Het heeft eventjes geduurd vooraleer we konden bloggen want de connectie tot het internet is niet zo vanzelfsprekend.
As it is not that easy to connect to the internet, today you get immediately a few blogs together...
We zitten momenteel in een internet cafe aan de Waterfront en downloaden onze verslagjes van de laatste twee dagen. Vandaag is het een mooie dag geweest: zonnig en ongeveer 17 graden. We hebben er dan ook van geprofiteerd om een beetje te wandelen en naar de zeehondjes te gaan kijken (die zwemmen hier in de Waterfront lustig rond). Eerste echte oefening voor mijn voet en het is gelukt zonder probleem...
Vanmorgen is Elzeth, de sociale werkster langsgekomen en zij heeft ons ons programma voor de volgende 2 weken gegeven en ook een klein beetje meer info over Bonga. Hij maakt het heel goed, weegt ondertussen al bijna 7.5 kg en is momenteel een beetje verkouden door het vochtige klimaat. Maandag om 9.30 zal Mirootje hem als allereerste mogen zien en hem naar haar mama en papa brengen...
Morgen geven ze opnieuw een mooie dag, dan gaan we proberen naar Boulders beach te gaan om naar de pinguins te gaan kijken...
Dikke kusjes van Miro aan iedereen, maar speciaal aan meme, oma, jopa en pepe en natuurlijk ook Kaatje...
vrijdag 11 juli 2008
Cape Town here we are...
After a very very short night and travelling 17 hours in total, we arrived at 21.30 in Cape Town. It was a smooth flight and Miro enjoyed it a lot. We would never have believed in advance that she could have stayed in one place relatively quiet for such a long time, but she did!
When we arrived in Cape Town the boarder control had an endless queue. But travelling with a buggy has it advantages and we were guided immediately to a special area with only one couple before us! Great!
By the time we arrived at the luggage carrousel ALL our luggage was there already and Jan from Loevensteyn was waiting for us.
We were beaten by the time we arrived at our cottage, I do not think it took more than 5 minutes before we all fell asleep.
It’s now 16.44 the following day and we are comfortably installed in our cabin cottage. It is a wooden cottage against a mountain, with a wooden deck overlooking the whole of Cape Town.
It is nice house, we have a little back garden, a terrace, a living/dining area, two en suite bedrooms and fully equipped!
Maria from the guesthouse took us shopping this afternoon and one hour later we have all the “vitals” in the house. Miro has plenty of soft buns to eat with ham or jam and Wim already has a stack of South African wine bottles.
While I am blogging I am enjoying a cabernet sauvignon from Allesverloren and this brings you directly in a nice holiday spirit. It smells sunny even though the outside temperature is not more than ‘13’ degrees.
When we arrived last night in our house, memories came back from when we went to sleep over with our grandparents: no heating upstairs, single glass, the smell of moist cold… The heaters were on, but not long enough yet to give a warm feeling. The bedding was: lots of flannels, big warm blankets… which has a certain romance to it if you look it at the bright side…
No, the temperature is nice, even though we need to keep our fleece on… but hey this is far more Kyoto friendly than what we do at home…
Miro is currently taking an afternoon nap, but when she wakes up we will be heading towards the Waterfront and enjoying the South African cuisine!
Tomorrow the alarm clock will be set at 9 as we have our first important appointment at 11 with the social worker, so Wim and Miro still have two hours to really wake up…
When we arrived in Cape Town the boarder control had an endless queue. But travelling with a buggy has it advantages and we were guided immediately to a special area with only one couple before us! Great!
By the time we arrived at the luggage carrousel ALL our luggage was there already and Jan from Loevensteyn was waiting for us.
We were beaten by the time we arrived at our cottage, I do not think it took more than 5 minutes before we all fell asleep.
It’s now 16.44 the following day and we are comfortably installed in our cabin cottage. It is a wooden cottage against a mountain, with a wooden deck overlooking the whole of Cape Town.
It is nice house, we have a little back garden, a terrace, a living/dining area, two en suite bedrooms and fully equipped!
Maria from the guesthouse took us shopping this afternoon and one hour later we have all the “vitals” in the house. Miro has plenty of soft buns to eat with ham or jam and Wim already has a stack of South African wine bottles.
While I am blogging I am enjoying a cabernet sauvignon from Allesverloren and this brings you directly in a nice holiday spirit. It smells sunny even though the outside temperature is not more than ‘13’ degrees.
When we arrived last night in our house, memories came back from when we went to sleep over with our grandparents: no heating upstairs, single glass, the smell of moist cold… The heaters were on, but not long enough yet to give a warm feeling. The bedding was: lots of flannels, big warm blankets… which has a certain romance to it if you look it at the bright side…
No, the temperature is nice, even though we need to keep our fleece on… but hey this is far more Kyoto friendly than what we do at home…
Miro is currently taking an afternoon nap, but when she wakes up we will be heading towards the Waterfront and enjoying the South African cuisine!
Tomorrow the alarm clock will be set at 9 as we have our first important appointment at 11 with the social worker, so Wim and Miro still have two hours to really wake up…
24 uur later...
Terwijl Miro haar middagdutje doet, genieten wij in onze living van een glaasje Cabernet Sauvignon, 2005 van Allesverloren en kijken we uit over Kaapstad…
Hier is ons verslagje van gisteren…
Na een pijnlijk korte nacht (nog geen twee uur slaap), was het dan eindelijk zover! Frank stond aan de deur met de auto van papa en terwijl ik Mirootje voorzichtig probeerde wakker te maken, sleurden Wim en Frank de zware bagage in de auto.
Mirootje was uiteindelijk diegene (de enige) die zo fris als een hoentje helemaal klaar was om op vakantie te gaan. In de auto op weg naar de luchthaven zat ze zelfs in haar stoeltje al te “shaken”… (nadat we op haar duidelijk verzoek de frequentie van Radio 1 naar Q-Music hadden veranderd…)… Sorry Jopa!
Op de luchthaven was het ongelooflijk druk, je zou bijna vergeten hebben dat het nog geen 4 uur was. De check in desk van KLM was nog niet eens open toen we daar aankwamen en door de ellenlange rijen van de chartervluchten was er eigenlijk bijna geen plaats meer voor ons…
De vlucht naar Amsterdam was stipt op tijd en Miro kon haar geluk niet op: eindelijk vliegen! Toen we door de gate moesten gaan, liep ze nog snel even naar het raam met een kleine waarschuwing voor het vliegtuig: “Pas op vliegtuig, nog niet vertrekken, mama en Miro gaan mee!”
Het was geweldig de opwinding in haar oogjes te zien terwijl we aan boord wachtten voor het opstijgen. Ze vond het allemaal fantastisch.
Eenmaal geland, was ze echter zo moe, haar kaarsje was uit en ze liet zich helemaal ineens zakken in de bus naar de luchthaven. Ze maakte haar zo zwaar dat ze niet meer te houden was. Ze viel gewoon in slaap op haar knietjes… Ocharme.
Maar we moesten toch nog drie uur in Schiphol wachten, dus meer dan tijd genoeg voor haar om een dutje te doen, wat echter niet zo lang duurde. De geur van het ontbijt (spek met eieren!) liet haar in een goed humeur wakker worden… Toch wel een Bourgondisch typke, van wie zou ze dat hebben?
Voor ons was het de eerste keer via Schiphol en we stonden dan ook enorm te kijken van de grootte van deze luchthaven en de enorme hoeveelheid aan winkels. Er was zelf een mini kinderspeeltuin waar Miro nog even heeft van kunnen genieten, terwijl Wim probeerde wat slaap te recupereren op de luchthaven zeteltjes…
De eerste vlucht was heel leuk geweest, dus Miro was er helemaal klaar voor om in het “hele grote” vliegtuig te stappen en nu een verre reis te maken. We hadden drie stoelen naast elkaar op een rij van drie stoelen, wat gelukkig heel praktisch was.
11 uur vliegen, een lange tijd, maar het was een hele rustige vlucht, geen turbulentie en eigenlijk is het allemaal vanzelf verlopen. Miro heeft een paar uur geslapen, een beetje gespeeld, TV gekeken (21, Enchanted, I am Legend, Fool’s Gold and 27 Dresses) en is eigenlijk de hele tijd zeer rustig op haar stoeltje blijven zitten. We waren een fiere mama en papa.
Toch wel leuk hoor met een buggy reizen, je krijgt voorrang bij de check in, bij de douane, bij het inschepen, de ellenlange files worden onmiddellijk een pak korter. Wie zei dat je met kinderen aan luxe moet inboeten??? (
Om 21.30 lokale tijd (en die is hetzelfde als in België) zijn we dan in Cape Town geland. Jan van Loevensteyn stond ons op te wachten en na een half uurtje rijden kwamen we in ons huisje aan. Even nog een laatste krachtinspanning voor Wim want het huisje ligt tegen een steile wand aan en je kunt er enkel geraken door een hele lange steile, smalle trap. Drie valiezen, een maxi cosi en drie stuks handbagage later zijn we gewoon met zijn allen onmiddellijk in ons bed gekropen. Iedereen was stik én stikkapot…
Het was dan ook al ver 11.00uur vanmorgen voor we uit ons bed kwamen. Voor Mirootje was het bijna 12.00uur! Gelukkig heeft ze haar ‘langslaapvermogen’ meegebracht naar het verre Zuid-Afrika!!! Geen nieuw record, maar waarschijnlijk wel een top tien prestatie… Hopelijk lijkt Bonga wat dat betreft alvast op zijn grote zus….
Hier is ons verslagje van gisteren…
Na een pijnlijk korte nacht (nog geen twee uur slaap), was het dan eindelijk zover! Frank stond aan de deur met de auto van papa en terwijl ik Mirootje voorzichtig probeerde wakker te maken, sleurden Wim en Frank de zware bagage in de auto.
Mirootje was uiteindelijk diegene (de enige) die zo fris als een hoentje helemaal klaar was om op vakantie te gaan. In de auto op weg naar de luchthaven zat ze zelfs in haar stoeltje al te “shaken”… (nadat we op haar duidelijk verzoek de frequentie van Radio 1 naar Q-Music hadden veranderd…)… Sorry Jopa!
Op de luchthaven was het ongelooflijk druk, je zou bijna vergeten hebben dat het nog geen 4 uur was. De check in desk van KLM was nog niet eens open toen we daar aankwamen en door de ellenlange rijen van de chartervluchten was er eigenlijk bijna geen plaats meer voor ons…
De vlucht naar Amsterdam was stipt op tijd en Miro kon haar geluk niet op: eindelijk vliegen! Toen we door de gate moesten gaan, liep ze nog snel even naar het raam met een kleine waarschuwing voor het vliegtuig: “Pas op vliegtuig, nog niet vertrekken, mama en Miro gaan mee!”
Het was geweldig de opwinding in haar oogjes te zien terwijl we aan boord wachtten voor het opstijgen. Ze vond het allemaal fantastisch.
Eenmaal geland, was ze echter zo moe, haar kaarsje was uit en ze liet zich helemaal ineens zakken in de bus naar de luchthaven. Ze maakte haar zo zwaar dat ze niet meer te houden was. Ze viel gewoon in slaap op haar knietjes… Ocharme.
Maar we moesten toch nog drie uur in Schiphol wachten, dus meer dan tijd genoeg voor haar om een dutje te doen, wat echter niet zo lang duurde. De geur van het ontbijt (spek met eieren!) liet haar in een goed humeur wakker worden… Toch wel een Bourgondisch typke, van wie zou ze dat hebben?
Voor ons was het de eerste keer via Schiphol en we stonden dan ook enorm te kijken van de grootte van deze luchthaven en de enorme hoeveelheid aan winkels. Er was zelf een mini kinderspeeltuin waar Miro nog even heeft van kunnen genieten, terwijl Wim probeerde wat slaap te recupereren op de luchthaven zeteltjes…
De eerste vlucht was heel leuk geweest, dus Miro was er helemaal klaar voor om in het “hele grote” vliegtuig te stappen en nu een verre reis te maken. We hadden drie stoelen naast elkaar op een rij van drie stoelen, wat gelukkig heel praktisch was.
11 uur vliegen, een lange tijd, maar het was een hele rustige vlucht, geen turbulentie en eigenlijk is het allemaal vanzelf verlopen. Miro heeft een paar uur geslapen, een beetje gespeeld, TV gekeken (21, Enchanted, I am Legend, Fool’s Gold and 27 Dresses) en is eigenlijk de hele tijd zeer rustig op haar stoeltje blijven zitten. We waren een fiere mama en papa.
Toch wel leuk hoor met een buggy reizen, je krijgt voorrang bij de check in, bij de douane, bij het inschepen, de ellenlange files worden onmiddellijk een pak korter. Wie zei dat je met kinderen aan luxe moet inboeten??? (
Om 21.30 lokale tijd (en die is hetzelfde als in België) zijn we dan in Cape Town geland. Jan van Loevensteyn stond ons op te wachten en na een half uurtje rijden kwamen we in ons huisje aan. Even nog een laatste krachtinspanning voor Wim want het huisje ligt tegen een steile wand aan en je kunt er enkel geraken door een hele lange steile, smalle trap. Drie valiezen, een maxi cosi en drie stuks handbagage later zijn we gewoon met zijn allen onmiddellijk in ons bed gekropen. Iedereen was stik én stikkapot…
Het was dan ook al ver 11.00uur vanmorgen voor we uit ons bed kwamen. Voor Mirootje was het bijna 12.00uur! Gelukkig heeft ze haar ‘langslaapvermogen’ meegebracht naar het verre Zuid-Afrika!!! Geen nieuw record, maar waarschijnlijk wel een top tien prestatie… Hopelijk lijkt Bonga wat dat betreft alvast op zijn grote zus….
dinsdag 8 juli 2008
Countdown has started/ Aftellen is begonnen
De countdown is nu echt begonnen... nog maar een paar uurtjes, een zeer korte nacht en het is zover! In minder dan 5 uur vertrekken we richting luchthaven!
At 3 am tomorrow we will be heading towards Zaventem where we have a 6am flight...
Frank is zo lief om samen met ons voor het krieken van de dag op te staan en ons en al onze bagage naar Zaventem te brengen! Mirootje zal er niet mee lachen als we haar straks om iets voor 3 uit haar bedje moeten halen... Vakantie gaat ineens iets minder leuk worden...
Het is hier nog een drukke avond. Ondanks de hulp van Pépé, Oma Lus en tante Elke heb ik heel wat heen en weer gelopen en daarom heeft Wim me nu gedwongen even te gaan zitten en mijn been te laten rusten. Mijn voet heeft het inderdaad nodig.
It was for me a day with a lot of emotions due to all the goodbyes, emails, sms's and phonecalls but also due to the realisation that "it is finally happening" which is actually a bit scary! Lot's of thoughts go thru my head "are we ready", "are we enough prepared", "will everything go smoothly", "have we forgotten something"....
I will be happy when we sit down on the plane in a couple of hours, till that time I will not be able to relax I think...
Luckily Wim is more relaxed about it, he is actually still working... I am a bit afraid that he is not going to sleep at all tonight but will stay up working till it is time to leave... I wonder how it does it... I would not be able to do so...
Nog even wat uitblazen en dan de handbagage controleren!
Tot gauw... vanuit Zuid Afrika!
At 3 am tomorrow we will be heading towards Zaventem where we have a 6am flight...
Frank is zo lief om samen met ons voor het krieken van de dag op te staan en ons en al onze bagage naar Zaventem te brengen! Mirootje zal er niet mee lachen als we haar straks om iets voor 3 uit haar bedje moeten halen... Vakantie gaat ineens iets minder leuk worden...
Het is hier nog een drukke avond. Ondanks de hulp van Pépé, Oma Lus en tante Elke heb ik heel wat heen en weer gelopen en daarom heeft Wim me nu gedwongen even te gaan zitten en mijn been te laten rusten. Mijn voet heeft het inderdaad nodig.
It was for me a day with a lot of emotions due to all the goodbyes, emails, sms's and phonecalls but also due to the realisation that "it is finally happening" which is actually a bit scary! Lot's of thoughts go thru my head "are we ready", "are we enough prepared", "will everything go smoothly", "have we forgotten something"....
I will be happy when we sit down on the plane in a couple of hours, till that time I will not be able to relax I think...
Luckily Wim is more relaxed about it, he is actually still working... I am a bit afraid that he is not going to sleep at all tonight but will stay up working till it is time to leave... I wonder how it does it... I would not be able to do so...
Nog even wat uitblazen en dan de handbagage controleren!
Tot gauw... vanuit Zuid Afrika!
zondag 6 juli 2008
Almost ready to go...
... our suitcases are packed, Bonga's room is emptied and ready to be furnished (the guestroom is now in the attic, you will need to climb a little bit higher when you come visit us), pasports are ready, all paperwork is completed, all reservations are made ... Even Miro is ready to go, as you can see from the picture...
Only details left and for sure we will forget some things, but South Africa is not the end of the world so I am sure we will be able to find what we need over there...
The most difficult packing was for Bonga... Even though Miro is only 2,5y, it is already very hard to remember what a 5 month old baby needs and is able to do... It is also hard to judge based on height and weight which size of clothing he needs. The last days I spent sorting out Miro's baby clothes, try to select the good seize in a style also acceptable for boys (i.e. not hot pink or flowerly ;-) ). Luckily Anne, Wim's sister, still had the baby clothes of her boys and I found some stuff in there as well...
In addition, the weather in and around Cape Town is not good for the moment: it is really winter, with temperatures around 15 degrees! Thus no summerly clothing for us, in stead we packed long trousers and warm pullovers... A bit less exotic, however, a delicious South African blend in front of an open fire is not bad at all! In fact, we will spend the second half of our stay in Stellenbosch at a wine estate...
And at least I will not be in a cast! Yes, no more cast, in stead heavy walking boots which give my foot sufficient support... I had to try out the last 2 days if this worked, otherwise I would have to get back to the hospital and get an artificial cast and so far so good... I need some time to "learn to walk again" and feel comfortable, but with my boots I am able to slowly move around. I will not be running in two days time, but I will be able to step into the airplane without crutches! Yipee!
Nog maar twee dagen meer!
Miro's aftelkalender is ondertussen al bijna helemaal vol Winnie the Pooh stickertjes en dat betekent dat het nu echt niet lang meer is vooraleer we richting Zuid Afrika vertrekken. Om precies te zijn, nog maar twee dagen... en dan gaan we "in de lucht!."
En nog maar 7 dagen meer voor we Bonga in onze armen zullen kunnen sluiten... We zijn er nu al 3 weken intensief mee bezig en toch lijkt het allemaal nog zo onwezenlijk... We kijken er enorm naar uit om hem eindelijk in het echt te mogen ontmoeten en te leren kennen.
Ondertussen verloopt alles vlot hier ten huize Vermeulen-Brants. Vanmorgen stak de stress bij mij een beetje de kop op, zelfs in mijn slaap probeer ik te na te gaan of ik niets belangrijks over het hoofd heb gezien en ik echt wel aan alles heb gedacht... Maar nu 14 uur later, is de stress weg en voel ik me zelfs ontspannen! Voor het eerst sinds Wim en ik samen reizen, zijn onze valiezen twee dagen voor het vertrek al gepakt! Dit is nog nooit gebeurd! Gewoonlijk beginnen we zo een 5 tal uur voor vertrek alles bijeen te pakken... ;-)
Bonga zijn kamertje is ondertussen ook helemaal leeggemaakt en hoeft nu enkel een laagje verf. Meter oma Lus heeft aangeboden dit te doen terwijl wij in Zuid Afrika zijn, we moeten enkel nog de verf gaan kopen...
En hoe zit het met mijn been? Ook hier is er goed nieuws! Dankzij Patrick en Sandrine ben ik vrijdag op consultatie kunnen gaan bij Dr.Hendriks en ja: GEEN PLAASTER MEER!!!! JOEPIE! In plaats daarvan loop ik nu rond met mijn stevige bergschoenen aan. Het is wel even wennen... eigenlijk moet ik terug leren stappen! Mijn been voelt een beetje aan als een "elastiek", maar met de stevige schoenen, lukt het me door het huis te wandelen, zonder al te veel pijn!
Ook Miro was enthousiast te zien dat ik geen plaaster meer had! Zij was trouwens de eerste die het opmerkte "Kijk mama geen pijn been meer! Mama geen pijn been! Mama nu Miro oppakken..." Het is niet altijd even makkelijk om uit te leggen, dat mama toch nog niet alles kan, zelfs nu ze geen blauw been meer heeft... maar is kinderlogica niet geweldig?
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
