Dag 25: Het aftellen is terug begonnen...

Zaterdag 2 augustus, onze laatste rustige dag in Zuid-Afrika, morgen is het centrale thema inpakken! En we zien er tegenop! Niet tegen het terug naar huis gaan, wel tegen alles inpakken op een zo compact mogelijke manier. Momenteel lijkt dat echt onmogelijk...

Gelukkig hebben we tot morgen 20.00 uur, dus nog een volledige dag. Onze vlucht vertrekt pas uit Cape Town om 23.30 (KL598) en zal in Amsterdam landen om 10.50. Vandaar hebben we dan om 12.05 een vlucht naar Brussel met aankomst om 13.00 (KL1725). Momenteel lijken de vluchten nog steeds op de geplande tijdstippen te vertrekken.

We kijken er allemaal naar uit om terug op 'Belgische' bodem te zijn. Vier weken van huis is een lange tijd, vooral wanneer tegelijktijd je hele vertrouwde situatie verandert en vooral wanneer het geen vakantie is. Na vier weken, hebben we meer het gevoel dat we hier naartoe verhuisd zijn dan wel op vakantie te zijn.

De dagen dat het zonnig was, hadden we wel een vakantiegevoel, maar we zullen spijtig genoeg niet op deze periode terugdenken als een vakantie in Zuid-Afrika. Van een vakantie wordt je verondersteld uitgerust terug te komen... dat is nu niet het geval ;-) en onze vakantiedagen (lees die van Wim) zijn nu voor heel 2008 al opgebruikt...

Hoewel we er erg naar uitkijken iedereen in de volgende dagen terug te zien, zouden we nog eens willen laten weten, dat we liever geen "ontvangstcomitee" hebben op de luchthaven. Het lijkt ons geweldig iedereeen daar te zien, maar in realiteit gaan we zo moe zijn van het reizen dat we liever ons op ons gemakje in ons huisje settelen. Voor Miro en Bonga zal de reis terug al indrukwekkend (en dus vermoeiend) genoeg zijn... en voor mama en papa waarschijnlijk niet echt ontspannend...

In ieder geval tot zeer binnenkort!

Een veelgestelde vraag van familie en vrienden:

Hoe reageren de mensen daar op jullie adoptie?

De reacties zijn zeer uiteenlopend. Vooraf had men ons verteld dat de mensen in Zuid Afrika zeer enthousiast reageren op blanken die kindjes adopteren, onze ervaring is echter dat dit niet altijd zo is.

We hebben na drie weken zowat alle reacties gekregen, van starende blikken vol ongeloof tot zeer enthousiaste reacties vooral door het hoge "schattigheidsgehalte" van Bonga.

Zuidafrikanen adopteren zelf bijna nooit Afrikaanse (lees donkere) kindjes en vele (vooral in de grote steden) lijken niet echt te begrijpen dat je dit doet. Uit onze gesprekken hier maken we op dat men volgens de procedure altijd eerst een interne oplossing moet proberen te vinden, maar dat deze vraag meestal gewoon proforma wordt gesteld. In realiteit is er geen vraag naar donkere baby's, al helemaal niet voor donkere jongetjes. Deze kinderen worden bijna allemaal, zonder uitzondering door Europeanen geadopteerd.

In Kaapstad reageren de mensen over het algemeen weinig of niet op een gemengd gezin (positief, noch negatief), misschien omdat het een "internationale stad" is en men daar gemengde gezinnen wat meer gewoon is. De leukste of meest ongelooflijke reacties krijgen we in de kleinere steden/dorpen.

De meeste warme reacties waren er ongetwijfeld hier in Stellenbosch waar we bijna door iedereen worden aangesproken en waar bijna iedereen even de tijd maakt om zowel tegen Miro als Bonga te praten...

De twee reacties die ons altijd zullen bijblijven zijn de volgende:

• We wandelen rond in Houtbay, Miro op de arm van Wim, Bonga in zijn buggy. We kruisen een familie waarvan de vrouw en dochter ons blijven aanstaren, ze zijn ons nog maar net gepasseerd, als de vrouw tegen haar man roept: "Heb je dat gezien? Hoe verschillend die twee kinderen waren?". Ze kwam nog net niet vragen of ik Wim bedrogen had met een Afrikaan...


• We schuiven aan in Woolworths aan de kassa. De vrouw voor ons is Kosa en zij begint tegen Bonga te praten en een beetje met hem te spelen. Na een tijdje ziet ze Miro en begint ook tegen haar te praten, nu in het Engels. Nog even later heeft ze door dat wij vieren samen horen en vraagt ze aan me: "Ben je met het zoontje van je nanny op stap?". Wanneer ik haar vertel dat hij onze zoon is, reageert ze super enthousiast, ze vindt het helemaal geweldig!

Dag 20/ Day 20: "Op walvissenjacht/ Whale Hunting"

It has been a couple of days since we went to Hermanus to check out the whales, but only now I find sufficient time (I hope) to write you about it.

It is now 12.18 and I am trying for the 3rd time this morning to have my cup of coffee in peace. My two previous attempts were in vain, I never got to drink my cups before they were cold...

Bonga is sitting next to me in his maxi cosi fighting as a brave rebellion hero to stay awake, Miro is sitting across me and is becoming the next Miró with her painters kit and Wim is out somewhere in the wine fields trying out some more wine... (For all of you interested, Wim will write something about all the wines he tastes, onces he finishes his tour...)

So hopefully this will give me enough "mum-quiet-time" :-)

Maandag ging volgens het weerbericht een mooie dag worden, dus wilden we daar optimaal gebruik van maken en besloten we samen met de familie Meeks richting Hermanus te gaan.

Hermanus is niet echt bij de deur, vanuit Stellenbosh toch wel zo een 1,5uur rijden, maar het was de moeite. De weg erna toe langs de kust was ongelooflijk mooi, de zichten op Cape Point fantastisch. De natuur is zeer uitgestrekt en wild, en toch zeer verschillend, na elke bocht kan je opeens in een totaal ander landschap terechtkomen: steile kale rotsen dicht tegen de kust, uitgestrekte valleien, droge vlaktes, duinen. Soms lijkt het alsof je in Hawaii bent, dan weer lijkt het meer op de Britse midlands, de droge vlaktes van Peru of zelfs het Canadese binnenland... De diversiteit is enorm...

Op sociaal vlak was de weg ook weeral vol contrasten: schitterende strandvilla's, golf en wine estates vlak naast townships en zwervers. Zelfs na bijna drie weken, lijkt het soms irreël en voor ons nog steeds onbegrijpbaar... het blijft raar om die contrasten zo dicht naast elkaar te zien en je vraagt je dan ook constant af hoe lang zo een situatie kan blijven duren.

De rijken leven hier echt geweldig, de villa's die we op onze weg naar Hermanus tegenkwamen zijn voor ons onbetaalbaar, stuk voor stuk droomhuizen, vooral qua locatie. De armen daarentegen zijn er veel en veel erger aan toe dan bij ons...

First interuption, Miro decided she no longer wanted to paint, but wanted to eat something. After a thorough clean up of her, the brushes and the table, I am making my second attempt... My cup is half way and almost cold :-)

Hermanus was de moeite, de baai waar het aan gelegen is, is zeer idyllisch en het weer was zoals beloofd zeer zonnig. Het was nog eens een echte vakantiedag. Dag en nacht verschil met zondag toen de regen de ganse dag met bakken uit de hemel kwam.

Even though we were hoping to see whales, we were not really expecting to see any. We were happily suprised when we saw them playing in the bay, a little more than 200 metres away from us. No spectacular jumps as you see on discovery channel, but we saw them turning, blowing water, putting their tails in the air... They were a little bit far way to attract the attention of Miro, but she had anyway more eye for the bravery of the boys, Leander and Ernest, who were climbing a tree... and of course after a while, she needed to try it as well...

Er waren uiteindelijk wel een tiental walvissen in de baai en het was leuk ze zo rustig bezig te zien. Zo naar ze te kijken in het zonnetje, was echt ontspannend! Nog eens een echte vakantiedag!

Oproep van Miro aan familie en vrienden!

Miro is tijdens onze vakantie een nog grote fan geworden van stickers en stickerboekjes. Een van haar favoriete boekjes is het smurfen stickerboek van Delhaize.

Als er iemand van jullie is die regelmatig naar de Delhaize gaat en zelf niet geeft om de stickers die je krijgt aan de kassa, zouden jullie die dan willen bijhouden voor Miro? Ze zou het fantastisch vinden...

Onze "hevige" zoon...

Misschien toch een toekomst bij FC Barça (Tienen)?

Speciaal voor de grootouders...

Een "foto/film" overzicht van onze dag vandaag... om het mislukken van ons video-skype gesprek te compenseren :-)

Het zijn de zichten van het estate waarop we momenteel vertoeven, foto's van ons huisje en foto's van onze lunch vandaag op La Grande Provence in Franschhoek...

Het verslag van onze uitstap naar Hermanus volgt later...

Groetjes



PS: Geen reden om jullie zorgen te make over Bonga, zijn moeilijke uurtje tijdens ons skype gesprek was uiteindelijk niets meer of minder dan honger! Nog geen 2 uur na zijn vorige fles moest en zou hij nog eentje hebben. Het heeft alleen een beetje geduurd vooraleer we dit door hadden!

Eentje speciaal voor Tante Anne...

Herken je het? ;-)

Bonga geniet er vandaag in elk geval van, het is hier vandaag terug winter geworden. Sinds vannacht komt de regen met bakken uit de hemel. Het regent onophoudelijk en de temperatuur in ons huisje begint te dalen... de vochtigheid stijgt... Hij geniet dus van zijn lekkere warme pakje...

De plannen voor vandaag (een bezoek aan de township) zijn voorlopig opgeborgen. Het wordt dus een dagje "indoors". Miro vindt het alvast niet erg, even gezellig naar de Bob de Bouwer kijken. Voorlopig is dat haar favoriete filmpje geworden... Plop is even naar de tweede plaats gezakt!