraag en vindt nu al iedere keer weer dingen die nog niet voor hem bestemd zijn, dat eens hij kan kruipen ons huis in alarmfase 1 zal moeten gaan...

Miro stimuleert hem in elk geval wel en probeert hem te tonen hoe het moet... Ze kunnen het nog steeds fantastisch vinden samen en het is echt geweldig hen samen op de speelmat bezig te zien. Naar mama wordt dan niet meer geluisterd en samen gaan ze volledig in hun spel op... tot het aan beide kanten iets te hardhandig wordt en mama dan toch ter hulp moet schieten...

Miro verandert ondertussen ook weer iedere dag, sinds ze naar school gaat, zie je ze elke dag meer en meer een echte kleuter worden. Ze lijkt zelfstandiger te worden, meer zelfvertrouwen te hebben en haar spraak is er enorm op vooruit gegaan. Het is fantastisch om ze te dingen te horen uitleggen en haar te horen fantaseren over van alles en nog wat...

Wat kan ik zeggen: ik ben een fiere mama en trots op mijn 2 kinderen... Maar wie is dat niet?

Aankomstkaartje Bonga

De laatste twee weken kregen we verrassend genoeg een paar mailtjes van onbekenden met de vraag of we soms nog een aankomstkaartje van Bonga hadden. Deze mensen waren op onze blog gestoten en verzamelen als sinds enkele jaren specifiek aankomst of adoptiekaartjes.

Het waren stuk voor stuk zeer lieve emails die we kregen, spijtig genoeg, hebben we geen kaartjes meer om naar verzamelaars te sturen.

We hopen dan ook dat we jullie met deze elektronische copie een leuk alternatief kunnen geven...

In elk geval bedankt voor jullie interesse en veel geluk met jullie verzameling!

Adoptie statistieken

Een andere vraag die we nogal vaak krijgen is of er "eigenlijk veel kinderen (interlandelijk) geadopteerd worden".

Gisteren publiceerde VAG (Vereniging voor Kind en Adoptiegezin) in haar tijdschrift het jaarverslag van Kind en Gezin met daarin de statistieken. Het leek me interessant een paar van die cijfers met jullie te delen.

(Het volledige jaarverslag kan men terugvinden op de site van VAG of Kind en Gezin).

De cijfers zijn voor 2007 en voor Vlaanderen zijn de volgende:

In 2007 kwamen er 176 kinderen in Vlaanderen aan (14 meer dan in 2006).

Top herkomstland was vorige jaar Ethiopië: 88 kinderen kwamen van daar, 30 kwamen uit China, 26 uit Kazachstan. Andere landen waren Colombia (3), de Filippijnen (9), Indië (5), Rusland (4), Sri Lanka (2), Thailand (2) en Zuid Afrika (7).

Voor het eerst sinds een paar jaar waren er minder ouders die zich aanmelden (ie intentie tot adopteren, start van de procedure), maar het waren er toch nog 831. Er werden 409 geschikheidsvonnisen uitgesproken (ie deze mensen kunnen nu een adoptiedienst kiezen en kunnen eindelijk op de wachtlijst van hun land naar keuze terecht komen).

Uit de cijfers kan je het al afleiden: de wachttijden nemen toe en de adoptiedienst Ray of Hope heeft daarom verleden maand al een aanmeldingsstop ingevoerd voor Ethiopië. Zij hebben momenteel 140 mensen op de wachtlijst. Wetende dat ze maar een 50-tal kinderen per jaar kunnen toewijzen, leek het hun verstandig niet nog meer ouders op de nemen want die zouden dan meer dan 3 jaar moeten wachten... en tegen dan zou hun geschiktheidsvonnis van de rechtbank verlopen zijn.

Met een adoptiedienst minder (Horizon) valt het af te wachten hoe de interlandelijke adoptie de volgende jaren zal verlopen.

Wij duimen alvast mee voor de 150 wachtende ouders van Horizon dat hun geduld niet extra lang op de proef gesteld zal worden en dat er voor hen snel een oplossing wordt gevonden.

Bedankt voor alle wensen en cadeaus/ Thanks!

Bedankt iedereen voor de vele mooie wensen en cadeaus die we tot nu toe al ontvangen hebben. Het is allemaal veel meer dan we verwacht hadden. Ook de wensen die we ontvangen raken ons heel erg, we staan er soms een beetje van te kijken, hoezeer ons adoptie avontuur jullie allemaal raakt.

Wij zijn er al zoveel jaar mee bezig dat we het zelf niet zien of ervaren als iets speciaals of uitzonderlijk. Jullie berichtjes raken ons dan ook diep (op een fantastische manier!).

Vele mensen vragen ons wat we het liefst voor Bonga zouden willen hebben. Ons gemeend antwoord is: jullie bezoekje en jullie aanvaarding van Bonga als gewoon "eentje van ons" doet ons al enorm veel plezier.

Wil je Bonga toch absoluut een cadeautje geven, dan doe je hem vanaf nu het meeste plezier met een centje in zijn "starterskit" (744-0220826-47).

Onze beperkte "geboortelijst" is boven ons verwachting in een record tempo opgekocht... (bedankt iedereen hiervoor!). Bonga's starterskit is enkel voor hem en hij zal net als grote zus moeten wachten tot zijn 18de verjaardag voor hij hier over kan beschikken voor leuke projecten zoals bijvoorbeeld een rootsreis of misschien wel om even de wereld te ontdekken of gewoon om zijn leven als volwassen te beginnen... Een "starterskit" dus!

Thanks you all so much for all your wishes and the many gifts you gave Bonga. As mentioned above in Dutch, we never considered adopting Bonga as something extra ordinary or special. We are thus deeply touched by some of the letters and emails we received.

People keep on asking what Bonga would like to have. Your acceptance is what we would like to wish for him most, but if you really insist on something more material, we would suggest a little contribution to his "startersfund" (744-0220826-47). He will only get access to this when he is older and will be able to use it for fun "projects" such as a roots trip to Africa, backpacking around the world (that's what his mum and dad would do :-) ), studying abroad or just having a little money to start is adult life... Who knows what he will decide...

1 September update - Nieuws van grote zus!

Niet echt een adoptie update deze keer, maar eens nieuws van grote zus! Zij heeft immers een belangrijke week: de eerste keer naar school!

1 september 2008 stond veel vlugger voor de deur dan we op 29 december 2005 konden vermoeden. De maanden en jaren sinds haar geboorte zijn echt gevlogen en het was voor mama dan toch weer even een traantje wegpinken toen ze haar grote meid op die "grote" speelplaats alleen moest achterlaten...

Miro zelf doet het goed. Maandag was ook voor haar een beetje overweldigend, je kon de angst in haar oogjes zien: een grote speelplaats waar ze ineens de kleinste was. Vrijdag in de Hartjes was ze samen met haar vriendjes één van de "grote". Maar ze heeft geen traantjes gelaten en toen ik ze een paar uur later kon gaan ophalen, lachte ze vrolijk...

Gisteren en ook vandaag ging ze alvast enthousiast terug... een goed begin dus en alweer een grote eerste stap gezet...

Hip, Hip, Hoera... ongelooflijk maar waar...

BONGA IS INGESCHREVEN!!!!

Is hij nu al ingeschreven?

Dat is een andere veelgestelde vraag en het antwoord is nog steeds: NEEN!

Van Quickenborne (of wie is het nu) heeft nog heel wat werk voor de boeg als het gaat om administratieve vereenvoudiging. Het heen en weer geloop dat we al achter de rug hebben om Bonga in te schrijven, kan ondertussen toch wel tellen.

Na het afleveren en afhalen van de documenten in Brussel, onze eerste vergeefse poging op het stadhuis, de beëdigde vertaling van ons adoptievonnis, het afleveren van deze documenten op het stadhuis... is Bonga nog steeds niet ingeschreven op de bevolking.

Deze keer is het probleem dat zijn naam "Bonga" tot op heden nog niet is voorgekomen in het rijksregister en elke naam moet blijkbaar een code hebben. Deze code bestaat dus nog niet en moet dus in Brussel aangevraagd worden en dat duurt een paar dagen.

Tot die code in Tienen gekend is, kunnen ze daar dus Bonga niet inschrijven. Nog steeds geen bewijs van inschrijving voor de ziekenkas, kinderbijslag en vooral voor de aanvraag van mijn adoptieverlof dat per 1 september zou moeten ingaan... Eenmaal de code er is, wordt hij wel met terugwerkende kracht ingeschreven, dus alles zou wel in orde moeten komen, maar het blijft een ongelooflijke rompslomp!

Geduld is toch wel echt een gouden deugd als je wil adopteren en voldoende "vrije tijd" om van het kastje naar de muur te lopen, is ook meer dan nodig... Aangezien dat eerste niet echt in mijn natuur ligt en ik graag de dingen zie vooruit gaan, vergt dit echt wel veel van me ;-)

En dan is er nog de registratie van de adoptie zelf en de inschrijving van de akte, ook dat is momenteel niet mogelijk, want de schepen die hiervoor verantwoordelijk is, is momenteel op verlof. Nu, voorzover ik begrijp, is dit meer een formaliteit en zit hier helemaal geen haast achter, maar ook daar moet je rekening mee houden tijdens de zomermaanden...

Voor alle kandidaat adoptieouders, een gouden raad: geduldig de dingen afwachten blijft, ook na de ontvangst van je kindje, een noodzakelijkheid. De administratieve rompslomp stopt niet van zodra je je kindje in je armen hebt gesloten... al zou je dat nog zo graag willen.... maar je kindje te hebben maakt het allemaal heel wat minder zwaar...!

Voor iedereen op de wachtlijst: heel veel succes en sterkte met het wachten... wij weten hoe het voelt en hopen dat jullie allemaal gauw in een positie zijn dat jullie net als ik over de details "van de afwerking" kunnen zeuren ;-)

Meer Q&A: Bonga's naam

(Foto Bonga, genomen op 13 maart 2008)

Heel wat mensen vragen ons, hoe we Bonga nu noemen.

Het antwoord is eenvoudig: BONGA.

Bonga is de naam die hij in Zuid Afrika heeft gekregen en die hij tot nu toe altijd gehoord heeft. We hebben er dan ook niet aan getwijfeld om die naam te behouden. Volgens wat ons verteld is, is zijn naam trouwens met heel veel zorg gekozen. De juiste naam vinden, is in Zuid-Afrika heel belangrijk en men probeert dan ook een naam met betekenis te geven. Bonga's afkomst is Tswana en zijn naam betekent in Tswana "dank u"/ "thankfull".

In Zuid-Afrika is Bonga (of variaties op die naam) dan ook redelijk voorkomend, hier in België is hij volgens de Kind en Gezin statistieken alvast de eerste sinds 1996. Toch heeft België in het verleden een Bonga gekend, dat hebben de voetbalkenners ons onmiddellijk doorgegeven. De grootste Congoleese voetballer ooit (naar het schijnt), die ooit nog voor Standard speelde (1957-1963), noemde immers "Bonga Bonga". Misschien een teken aan de wand?

Net als Miro, hebben we ook Bonga een tweede naam gegeven. Miro's tweede naam is Fran en verwijst naar het overgrootmoeder Françoise. De enige overgrootouder die Miro en nu ook Bonga nog heeft. Voor Bonga's tweede naam kozen we voor Mauro. Deze naam verwijst naar zijn peter wiens tweede naam Maurice is, alsook naar zijn overgrootvader die Maurice heette. Maurice vonden we iets te "gedateerd" klinken, Mauro is dus de "ge-updated" versie hiervan.

Tenzij Bonga ooit anders beslist, zal Mauro nooit zijn roepnaam worden... Bonga of "Bonja", zoals Mirootje het uitspreekt, wel!

Tijd voor wat Q&A

Je zou denken dat terug in België met constant wireless internet access, het bloggen iets vlotter zou verlopen.

Niets is echter minder waar... De dagen zijn veel te kort, de tijd vliegt en voor je het weet staat er alweer een nieuwe dag voor de deur...

Blijkbaar volgen jullie nog steeds onze blog, dat blijkt uit de vele leuke reacties die we krijgen, dus hier is nog wat nieuws.

We krijgen heel wat vragen over onze adoptie, over Bonga en over wat we allemaal in Zuid Afrika hebben beleefd... Hier is er zo eentje:

Heel wat mensen vragen ons waar Bonga nu juist vandaan komt, of hij in een weeshuis verbleef en hoe het er daar aan toe ging. Zoals we al eerder vertelden, kan je het Rock-a-Bye huis waar Bonga verbleef het best vergelijken met een mini-creche. Het doet in niets denken aan het stereotype beeld dat we hebben wanneer we aan een weeshuis denken. Helemaal geen "Annie" toestanden... en in niets te vergelijken met verschrikkelijke beelden die vorige week nog op Terzake te zien waren... integendeel.

In Rock-a-Bye huis worden de kinderen met heel veel liefde verzorgd. Men probeert zo goed als mogelijk een thuis-situatie voor de kinderen te creëren: ze verblijven in een gewoon huis, het huis waar ook de "huismoeder/ouma" woont en waar de familie van die vrouw (kinderen en kleinkinderen) op bezoek komen.

In Rock-a-Bye krijgt Ouma Martie de hulp van twee vaste verzorgsters die duidelijk gek zijn van de kinderen (daar mochten we zelf getuige van zijn) en in het weekend komen er ook nog eens vrijwilligers langs om met de kinderen te spelen. Aangezien er maximum 8 babies in Rock-a-Bye verblijven, voelt het allemaal zeer kleinschalig en huiselijk aan. Het is natuurlijk geen gezinssituatie, maar het komt wel redelijk in de buurt... Wij zijn hen in elk geval heel erg dankbaar voor hoe ze Bonga de eerste vijf maanden hebben grootgebracht. Mede dankzij hen is hij een vrolijke, sociale en gelukkige baby die zich heel snel aan ons heeft kunnen aanpassen.

Om de sceptici te overtuigen, hier zijn eindelijk een paar beelden van Rock-a-Bye. Om de privacy van de andere babies en de verzorgsters te garanderen, tonen we jullie enkel het interieur...

First african hair experiment!

You would think that if you are the second child in your family, your parents have done all the experimenting on the first one and you are home safe of their "mistakes" and "try-outs"...

Than you do not know parents!!!! ;-)

Bonga experienced it yesterday first hand...

All day long, he seemed to be suffering from the "heat", his little head was swetting all day long and his hair was wet due to it. In addition, I had not succeeded the last couple of days to comb his hair without hurting him due to all the little knots and curls. Even though you do not notice it when you look at him, some of his hairs were over 7 cm long and were starting to become a rasta like structure...

So, with the best intention, to help and relieve my son I went to buy a razer. The 3 mm length had no impact on the hair as the curls did not unwind, so I decided to try out the 1 mm...

You can guess what happened!

The 1 mm went under the curls and with great shock I discovered I was practically shaving my little guy bold! There was no way back, so with a deep guilt and under great amuzement of Wim, I had to continue shaving...

In his little chair, supported by his big sister, Bonga did not seem to mind and Wim loved his "football" like hairstyle...

I must admit, once I was over the shock and the guilt, his new hairstyle did suit him and today he seems to be relieved and less overheated!

So, if you come and visit us, be prepared: our son looks currently more like a thai monk than an african boy... ;-) but still enormously cute!

Na een week...

We zijn alweer meer dan een week op belgische bodem en sinds we terug zijn lijkt de tijd te vliegen...

Hoewel we het rustig aandoen, lijken er momenteel toch niet genoeg uren in een dag en voor je het weet, is het alweer tijd om Miro en Bonga hun avondbadje te geven. Wim is alweer een volledige week aan het werk, dus dat geeft mij ook een extra uitdaging: terug een ritme proberen te vinden, met twee kinderen...deze keer alleen! Gelukkig is de familie nooit ver weg, is Miro vorige week al een paar dagen naar de Hartjes geweest en is ze al bij beide oma's gaan spelen... wat ze zelf fantastisch vindt!

Momenteel lijkt het huis even te klein... Met het speelgoed van een peuter en het alweer groeiende aantal babyspulletjes is het even zoeken om alles terug een plaats te geven. En als ze dan even samen aan het spelen zijn, dan lijkt het helemaal alsof er een speelgoedbom in ons huisje is ontploft...

Maar ze doen het goed samen, Bonga kan niet wachten tot Miro in zijn omgeving is en doet er alles aan om haar aandacht te trekken. Miro is echt een lieve grote zus, ze speelt met hem, leert hem nieuwe dingen kennen en wil hem zelfs verzorgen... Je moet het enthousiasme soms even afremmen als ze hem wil wassen, zijn neusje kuizen, etc... Ze sleurt er steevast haar trapje bij wanneer Bonga op de verzorgingstafel ligt... op zo een moment kom je echt ogen en handen tekort...

Adminstratief is het de afgelopen week ook weer wat heen en weer gerij geweest en toch is Bonga nog niet ingeschreven op de gemeente.

Eerst moest Wim naar justitie in Brussel om de documenten voor Bonga in orde te laten maken, maandag mocht hij die dan terug gaan ophalen (opsturen kon ook, maar aangezien het allemaal met de originele documenten moet, namen we liever geen risico). Dinsdag dan naar het gemeentehuis voor de inschrijving, maar niet mogelijk, wegens geen beëdigde vertaling van het adoptievonnis.

Even naar Fiac gebeld om te controleren welk papier nu juist moest vertaald worden, want op de gemeente zei men "alles!". Het voorlopige zuidafrikaanse geboorte attest was wel geen probleem.

Nu dus op zoek naar een vertaalbureau dat beëdigde vertalingen mag afleveren en dan hopelijk volgende week eindelijk de inschrijving.

Momenteel zijn zowel Bonga als Miro aan hun middagslaapje bezig, dus ook even rust voor mama. Even de tijd dus om deze blog bij te werken, de laatste aankomstkaartjes te schrijven, mijn voicemail te beluisteren en mijn mailtjes bij te werken...

Tot schrijfs en misschien tot zaterdag op de Copa Blaugrana met barbecue!

Miro bedankt...

Miro kon haar ogen niet geloven deze week...

De smurfen stickertjes stroomden van overal binnen: Mémé en Elke waren speciaal in de Delhaize gaan winkelen, papa bracht een enorme stapel stickertjes mee van de voetbal (bedankt Sabrina!!!) en toen hij vrijdag van kantoor kwam had hij ook weer een paar pakketjes bij.

Bedankt iedereen, zij (en dus ook wij!) heeft al heel wat stickerplezier gehad de afgelopen dagen!

First pictures on Belgian soil...

My first cookie... Mmmmm....

And for the first time a bath in a tub...

Moe, maar tevreden... eindelijk thuis!

Na een reis van zowat 20 uur, zijn we gisteren rond 15.30 uur eindelijk in ons Tiens huisje aangekomen. Vermoeid, zwaar gepakt en geladen kwamen we met bijna drie uur vertraging gisteren middag op Zaventem aan.

Ons vertrek in Zuid-Afrika kon niet beter. Het KLM personeel van de check in stond al op Bonga te wachten en toen ze hem "eindelijk" zagen, kreeg hij een echte VIP behandeling (en wij dus ook). Hij is ongeveer aan de ganse luchthaven voorgesteld, elk check-in en boarding personeelslid wist van zijn komst en kwam hem ook persoonlijk even "inspecteren". Heel veel enthousiaste reacties, heel veel "god blessings" en een super behandeling! Ze begrepen alleen niet de roze pyjama die hij van zus mocht gebruiken... 'You have to keep him up the straight road, my dear...'

Het Zuidafrikaanse KLM personeel wilde er persoonlijk mee toebijgedragen hebben dat Bonga een betere toekomst tegemoet ging. Ze vonden het een eer dat die "symbolische" overtocht via hen gebeurde! We kregen geweldige zitplaatsen, zelfs twee extra, kregen toegang tot de business loge van Britisch airways tot onze take off en ook in het vliegtuig was het personeel supervriendelijk. Het mag inderdaad ook eens anders zijn dan de koele behandeling die een economy reiziger doorgaans te wachten staat...

Wij waren alvast enorm onder de indruk.

Mirootje was supergelukkig dat ze weer mocht vliegen "in de lucht" en eenmaal in haar stoeltje zat ze zo boordevol adrenaline dat slapen er nog niet onmiddellijk inzat. Ondanks het feit dat het al 23.30uur was, zou ze van "alle faciliteiten" gebruik maken. Een hele dag had ze ons verteld dat ze in het vliegtuig zou eten, een filmpje kijken en slapen en dat in die volgorde. Ze heeft dan ook tegen zichzelf gevochten om dat ook zo te kunnen uitvoeren... Toen ze eindelijk het eten brachten was ze nog net in staat om "neen" te schudden...

In Amsterdam zelf liep het echter allemaal zo vlot niet meer. Met twee kinderen, eentje in een buggy, een andere in een maxi-cosi (zonder wieltjes), winterjassen voor elk van ons, 4 stuks (loodzware) handbagage was de doortocht van gate G naar C (zijnde van de ene kant van Schiphol naar de andere) een hel. Vooral de ellelange douane file en opnieuw de bagage controle waren een nachtmerrie.

Als klap op de vuurpijl was dan ook de cityhopper voor Brussel stuk en moesten we wachten op een vervangend vliegtuig. Met zo een 40 minuten vertraging mochten we dan eindelijk in het busje instappen, maar ook daar moesten we weer zo een 40 minuten wachten (rechtopstaand...), want er liep iets mis met de zeteltoewijzing en zowat iedereen werd een voor een terug van de bus geroepen om een aangepast zetelnummer te krijgen...

Toen we dan eindelijk in het kleine propellor vliegtuig zaten, was er weer een probleem. Aangezien het vliegtuig een stuk kleiner was dan het oorspronkelijk, kon alle bagage er niet in. Het was passen en meten en uiteindelijk werd de bagage van het ruim naar de "overhead" compartimenten verhuisd. Om 14.00uur dachten we dat we dan eindelijk konden opstijgen, maar nee hoor: teveel luchtverkeer, dus nog eens 30 minuten stil zitten!

Dat laatste stukje was er echt te veel aan! Onze kinderen hebben het beiden met zeer veel geduld doorstaan, beter dan wij en een aantal radeloos geworden Amerikaanse reizigers. Tot overmaat van ramp bleek Zaventem één van zijn topdagen te hebben en geen bagage karretje meer te bespeuren...

Mirootje was dan ook stikkapot en volledig onder de indruk van de mensenzee in de aankomsthal. Het duurde even voor ze haar Meme, Oma, Pepe, Jopa en tante Silke terugvond.

Bonga was de wakkerste van ons vieren, maar hij had dan ook een echt bed gekregen en leek nauwelijks te beseffen dat we meer dan 20 uur onderweg geweest zijn.

Hij vond het geweldig al die aandacht en maakte onmiddelijk zijn meter en oma gelukkig met zijn stralende glimlachje...

Goed gedaan jongen, win je babysitters maar snel hun hartje, want papa en mama zijn binnenkort toe aan wat quality time met hun tweetjes... ;-)

Dag 25: Het aftellen is terug begonnen...

Zaterdag 2 augustus, onze laatste rustige dag in Zuid-Afrika, morgen is het centrale thema inpakken! En we zien er tegenop! Niet tegen het terug naar huis gaan, wel tegen alles inpakken op een zo compact mogelijke manier. Momenteel lijkt dat echt onmogelijk...

Gelukkig hebben we tot morgen 20.00 uur, dus nog een volledige dag. Onze vlucht vertrekt pas uit Cape Town om 23.30 (KL598) en zal in Amsterdam landen om 10.50. Vandaar hebben we dan om 12.05 een vlucht naar Brussel met aankomst om 13.00 (KL1725). Momenteel lijken de vluchten nog steeds op de geplande tijdstippen te vertrekken.

We kijken er allemaal naar uit om terug op 'Belgische' bodem te zijn. Vier weken van huis is een lange tijd, vooral wanneer tegelijktijd je hele vertrouwde situatie verandert en vooral wanneer het geen vakantie is. Na vier weken, hebben we meer het gevoel dat we hier naartoe verhuisd zijn dan wel op vakantie te zijn.

De dagen dat het zonnig was, hadden we wel een vakantiegevoel, maar we zullen spijtig genoeg niet op deze periode terugdenken als een vakantie in Zuid-Afrika. Van een vakantie wordt je verondersteld uitgerust terug te komen... dat is nu niet het geval ;-) en onze vakantiedagen (lees die van Wim) zijn nu voor heel 2008 al opgebruikt...

Hoewel we er erg naar uitkijken iedereen in de volgende dagen terug te zien, zouden we nog eens willen laten weten, dat we liever geen "ontvangstcomitee" hebben op de luchthaven. Het lijkt ons geweldig iedereeen daar te zien, maar in realiteit gaan we zo moe zijn van het reizen dat we liever ons op ons gemakje in ons huisje settelen. Voor Miro en Bonga zal de reis terug al indrukwekkend (en dus vermoeiend) genoeg zijn... en voor mama en papa waarschijnlijk niet echt ontspannend...

In ieder geval tot zeer binnenkort!

Een veelgestelde vraag van familie en vrienden:

Hoe reageren de mensen daar op jullie adoptie?

De reacties zijn zeer uiteenlopend. Vooraf had men ons verteld dat de mensen in Zuid Afrika zeer enthousiast reageren op blanken die kindjes adopteren, onze ervaring is echter dat dit niet altijd zo is.

We hebben na drie weken zowat alle reacties gekregen, van starende blikken vol ongeloof tot zeer enthousiaste reacties vooral door het hoge "schattigheidsgehalte" van Bonga.

Zuidafrikanen adopteren zelf bijna nooit Afrikaanse (lees donkere) kindjes en vele (vooral in de grote steden) lijken niet echt te begrijpen dat je dit doet. Uit onze gesprekken hier maken we op dat men volgens de procedure altijd eerst een interne oplossing moet proberen te vinden, maar dat deze vraag meestal gewoon proforma wordt gesteld. In realiteit is er geen vraag naar donkere baby's, al helemaal niet voor donkere jongetjes. Deze kinderen worden bijna allemaal, zonder uitzondering door Europeanen geadopteerd.

In Kaapstad reageren de mensen over het algemeen weinig of niet op een gemengd gezin (positief, noch negatief), misschien omdat het een "internationale stad" is en men daar gemengde gezinnen wat meer gewoon is. De leukste of meest ongelooflijke reacties krijgen we in de kleinere steden/dorpen.

De meeste warme reacties waren er ongetwijfeld hier in Stellenbosch waar we bijna door iedereen worden aangesproken en waar bijna iedereen even de tijd maakt om zowel tegen Miro als Bonga te praten...

De twee reacties die ons altijd zullen bijblijven zijn de volgende:

• We wandelen rond in Houtbay, Miro op de arm van Wim, Bonga in zijn buggy. We kruisen een familie waarvan de vrouw en dochter ons blijven aanstaren, ze zijn ons nog maar net gepasseerd, als de vrouw tegen haar man roept: "Heb je dat gezien? Hoe verschillend die twee kinderen waren?". Ze kwam nog net niet vragen of ik Wim bedrogen had met een Afrikaan...


• We schuiven aan in Woolworths aan de kassa. De vrouw voor ons is Kosa en zij begint tegen Bonga te praten en een beetje met hem te spelen. Na een tijdje ziet ze Miro en begint ook tegen haar te praten, nu in het Engels. Nog even later heeft ze door dat wij vieren samen horen en vraagt ze aan me: "Ben je met het zoontje van je nanny op stap?". Wanneer ik haar vertel dat hij onze zoon is, reageert ze super enthousiast, ze vindt het helemaal geweldig!

Dag 20/ Day 20: "Op walvissenjacht/ Whale Hunting"

It has been a couple of days since we went to Hermanus to check out the whales, but only now I find sufficient time (I hope) to write you about it.

It is now 12.18 and I am trying for the 3rd time this morning to have my cup of coffee in peace. My two previous attempts were in vain, I never got to drink my cups before they were cold...

Bonga is sitting next to me in his maxi cosi fighting as a brave rebellion hero to stay awake, Miro is sitting across me and is becoming the next Miró with her painters kit and Wim is out somewhere in the wine fields trying out some more wine... (For all of you interested, Wim will write something about all the wines he tastes, onces he finishes his tour...)

So hopefully this will give me enough "mum-quiet-time" :-)

Maandag ging volgens het weerbericht een mooie dag worden, dus wilden we daar optimaal gebruik van maken en besloten we samen met de familie Meeks richting Hermanus te gaan.

Hermanus is niet echt bij de deur, vanuit Stellenbosh toch wel zo een 1,5uur rijden, maar het was de moeite. De weg erna toe langs de kust was ongelooflijk mooi, de zichten op Cape Point fantastisch. De natuur is zeer uitgestrekt en wild, en toch zeer verschillend, na elke bocht kan je opeens in een totaal ander landschap terechtkomen: steile kale rotsen dicht tegen de kust, uitgestrekte valleien, droge vlaktes, duinen. Soms lijkt het alsof je in Hawaii bent, dan weer lijkt het meer op de Britse midlands, de droge vlaktes van Peru of zelfs het Canadese binnenland... De diversiteit is enorm...

Op sociaal vlak was de weg ook weeral vol contrasten: schitterende strandvilla's, golf en wine estates vlak naast townships en zwervers. Zelfs na bijna drie weken, lijkt het soms irreël en voor ons nog steeds onbegrijpbaar... het blijft raar om die contrasten zo dicht naast elkaar te zien en je vraagt je dan ook constant af hoe lang zo een situatie kan blijven duren.

De rijken leven hier echt geweldig, de villa's die we op onze weg naar Hermanus tegenkwamen zijn voor ons onbetaalbaar, stuk voor stuk droomhuizen, vooral qua locatie. De armen daarentegen zijn er veel en veel erger aan toe dan bij ons...

First interuption, Miro decided she no longer wanted to paint, but wanted to eat something. After a thorough clean up of her, the brushes and the table, I am making my second attempt... My cup is half way and almost cold :-)

Hermanus was de moeite, de baai waar het aan gelegen is, is zeer idyllisch en het weer was zoals beloofd zeer zonnig. Het was nog eens een echte vakantiedag. Dag en nacht verschil met zondag toen de regen de ganse dag met bakken uit de hemel kwam.

Even though we were hoping to see whales, we were not really expecting to see any. We were happily suprised when we saw them playing in the bay, a little more than 200 metres away from us. No spectacular jumps as you see on discovery channel, but we saw them turning, blowing water, putting their tails in the air... They were a little bit far way to attract the attention of Miro, but she had anyway more eye for the bravery of the boys, Leander and Ernest, who were climbing a tree... and of course after a while, she needed to try it as well...

Er waren uiteindelijk wel een tiental walvissen in de baai en het was leuk ze zo rustig bezig te zien. Zo naar ze te kijken in het zonnetje, was echt ontspannend! Nog eens een echte vakantiedag!

Oproep van Miro aan familie en vrienden!

Miro is tijdens onze vakantie een nog grote fan geworden van stickers en stickerboekjes. Een van haar favoriete boekjes is het smurfen stickerboek van Delhaize.

Als er iemand van jullie is die regelmatig naar de Delhaize gaat en zelf niet geeft om de stickers die je krijgt aan de kassa, zouden jullie die dan willen bijhouden voor Miro? Ze zou het fantastisch vinden...

Onze "hevige" zoon...

Misschien toch een toekomst bij FC Barça (Tienen)?

Speciaal voor de grootouders...

Een "foto/film" overzicht van onze dag vandaag... om het mislukken van ons video-skype gesprek te compenseren :-)

Het zijn de zichten van het estate waarop we momenteel vertoeven, foto's van ons huisje en foto's van onze lunch vandaag op La Grande Provence in Franschhoek...

Het verslag van onze uitstap naar Hermanus volgt later...

Groetjes



PS: Geen reden om jullie zorgen te make over Bonga, zijn moeilijke uurtje tijdens ons skype gesprek was uiteindelijk niets meer of minder dan honger! Nog geen 2 uur na zijn vorige fles moest en zou hij nog eentje hebben. Het heeft alleen een beetje geduurd vooraleer we dit door hadden!

Eentje speciaal voor Tante Anne...

Herken je het? ;-)

Bonga geniet er vandaag in elk geval van, het is hier vandaag terug winter geworden. Sinds vannacht komt de regen met bakken uit de hemel. Het regent onophoudelijk en de temperatuur in ons huisje begint te dalen... de vochtigheid stijgt... Hij geniet dus van zijn lekkere warme pakje...

De plannen voor vandaag (een bezoek aan de township) zijn voorlopig opgeborgen. Het wordt dus een dagje "indoors". Miro vindt het alvast niet erg, even gezellig naar de Bob de Bouwer kijken. Voorlopig is dat haar favoriete filmpje geworden... Plop is even naar de tweede plaats gezakt!

Bonga speelt... (een filmke)

Speciaal bericht voor Cindy en Koen

Geniet van jullie laatste "vrijgezellendag", maar geniet vooral van jullie grote dag morgen!!!!

Het is bijzonder jammer dat we er niet bij kunnen zijn, het feest stond al een jaar met grote stip op de kalender...

Wij zullen in ieder geval aan jullie denken en een bijzonder lekkere fles wijn opdoen op jullie gezondheid!

Vele groetjes en een geweldige huwelijksreis! Wim, Dana, Miro en Bonga

Dag 17: naar het Belgische consulaat!

Het is nu twee uur 's middags, de kinderen slapen (tegelijk!!!) en wij genieten even van de rust. Het was een zeer vermoeiende ochtend. We moesten alweer vroeg uit bed, want vandaag stond het Belgische consulaat op het programma. Normaal gezien had dit nog moeten gebeuren tijdens ons verblijf in Kaapstad. Dit lukte echter niet, dus mochten we vanochtend al terug rijden, van Stellenbosch weer naar Kaapstad. We werden er om 10.00 u verwacht, wat wil zeggen dat iedereen klaar moest zijn om ten laatste 8.30 u. We hadden gisteren avond dan ook alles voorbereid, zodat we vanochtend ook efficiënt en vlug zouden zijn. En dat waren we ook, de kinderen helaas iets minder, want geen van hen wou echt al om 7.30 u opstaan... Hun humeurtje scoorde vervolgens dan ook vrij hoog in het 'ouders op hun zenuwen werken' arsenaal... Maar we halen onze deadline en op Mega Mindy muziek (ja, we zijn echte fans geworden en kennen de teksten ondertussen helemaal uit het hoofd ;-) ) rijden we in de ochtendfiles richting Kaapstad. Wij zijn bijna aan de rand van de stad als Wim vraagt: "Wij hebben onze passen toch wel bij hé??". Paperassen allerhande, copies van alles en nog wat, maar geen originele passen... Dus vlug Elzeth gebeld, om het 'probleempje' te melden... Originele passen is blijkbaar een conditio sine qua non. Of in Engels: U turn... Onszelf in alle mogelijke talen (alsook stilzwijgend - vanuit educatief oogpunt natuurlijk naar ons bloedjes toe...) vervloekend, maar ja, wat kan je er dan nog aan doen... We krijgen al een Afrikaanse reflex... Om 11.00 u komen we eindelijk op het consulaat aan, Elzeth kon gelukkig op ons blijven wachten en een half uurtje later zijn we al terug buiten. De nieuwe adoptie procedure heeft er hier voor gezorgd dat het blijkbaar allemaal veel sneller gaat dan voorheen en dat het aantal vereiste paperassen drastisch is verminderd (behalve dan originele paspoorten, verdorie toch...). Wij kunnen natuurlijk niet vergelijken, maar volgens Elzeth is het een enorme verbetering! Voor iedereen op de wachtlijst: positieve ontwikkelingen dus... Laat ons hopen dat dit ook zo zal zijn voor de administratieve afhandeling in België zelf. We hebben er in ieder geval het volste vertrouwen in, zo lang België er nog is natuurlijk... Na 15 dagen Kaapstad, hebben we niet echt veel zin om veel langer in het centrum te blijven en we besluiten terug te gaan naar Stellenbosch en te gaan lunchen bij mijn lievelings wijnhuis: Beyerskloof. Miro heel de weg enthousiast, ze ging op "restaumant" en ook Bonga leek uit te kijken naar een lekkere (melk) fles. Spijtig genoeg stonden we voor een gesloten deur, het restaurant dicht tot de 29ste juli! Iedereen dus terug "inladen", bijna "Nina" (de pop van Miro verloren) en op naar het volgende: Tokara. Vlak naast ons verblijf, maar ook gesloten tot 5 augustus. Miro honger, Bonga kelen, dus zat er niets anders op om onze zoektocht te staken en huiswaarts te keren. Een fles, een sandwich met vleesje, en een blik champignonsoep later, een paar glaasjes shiraz recuperen we van onze hectische morgen. We hebben dan ook geen plannen meer voor de rest van de dag, dan gewoon te genieten. Alluvia biedt inhouse massages aan en die gaan we vanmiddag om beurten uit proberen... We laten jullie wel weten of het de moeite was ;-)
PS voor "tante Silke": Vandaag voor de eerste keer muffins gegeten, pisang (bananen) muffins, en ze waren zeer lekker...

Dag 15 -16

Woensdag en donderdag staan vooral in het teken 'op weg naar het laatste vakantiehuisje'. Donderdag reizen we door naar Stellenbosch, dus woensdag is het vooral inpakdag! Ongelooflijk wat we op die 15 dagen aan extra bagage hebben verzameld...

Op woensdagnamiddag ruilen we onze Mercedes A1 in voor een Toyota Avensis verso (een soort van Picasso), want die kleine koffer kan onze 3 valiezen, buggy, maxi cosi, Bonga's speelstoeltje en de vele zakken met de inhoud van onze koelkast en andere etenswaren en dranken, totaal niet bewaren. Met de Toyota lukt het net! We zullen dus enorm verstandig moeten inpakken indien we binnen 10 dagen alles mee willen krijgen op het vliegtuig... Dat zijn echter zorgen voor later!

We hoeven op woensdag alvast niet te koken, want Marie van het guesthouse nodigt ons uit voor een traditionele maaltijd: Boboti. Voor Miro net iets te pikant, maar wij vinden het heel erg lekker. Het smaakt, dit gekruide gehakt met pisangs (bananen), chutney, tomaten en advocado's, rijst en aardappelen. Een lekker pudding dessert met custard en ijscreme en we zijn klaar voor de laatste nacht in Loevenstein.

Wij hebben het er echt leuk gehad. Marie en Jan zijn hele lieve mensen en helpen je met wat je nodig hebt. Marie heeft trouwens heel veel babyspullen, zoals kinderbedjes, buggy, verzorgingskussen, badje, sterilisator,... Voor toekomstige adoptie ouders zeker een adres dat wij aanraden. Je kan gewoon een kamer huren of een mini appartementje of kiezen voor de alleenstaande cabin die wij hadden. Als je al kinderen hebt, die op dit avontuur meekomen is dat laatste zeker een aanrader. Kinderen hebben de ruimte om te spelen en als ouders kan je in je zeldzame rustige momenten genieten van een glaasje druivensap op het terras met het mooie uitzicht over Kaapstad!

Wij waren alvast meer dan tevreden over onze beslissing om in Loevensteyn te verblijven, en zouden ze dan ook opnieuw nemen.

Woensdag was een zalige dag, qua temperatuur de beste tot nu toe. Donderdag was totaal anders. De hele nacht regende het met pijpenstelen. 's Ochtends was het net lang genoeg droog om onze stapel bagage weer "van boven terug helemaal naar beneden" te dragen. De hele rit naar Stellenbosch was het 'Belgisch' weer, maar eenmaal aangekomen, "verdween de regen als sneeuw voor de zon". Letterlijk, maar zonder de sneeuw... Nu, een week geleden, had het blijkbaar toch nog hevig gesneeuwd in de ons flankerende bergen...



Alluvia wine estate hebben we gewoon via het internet gekozen, dus het was een beetje een gok of het allemaal wel zo mooi was als op de foto's. Dat weet je nooit natuurlijk! We waren dan ook ongelooflijk ingenomen dat het domein er in het echt nog veel idyllischer uitziet. Het ligt echt in het dal tussen Stellenbosch en Franschoek en ons huisje kijkt uit over de wijngaarden voor Simonsberg. Mooier kan bijna niet...

Foto's volgen.

Day 14: our wedding anniversary!

July 22, 2000, already 8 years ago... Time really flies! And here we are in South Africa, parents of 2 kids, family of 4... More than one good reason to celebrate!

And how to better do that than going to a great restaurant, enjoying the best South Africa has to offer.

We decide to go to "La Colombe", internationally rated as one of the best restaurants in South Africa, and was named 28th Best Restaurant in the World and Best Restaurant in Africa and the Middle East by UK Restaurant Magazine in 2006.

When we were here 2 years ago, the restaurant was fully booked, so we couldn't try it out. This time it is the winter season and we booked for lunch, so it is very quiet.

A perfect occasion to try out Bonga's restaurant skills...

We were anyhow nervous on how it was going to work out, a nice restaurant, now with two kids. Would one scream and the other one get exited over it? Would we even be able to enjoy?

The morning was not promissing at all. We just did not seem to get started. Both kids were not willing to get out of their pyjama's, took all the time of the world to eat their breakfast and once they were finally dressed, Bonga gave back his milk! To increase the stress level, Elzeth called to see if she could quickly meet us as one important form still had to be signed today...

By the time we got in the car, Wim and myself were strongly doubting if we should not stay home, but the drive to Constantia relaxed us and the childeren were playing together in the back. The baby noices of Bonga, his little screams and Miro's laughs together with an overdosis of childeren's music on our radio (Mega Mindy...) made us all feel very relaxed by the time we arrived.

It was a great lunch. The food was delicious, the wine was great, the price incredible ( a 3 course meal for 210 rand, divide by 12 to get the euro amount...) and our childeren were little angels. Miro proudly set with us at the table and ate everything with great taste (especially the fish!). Bonga enjoyed his bottle and fell asleep! We could not have been prouder and enjoyed a nice romantic lunch.

Everything we ate was superb: Kudu tartare, Beef with porto and truffle sause, hot fondant with ice cream...

The 26th best restaurant of the world is a bit overrated, there are lots of belgian restaurants who can overtop this, however if you compare with quality and price, there is indeed none...

So, if you come to the Cape Town area, we definetely recommend you try this one out for yourself!

Dag 13: Rock-a-Bye Baby

Maandag morgen 21 juli staat er een bezoek aan het baby huis van Bonga op het programma. Rock-a-Bye Baby is de plaats waar hij de afgelopen 5 maanden heeft doorgebracht en we krijgen de kans om het met zijn vieren, samen met Elzeth, te gaan bezoeken.

Eigenlijk zijn we een beetje zenuwachtig. We hebben gelezen dat oudere kinderen (+ 18 maanden) niet altijd goed reageren op zo een bezoek en vragen ons af hoe het voor Bonga zal zijn. Hij voelt aan als een deel van ons gezin en lijkt dat zelf ook zo te voelen, maar toch... zo terug gaan naar een omgeving die een week geleden nog je thuis was, we weten het niet...

Eerlijk waar, we zaten toch een beetje met een kleine knoop in onze maag. Achteraf gezien was dat nergens voor nodig. Het was een gezellig bezoekje aan "Ouma Martie" en haar creche (want daar kan je het eigenlijk het best mee vergelijken). Het is een gewoon huis, met twee extra en vrolijke kamers. Een grote badkamer die er eigenlijk net zo uitziet als bij de Hartjes. Vrolijke gele muren met leuke kindertekeningen en een slaapkamer met een 8 tal bedjes met ook hier weer mooie gezellige tekeningen op de muren.

Wanneer wij het bezoeken, is het er heel rustig, geen vrijwilligers, enkel de twee vaste verzorgsters die dolgelukkig zijn Bonga nog even terug te zien en maar 4 babietjes (heel erg klein, max 2 maanden oud) en die liggen allemaal zalig te slapen onder hun dikke dekentjes.

Het is leuk te zien dat het de kinderen hier aan niets ontbreekt, dat ze met heel veel liefde verzorgd worden en dat ze een mooie "thuis" krijgen voor zolang dit nodig is. Ouma Martie gedraagt zich dan ook als een echte oma en je kan zien dat Bonga heel erg op zijn gemak is met haar. Toch merkten we dat hij zich al een deeltje van ons voelt en hoewel hij het gezellig vindt bij de verzorgsters en Martie, houdt hij ons in de gaten....

Het was niet zo een erg lang bezoek, maar beter zo voor iedereen geloof ik. Voor Martie was het weer een moeilijk afscheid en ook voor de kinderen was een uurtje lang genoeg. Mirootje was een beetje in de war. We hadden haar gezegd dat we naar de creche van Bonga zouden gaan en eenmaal daargekomen begon ze te zoeken naar Tina, Karin, Jamie, Emma... . "Mama, Tina en Karin zijn niet hier...". Probeer dan maar eens uit te leggen dat die nog in België zitten, bij de Hartjes.

Bekomen van de emoties, want ja, of je het wil of niet, het doet toch wel iets met je, zijn we in de namiddag vlug even gaan winkelen.

Bonga sabbert er op los en de kleedjes die ik voor hem bij had, hangen dan ook allemaal te drogen. Ik kan de was bijna niet volgen, vooral hem droog krijgen lukt niet. Maar wat is er leuker dan babykleertjes kopen ;-)

s Avonds gaan we op bezoek bij de familie Meeks in Markotter die een lekkere braai voor ons maken. Het is opnieuw een gezellig avond en ook Miro lijkt het steeds beter te vinden met de "grote jongens". Hoe later het werd, hoe heviger ze mee deed! Ernest en Leander zijn op haar "heldenlijstje" terecht gekomen...