Het gebouw op de voorgrond met het groene dak is het guesthouse, net daarachter, iets hoger, net onder de witte gebouwen, zie je onze cabin...zaterdag 19 juli 2008
Onze cabin lodge in Loevensteyn...
Het gebouw op de voorgrond met het groene dak is het guesthouse, net daarachter, iets hoger, net onder de witte gebouwen, zie je onze cabin...
Baby en Peuter update!
Voornamelijk voor onze bezorgde familie in het verre België… of bestaat dat laatste landje ondertussen niet meer?
De afgelopen dagen hebben we hier samen met de andere Belgen over zitten grappen… Misschien mogen wij het land niet meer in en verzeilen we wel in een “Tom Hanks”-achtig scenario (vergeten hoe die film ook al weer heette): terwijl we reizen houdt ons land op te bestaan en hebben we geen geldig pasport meer om het nieuwe land binnen te komen…
Het is moeilijk omwille van de moeizame internet connecties het laatste nieuws te pakken te krijgen, maar het ziet er blijkbaar politiek gezien weer niet rooskleurig uit…
Enfin, de update!
De afgelopen dagen hebben we hier samen met de andere Belgen over zitten grappen… Misschien mogen wij het land niet meer in en verzeilen we wel in een “Tom Hanks”-achtig scenario (vergeten hoe die film ook al weer heette): terwijl we reizen houdt ons land op te bestaan en hebben we geen geldig pasport meer om het nieuwe land binnen te komen…
Het is moeilijk omwille van de moeizame internet connecties het laatste nieuws te pakken te krijgen, maar het ziet er blijkbaar politiek gezien weer niet rooskleurig uit…
Enfin, de update!
Bonga doet het prima. Hij is tot nu toe echt alles wat ze ons gezegd hebben, een vrolijke, beweeglijke baby, ogenschijnlijk vrij van zorgen. Hij lacht veel, zoekt enorm veel contact met ons alle drie en is helemaal niet moeilijk, wat ons toelaat ook met hem kleine uitstapjes te maken. Hij lijkt momenteel het meest in bewondering te zijn voor Wim. Wanneer Wim in de buurt komt maakt hij het vlugst een gek gezichtje of kijkt hij al met een soort van “wij verstaan elkaar” blik naar hem. Hij lijkt hem ook vaak uit te dagen om met hem te spelen.
Anderzijds zie je ook dat kinderen naar elkaar trekken en hij wordt echt vrolijk wanneer Miro in de buurt is. Vandaag tijdens de autorit zaten ze samen op de achterbank en ze hadden een plezier… Dat verwarmt toch wel echt je hart moet ik zeggen…
Ook qua voeding lukt het aardig. Toen hij pas bij ons was, hadden we het idee dat hij iets te weinig at. Hij was dan ook lichter dan ik me had voorgesteld (ondanks het feit dat hij zeker goed in zijn vel zit). Ze hadden ons verteld dat hij elke drie uur een flesje van 125 ml dronk, maar dat omdat hij nu groter was, ze hem nog enkel voeding gaven wanneer hij er om vroeg. Tot gisteren betekende dat dus, slechts 4 flesje van die hoeveelheid per dag, terwijl de NAN pot zegt dat voor zijn leeftijd, 4 a 5 voedingen van 200ml de norm zijn.
De buitenlucht en het warme weer, zitten er misschien voor iets tussen, maar gisteren en vandaag had hij ineens een “groeispurt”, ineens 5 flesjes en gemiddeld 150 a 160 ml. Daarom waarschijnlijk ook de voor ons wat kortere nacht vanmorgen: om 4 uur was er geen ontkomen aan, hij moest en zou een flesje hebben en daarna klaarwakker en helemaal “in form” om te spelen ;-)
Hij heeft nog altijd wel wat last van een geblokkeerd neusje en misschien speelt hem dat ook wel parten, maar vandaag bleek hij alvast toch een enorme eetlust te hebben.
Vandaag heb ik hem ook voor het eerst terug een papje proberen te geven. Ze hadden ons verteld dat hij ‘s morgens een paar lepeltjes “rijstmeelpap” at en in de namiddag een soort van fruitpapje. De eerste dag wou hij daar echter totaal niets van weten, dus besloten we dat hele proces maar even uit te stellen tot we wat beter zijn ritme kenden.
En dat ritme begint er langzamerhand aan te komen, denken we.
Hij ziet er echt heel gezond uit, is echt een mooie gezonde baby, waar we zelfs geen defauke aan kunnen bemerken ;-). Zoals sommige mensen zeggen “het is niet je eigen vlees en bloed”, hij is je “gegeven” en toch is er onmiddellijk dat gevoel van “mijn kind, schoon kind”.
Hij werkt volop aan zijn tandjes en alles wat hij tegenkomt of kan vastgrijpen gaat zijn mond in. Het is weer even wennen om een compleet natte schouder te hebben van een “zabberende baby”.
Hij wordt steevast anders dan Miro, hij lijkt iets wat “heviger” te zijn, maar misschien is dat wel typisch voor jongens. Anderzijds hebben ze toch ook een paar dingen gelijk: ze houden van muziek en bewegen erop bij de eerste noten. Meme en Oma zijn gewaarschuwd! De twee samen gaat geen rust in huis brengen, integendeel J
Miro is echt een trotse zus. Dat is niet gelogen. We kunnen zelfs niet zeggen dat ze het erecht moeilijk mee heeft. Er zijn wel veel nieuwe dingen voor haar, maar ze lijkt het wel leuk te vinden en “ziet haar broertje graag”. Vanmorgen zei ze dat ze van alle kindjes die ze de afgelopen dagen had ontmoet, “broertje” het liefste had. Lief hé?
Natuurlijk zijn er zo van die momenten dat ze ineens ook een tutje wil, dat ze bij mama of papa op de arm wil als daar net Bonga ook is, wil ze ook de babymelk, etc. Maar op zich zijn tot nu toe die momenten te verwaarlozen. We zijn natuurlijk momenteel wel met zijn 2-en en er is altijd wel iemand om een moeilijk moment op te vangen. Maar het is ook logisch, wij moeten aanpassen, dus zij zeker en vast ook.
Ze doet haar ding, zoals ze dat tevoren ook deed en af en toe onderbreekt ze dat om broertje een knuffel of kusje te geven, of om hem eens over zijn hoofd te gaan wrijven. Soms gebeurt dat laatste iets te ruig natuurlijk, maar het is lief bedoeld.
Ze is zich te allen tijde bewust dat hij er is en tijdens een autorit, krijgen we live verslaggeving vanop de achterbank: “broertje heeft geen pijn tandjes”, “broertje slaapt niet”, “broertje heeft oogjes toe”, “broertje lacht”, “broertje geeft niet over” of juist “mama, broertje geeft over!” en de verslaggeving is dan ook accuraat.
Ze praat graag en de afgelopen week, hebben Wim en ik nogal wat afgelachen. Je vraagt je af waar ze het soms haalt of hoe ze het bedenkt. Je zou het soms moeten kunnen filmen of opschrijven, want het is gewoon te veel om te onthouden…
Gisteren zijn we er, zoals gezegd, samen de twee andere Belgische families op uitgetrokken. Eliah is een jongetje van haar leeftijd en op het einde van de dag, was hij haar held. Wat hij ook deed, ze vond het ontzettend grappig. Ze was dan ook helemaal van de kaart, toen we vanmiddag van hen afscheid gingen nemen, ze had het er even moeilijk mee dat hij “met het vliegtuig op de lucht” terug naar huis ging.
Toen we vanavond terug in het gastverblijf aankwamen was het eerste wat ze zei “wij zijn thuis, Eliah niet, Eliah met vliegtuig op de lucht”…
Verder begint ze met de komst van haar broertje in de ban te komen van het verschil tussen jongens en meisjes. Een mijnheer is een jongen, een mevrouw is een meisje. Alle Belgische koppels worden door haar dan ook benoemd als meneer en mevrouw… Het is wel grappig om haar met die begrippen te zien spelen…
En natuurlijk helpt ze mee onze dag te bepalen. Ja, papa, “een kleine Dana” ;-). We stappen in de auto en ze vraagt “wat gaan we doen?”. Als je daar dan een antwoord op geeft dan zegt ze vaak “ja, maar eerst…”: “eerst eten, frietjes met vleesje en mayoooonaiiiiiiiise”, of “maar ook diertjes kijken”…
Je leest het, meme’s, jopa’s, pepe’s, oma’s, zussen en aanverwanten, met ons gaat het goed. Om eerlijk te zijn denk ik dat het voor ons, Wim en mezelf, momenteel het moeilijkste is. We moeten echt terug ons ritme vinden: ineens twee kinderen om klaar te maken (meestal moet de eerste al terug nieuwe kleren krijgen als de tweede eindelijk is aangekleed…), eten te geven, slapen te leggen, mee te spelen… We zijn constant met ze in de weer en wanneer de laatste dan slapen is, kunnen wij daar ook alleen aan denken…
De laatste maanden waren we met Miro terug in een “inpakken en wegwezen” toestand gekomen, dat is nu wel weer helemaal veranderd. Het lijkt uren te duren voor we ingepakt zijn, iedereen in en terug uit de auto hebben en eindelijk op weg zijn… Die routine gaat nog wel even duren, al hopen we dat we die snel terug te pakken krijgen! Tips zijn welkom!!! ;-). We hebben natuurlijk nog wel wat oefentijd vóór we terug op Belgische (of welkedanook…) bodem zijn…
vrijdag 18 juli 2008
Day 10
It was a beautiful day, the weather forecast predicted 22°C and we decided that today would be a perfect beach day! Miro had loved her first encounter with beach and sea last week, so a sunny day would be the perfect time to repeat it all.
Niek and Erwin reco
mmended Bloubergstrand as it had amazing sights on Table Mountain and CapeTown. We have never been to that part of the city, so we headed towards it. The views were indeed amazing and we were lucky: while driving towards it, the sky cleared up and by the time we arrived at the beach, Table Mountain was completely cloud free. The beach was however pretty wild, huge waves and the water a bit unpredictable. Eliah and Erwin had experienced this themselves: they returned both to the guesthouse with wet trousers and shoes. 
Miro remembered however how fun it was to make little signs in the sand and see them washed away by the sea. So she convinced mum, while daddy and ‘little brother’ where enjoying the sun in the dunes, to go closer to the water.
We stayed at a save distance, only once in so many minutes a wave came far enough to touch our feet, or I thought we did, till a huge wave came with such a speed that it not only touched our feet but came as high as Miro’s knies! I quickly grapped her while a second wave came in. In the process my sunglasses fell from my nose, and while I was lifting Miro to higher grounds a third wave took my glasses into the sea! Miro was in a complete state of a nervous brake down: “the sea has eaten mummy’s glasses”, “mummy has no more glasses”. She cried, the poor thing and we could not stop her from crying, till we arrived back at the car and I put on my regular glasses. Only than she started to feel better. The whole way to the next place, she kept asking Wim from the back seat if I was still wearing my glasses, telling us she would keep tight to hers so the sea could not take them and that Wim had to watch over his. We even had to show at regular stages that he still had his…
Pretty amazing how kids can be taken that strongly by something as relatively minor as losing a pair of glasses. It did put me however in quiet a discomfort during the afternoon as the sun was strong… ;-)
Bonga remained untouched by all of it, he enjoyed the drive, making sounds to his sister in the back seat, making faces, laughing and enjoying the outdoor live…
From Blouberg strand we drove the beach route to Camps Bay. The drive was nice: the coast is amazing and the houses which they have built alongside it where worth watching. A new rich area has been recently developed, a few golf estates, nice beachside condo’s… The discrepancy between the poor and the rich is here even larger than with us and it clearly shows.
It showed even more in Camps Bay. We had promised Miro a “nicer sea”, so ended up in Camps Bay. It has a beautiful “sunset drive” and a nice wide beach with palm trees. This is more or less the first place where we saw “white people” walking, or should we say strolling. We sat down on a terrace and got a whole parade of Audi R8’s, BMW X5’s, Bentley’s and people with attitude! The latter not only ‘whites’ but also the ‘new black rich’. At the same time you saw the minivans pulling over and ‘unloading’ the working black class. It is a strange scenery. It is a great country, nature wise, we feel one of the most beautiful places in the world, with every potential possible, but the human side is not immediately comprehensible if you have not lived through it…
The local people are very sceptical about the future of their country… It makes you wonder what will happen when Mandela dies. Today it his is 90th birthday and he has been honored already all week. If we can go by the news at least, he is someone who currently unites the country. We truly hope he is not going to be the only one… It would be such a pity! For all the people living here, for all the people who want to visit the country and for … Bonga!
Niek and Erwin reco
mmended Bloubergstrand as it had amazing sights on Table Mountain and CapeTown. We have never been to that part of the city, so we headed towards it. The views were indeed amazing and we were lucky: while driving towards it, the sky cleared up and by the time we arrived at the beach, Table Mountain was completely cloud free. The beach was however pretty wild, huge waves and the water a bit unpredictable. Eliah and Erwin had experienced this themselves: they returned both to the guesthouse with wet trousers and shoes. 
Miro remembered however how fun it was to make little signs in the sand and see them washed away by the sea. So she convinced mum, while daddy and ‘little brother’ where enjoying the sun in the dunes, to go closer to the water.We stayed at a save distance, only once in so many minutes a wave came far enough to touch our feet, or I thought we did, till a huge wave came with such a speed that it not only touched our feet but came as high as Miro’s knies! I quickly grapped her while a second wave came in. In the process my sunglasses fell from my nose, and while I was lifting Miro to higher grounds a third wave took my glasses into the sea! Miro was in a complete state of a nervous brake down: “the sea has eaten mummy’s glasses”, “mummy has no more glasses”. She cried, the poor thing and we could not stop her from crying, till we arrived back at the car and I put on my regular glasses. Only than she started to feel better. The whole way to the next place, she kept asking Wim from the back seat if I was still wearing my glasses, telling us she would keep tight to hers so the sea could not take them and that Wim had to watch over his. We even had to show at regular stages that he still had his…
Pretty amazing how kids can be taken that strongly by something as relatively minor as losing a pair of glasses. It did put me however in quiet a discomfort during the afternoon as the sun was strong… ;-)
Bonga remained untouched by all of it, he enjoyed the drive, making sounds to his sister in the back seat, making faces, laughing and enjoying the outdoor live…
From Blouberg strand we drove the beach route to Camps Bay. The drive was nice: the coast is amazing and the houses which they have built alongside it where worth watching. A new rich area has been recently developed, a few golf estates, nice beachside condo’s… The discrepancy between the poor and the rich is here even larger than with us and it clearly shows.It showed even more in Camps Bay. We had promised Miro a “nicer sea”, so ended up in Camps Bay. It has a beautiful “sunset drive” and a nice wide beach with palm trees. This is more or less the first place where we saw “white people” walking, or should we say strolling. We sat down on a terrace and got a whole parade of Audi R8’s, BMW X5’s, Bentley’s and people with attitude! The latter not only ‘whites’ but also the ‘new black rich’. At the same time you saw the minivans pulling over and ‘unloading’ the working black class. It is a strange scenery. It is a great country, nature wise, we feel one of the most beautiful places in the world, with every potential possible, but the human side is not immediately comprehensible if you have not lived through it…
The local people are very sceptical about the future of their country… It makes you wonder what will happen when Mandela dies. Today it his is 90th birthday and he has been honored already all week. If we can go by the news at least, he is someone who currently unites the country. We truly hope he is not going to be the only one… It would be such a pity! For all the people living here, for all the people who want to visit the country and for … Bonga!
Dag 8-9
Dag 8, woensdag 16 juli was een hele vroege. We moesten naar de rechtbank en zouden al om 
7.45uur worden opgehaald door Elzeth. Voor en Miro en Bonga was het veel te vroeg opstaan, voor ons trouwens ook…
De rechtbank van Bellville is één van de grootste van Kaapstad en het was dan ook enorm aanschuiven vooraleer we binnen waren.
Hoewel dit de belangrijkste en de meest officiële stap van ons hele verblijf hier was, stelde het eigenlijk weinig voor. Nog minder zelfs dan de korte rechtbank bezoeken voor de adoptie bij ons in België. Vijf minuten later stonden we alweer buiten, maar nu wel als de echte mama, papa en grote zus
van Bonga. Het enige wat we moesten doen was een document tekenen en een foto nemen voor de Zuidafrikaanse vlag. Kort dus, maar wel zeer belangrijk natuurlijk!
We waren samen in de rechtbank met Eric, Gwen, Leander, Ernest en Elly (hun adoptiedochtertje) en besloten daarna samen wat te doen. Het weer was vandaag erg grijs, dan is binnenzitten natuurlijk logisch, maar op den duur onhoudbaar voor kinderen... Elzeth raadde ons aan om naar Century 21 te gaan, een ongelooflijk groot indoor shopping centrum, heel Vegas-achtig, met o.m. veel verschillende (fastfood) restaurants, maar ook met een science centrum voor kinderen (een beetje technopolis).
De kinderen vonden dit laatste inderdaad geweldig en testten alles uit. Voor Miro waren sommige dingen nog wat te moeilijk, maar zij was alvast enorm onder de indruk van een “gi-gigantische haardroger”.
Dag 9 was een zeer leuke en ontspannende dag. Niek, Eric en Eliah (Pumi), een ander Belgisch koppel maakten de afgelopen 3 weken een rondreis door Zuid Afrika en kwamen gisteren terug in Kaapstad aan. Zij organiseerden een kleine Belgische reünie, samen met Tilda en Elzeth in Wine Estate Spier. Met zijn 12, kinderen en babies inbegrepen gingen we met z’n allen picknikken. En het was er een zalige, warme dag voor. We hebben de hele namiddag in de zon gegeten, gedronken, ervaringen uitgewisseld, van de kinderen en het mooie weer genoten. De kinderen vonden het fantastisch: in T-shirt, rennen en voetballen naar hartelust, achter de eenden en eekhoorn aanzitten, naar de cheetah gaan kijken, zich laten beschilderen als echte Afrikaanse krijgers, ...
We hadden het allemaal erg naar onze zin en besloten er ’s avonds nog een Afrikaans diner aan te breien. Niek maakte typisch Afrikaanse “pap” met tomaten chutney, terwijl de mannen onder leiding van Eric echte Zuidafrikaanse boerenworsten op de braai klaar maakten, met de hulp van het nodige Zuidafrikaanse ‘druivensap’... Iedereen heeft enorm genoten… Ik denk dat de kinderen elkaar vandaag gaan missen, het was een echte leuke bende!
Vandaag belooft het opnieuw een heel erg mooie dag te worden. Ze geven zelfs 22 graden. We gaan dan ook richting kust rijden en misschien een beetje op het strand spelen… en wat rusten… want Bonga besloot vandaag de nacht ietsjes korter te maken: om 4 uur moest en zou hij een flesje hebben!
Groetjes van ons allemaal…
7.45uur worden opgehaald door Elzeth. Voor en Miro en Bonga was het veel te vroeg opstaan, voor ons trouwens ook…De rechtbank van Bellville is één van de grootste van Kaapstad en het was dan ook enorm aanschuiven vooraleer we binnen waren.
Hoewel dit de belangrijkste en de meest officiële stap van ons hele verblijf hier was, stelde het eigenlijk weinig voor. Nog minder zelfs dan de korte rechtbank bezoeken voor de adoptie bij ons in België. Vijf minuten later stonden we alweer buiten, maar nu wel als de echte mama, papa en grote zus
van Bonga. Het enige wat we moesten doen was een document tekenen en een foto nemen voor de Zuidafrikaanse vlag. Kort dus, maar wel zeer belangrijk natuurlijk!We waren samen in de rechtbank met Eric, Gwen, Leander, Ernest en Elly (hun adoptiedochtertje) en besloten daarna samen wat te doen. Het weer was vandaag erg grijs, dan is binnenzitten natuurlijk logisch, maar op den duur onhoudbaar voor kinderen... Elzeth raadde ons aan om naar Century 21 te gaan, een ongelooflijk groot indoor shopping centrum, heel Vegas-achtig, met o.m. veel verschillende (fastfood) restaurants, maar ook met een science centrum voor kinderen (een beetje technopolis).
De kinderen vonden dit laatste inderdaad geweldig en testten alles uit. Voor Miro waren sommige dingen nog wat te moeilijk, maar zij was alvast enorm onder de indruk van een “gi-gigantische haardroger”.Dag 9 was een zeer leuke en ontspannende dag. Niek, Eric en Eliah (Pumi), een ander Belgisch koppel maakten de afgelopen 3 weken een rondreis door Zuid Afrika en kwamen gisteren terug in Kaapstad aan. Zij organiseerden een kleine Belgische reünie, samen met Tilda en Elzeth in Wine Estate Spier. Met zijn 12, kinderen en babies inbegrepen gingen we met z’n allen picknikken. En het was er een zalige, warme dag voor. We hebben de hele namiddag in de zon gegeten, gedronken, ervaringen uitgewisseld, van de kinderen en het mooie weer genoten. De kinderen vonden het fantastisch: in T-shirt, rennen en voetballen naar hartelust, achter de eenden en eekhoorn aanzitten, naar de cheetah gaan kijken, zich laten beschilderen als echte Afrikaanse krijgers, ...
We hadden het allemaal erg naar onze zin en besloten er ’s avonds nog een Afrikaans diner aan te breien. Niek maakte typisch Afrikaanse “pap” met tomaten chutney, terwijl de mannen onder leiding van Eric echte Zuidafrikaanse boerenworsten op de braai klaar maakten, met de hulp van het nodige Zuidafrikaanse ‘druivensap’... Iedereen heeft enorm genoten… Ik denk dat de kinderen elkaar vandaag gaan missen, het was een echte leuke bende!
Vandaag belooft het opnieuw een heel erg mooie dag te worden. Ze geven zelfs 22 graden. We gaan dan ook richting kust rijden en misschien een beetje op het strand spelen… en wat rusten… want Bonga besloot vandaag de nacht ietsjes korter te maken: om 4 uur moest en zou hij een flesje hebben!
Groetjes van ons allemaal…
Day 7
After a good night sleep, our first full day as a family. Last night we all went to bed really early as we were exhausted after a very emotional day.
We had a really nice dinner together with Marie and Jan from our guesthouse to toast on the arrival of Bonga and to party the big event a bit with someone, especially as we our so far away from our family and internet and phone connections are not that easy.
For all the future adoptive parents, we have a food tip: if you can not go out, go to Woolworth and buy some prepared meals. They are great, they really taste homemade and are very very fresh. We have become a really big fan of the place and it is only 5 minutes away from our guesthouse.
For the children, the first night was a long one. Wim and I did however not sleep that well as we were expecting Bonga to wake up every 3 hours. He did not, he slept through his first night “like a baby”. He does have however a little cold and he snors amazingly for such a little baby. We heard every breath, every snor and thus did not sleep much.
At 9 o’clock in the morning, Elzeth, our social worker came to visit us, so we had to get up early anyway. We had to prepare the court documents, but mainly it was to check if we were doing fine. And we feel that we are. We think he is an amazing baby, very playfull, loving human contact, very smiley and by times even already very loud, when he tries to talk to us. He wants already to stand on his feet and love playing music in his little music chair…
Miro and Bonga get along really well, he smiles a lot to her and she gets all exited when he does.
It was not a great day temperature wise. The cabin became a bit damp due to the heavy rainfall and Miro especially needed some exercise. In the afternoon, we decided to go to the Waterfront to visit the 2 Oceans aquarium which was great. We all loved it. It was the most beautiful aquarium we have ever seen and Miro just loved it. She was running from one place to another, getting more exited with every small or big fish she saw. She played the guide of the aquarium and gave us a live report of everything she saw…
She will have stories to tell when we are back…
We had a really nice dinner together with Marie and Jan from our guesthouse to toast on the arrival of Bonga and to party the big event a bit with someone, especially as we our so far away from our family and internet and phone connections are not that easy.
For all the future adoptive parents, we have a food tip: if you can not go out, go to Woolworth and buy some prepared meals. They are great, they really taste homemade and are very very fresh. We have become a really big fan of the place and it is only 5 minutes away from our guesthouse.
For the children, the first night was a long one. Wim and I did however not sleep that well as we were expecting Bonga to wake up every 3 hours. He did not, he slept through his first night “like a baby”. He does have however a little cold and he snors amazingly for such a little baby. We heard every breath, every snor and thus did not sleep much.
At 9 o’clock in the morning, Elzeth, our social worker came to visit us, so we had to get up early anyway. We had to prepare the court documents, but mainly it was to check if we were doing fine. And we feel that we are. We think he is an amazing baby, very playfull, loving human contact, very smiley and by times even already very loud, when he tries to talk to us. He wants already to stand on his feet and love playing music in his little music chair…
Miro and Bonga get along really well, he smiles a lot to her and she gets all exited when he does.
It was not a great day temperature wise. The cabin became a bit damp due to the heavy rainfall and Miro especially needed some exercise. In the afternoon, we decided to go to the Waterfront to visit the 2 Oceans aquarium which was great. We all loved it. It was the most beautiful aquarium we have ever seen and Miro just loved it. She was running from one place to another, getting more exited with every small or big fish she saw. She played the guide of the aquarium and gave us a live report of everything she saw…
She will have stories to tell when we are back…
dinsdag 15 juli 2008
7 nieuwe blogs...
Eindelijk connectie, dus zeven nieuwe verslagjes gepubliceerd!
7 new postings...
(Foto: het stickerboek van tante Elke moet steevast mee op restaurant, wel "nog een beetje heel moeilijk hoor...")
Eindelijk...
Gisteren morgen om 10.00uur was het dan zover…
Elzeth bracht ons naar het ABBA kantoor en we ontmoetten Martie, de huismoeder, ‘ouma’, van Bonga. Zij vertelde ons over zijn dagelijkse ritme, wat hij zoal graag doet, heeft en wat niet…
Eerlijk gezegd drong dat niet allemaal tot ons door, want we wisten dat in de kamer ernaast Bonga was en dat het nog maar enkele minuten zou duren vooraleer we hem eindelijk zouden zien…
Toen was het moment aangebroken, Miro ging samen met Elzeth naar Bonga en enkele minuten later kwam ze naar ons toe met het nieuws: “Bonga heeft zijn oogjes toe” en inderdaad hij sliep.
Het was overweldigend hem ineens zo in onze armen te krijgen, de laatste stapjes zelfs gedragen door Miro. Het is niet in woorden uit te drukken, dus ik ga het ook niet proberen… traantjes rolden weer rijkelijk…
Hij ziet er in het echt nog veel schattiger uit dan op de foto, ook kleiner en kwetsbaarder. Hij is wel lang, maar niet zo erg zwaar, eerder naar de slanke kant. Hij zag er een dik pakje uit toen we hem kregen, in zijn dikke fleece met konijnen-oortjes-muts en zijn dikke wollen broek, maar onder al die laagjes gaat er nog echt een babietje schuil. Al is het dan “ne zeer vinnige” wanneer hij wakker is.
Nog even tijd voor wat vragen, die we op dat moment echt niet konden bedenken…, uitwisseling van documenten (zelfs een babyboekje dat door de vrijwilligers van de creche was gemaakt) en medicijnen en dan snel terug naar ons huisje.
Twee uur nadat we ‘s morgens vertrokken waren, stonden we terug in onze bungalow, deze keer met zijn vieren. Alles was veranderd en toch drong het nog niet echt tot ons door: Bonga sliep nog steeds en ogenschijnlijk leek er niets veranderd te zijn.
Een half uurtje later was dan het grote moment aangebroken: hij deed zijn grote, donkere, maar heldere oogjes open en keek ons verbaasd, maar niet angstig aan. We mochten hem oppakken, en knuffelen en hij greep zich al stevig aan ons vast. Een paar uurtjes later hadden we zelfs al allemaal een eerste Bonga glimlach gekregen.
Miro heeft het ook allemaal fantastisch meebeleefd, een echt mamake die alles wil moedoen en mee wil beslissen wat er met Bonga moet gebeuren. “Nee, papa, Bonga moet niet slapen.”, “Bonga eten, Miro meedoen”, “Miro nieuwe pamper geven”…
Tegen het einde van de namiddag begon ze natuurlijk wat quality time voor haar alleen te vragen. Ik vertelde haar dat zodra Bonga in zijn bedje was ze samen met mama zou kunnen spelen. Bonga lag nog niet in zijn bedje of ze zei “Bonga slaapt, mama met Miro spelen”. Iedere keer dat hij daarna ook maar het minste geluidje maakte, vloog ze naar zijn kamer en haastte zich om zijn muziek op te zetten, zodat hij toch maar zou blijven slapen… J
Zeer schattig en eigenlijk ook wel lief, want regelmatig is ze ook zelf gaan kijken of hij nog in orde was en af en toe dekte ze hem zelfs toe… Benieuwd hoe het de volgende dagen zal zijn…
En als antwoord op de grote vraag: “Hebben jullie vanacht geslapen?”. Het antwoord is nee, niet door Bonga, gewoon omdat we zo ongerust waren hem niet te horen en we bij ieder zuchtje rechtvlogen. Bonga zelf heeft geslapen van ‘s avonds 6 uur tot ‘s ochtends 5 uur. Niet slecht voor een babietje dat normaal twee keer per nacht wakker wordt…
Laten we hopen dat dit zo blijft, van ons mag hij de records van ons Mirootje verbeteren… maar iets zegt ons dat dit niet het geval zal zijn...
Elzeth bracht ons naar het ABBA kantoor en we ontmoetten Martie, de huismoeder, ‘ouma’, van Bonga. Zij vertelde ons over zijn dagelijkse ritme, wat hij zoal graag doet, heeft en wat niet…
Eerlijk gezegd drong dat niet allemaal tot ons door, want we wisten dat in de kamer ernaast Bonga was en dat het nog maar enkele minuten zou duren vooraleer we hem eindelijk zouden zien…
Toen was het moment aangebroken, Miro ging samen met Elzeth naar Bonga en enkele minuten later kwam ze naar ons toe met het nieuws: “Bonga heeft zijn oogjes toe” en inderdaad hij sliep.
Het was overweldigend hem ineens zo in onze armen te krijgen, de laatste stapjes zelfs gedragen door Miro. Het is niet in woorden uit te drukken, dus ik ga het ook niet proberen… traantjes rolden weer rijkelijk…
Hij ziet er in het echt nog veel schattiger uit dan op de foto, ook kleiner en kwetsbaarder. Hij is wel lang, maar niet zo erg zwaar, eerder naar de slanke kant. Hij zag er een dik pakje uit toen we hem kregen, in zijn dikke fleece met konijnen-oortjes-muts en zijn dikke wollen broek, maar onder al die laagjes gaat er nog echt een babietje schuil. Al is het dan “ne zeer vinnige” wanneer hij wakker is.
Nog even tijd voor wat vragen, die we op dat moment echt niet konden bedenken…, uitwisseling van documenten (zelfs een babyboekje dat door de vrijwilligers van de creche was gemaakt) en medicijnen en dan snel terug naar ons huisje.
Twee uur nadat we ‘s morgens vertrokken waren, stonden we terug in onze bungalow, deze keer met zijn vieren. Alles was veranderd en toch drong het nog niet echt tot ons door: Bonga sliep nog steeds en ogenschijnlijk leek er niets veranderd te zijn.
Een half uurtje later was dan het grote moment aangebroken: hij deed zijn grote, donkere, maar heldere oogjes open en keek ons verbaasd, maar niet angstig aan. We mochten hem oppakken, en knuffelen en hij greep zich al stevig aan ons vast. Een paar uurtjes later hadden we zelfs al allemaal een eerste Bonga glimlach gekregen.
Miro heeft het ook allemaal fantastisch meebeleefd, een echt mamake die alles wil moedoen en mee wil beslissen wat er met Bonga moet gebeuren. “Nee, papa, Bonga moet niet slapen.”, “Bonga eten, Miro meedoen”, “Miro nieuwe pamper geven”…
Tegen het einde van de namiddag begon ze natuurlijk wat quality time voor haar alleen te vragen. Ik vertelde haar dat zodra Bonga in zijn bedje was ze samen met mama zou kunnen spelen. Bonga lag nog niet in zijn bedje of ze zei “Bonga slaapt, mama met Miro spelen”. Iedere keer dat hij daarna ook maar het minste geluidje maakte, vloog ze naar zijn kamer en haastte zich om zijn muziek op te zetten, zodat hij toch maar zou blijven slapen… J
Zeer schattig en eigenlijk ook wel lief, want regelmatig is ze ook zelf gaan kijken of hij nog in orde was en af en toe dekte ze hem zelfs toe… Benieuwd hoe het de volgende dagen zal zijn…
En als antwoord op de grote vraag: “Hebben jullie vanacht geslapen?”. Het antwoord is nee, niet door Bonga, gewoon omdat we zo ongerust waren hem niet te horen en we bij ieder zuchtje rechtvlogen. Bonga zelf heeft geslapen van ‘s avonds 6 uur tot ‘s ochtends 5 uur. Niet slecht voor een babietje dat normaal twee keer per nacht wakker wordt…
Laten we hopen dat dit zo blijft, van ons mag hij de records van ons Mirootje verbeteren… maar iets zegt ons dat dit niet het geval zal zijn...
Currently hard to connect...
As we do not seem to be able to connect to the wireless network of our guesthouse, blogging is very cumbersome. We type our little stories up every day, but do not know when we will be able to load them to our blog from an internet café.
The one we found last time around charged us per 15 minutes, so we only updated our blog but did not read yet any email.
We hope this will change once we are in Stellenbosch.
Up till that time we will probably not be able either to upload any pictures or little movies… So be patient, hopefully this will change soon.
In the meantime, we do however have a South African cell phone number. Our Belgian ones are still active as well, but would you like to reach us urgently, best is via following number + 27714480598.
The one we found last time around charged us per 15 minutes, so we only updated our blog but did not read yet any email.
We hope this will change once we are in Stellenbosch.
Up till that time we will probably not be able either to upload any pictures or little movies… So be patient, hopefully this will change soon.
In the meantime, we do however have a South African cell phone number. Our Belgian ones are still active as well, but would you like to reach us urgently, best is via following number + 27714480598.
(The picture is the view we have from our cabin over Cape Town)
Geen vlotte internetconnectie
Geen vlotte internetconnectie
We hebben nog steeds geen gemakkelijke connectie tot het internet. Vandaag zijn we voor de eerste keer vanuit ons guesthouse op het internet geraakt, maar de verbinding is zo ontzettend traag dat zelfs een blog oploaden niet lukt.
Hierdoor zijn we nog niet bereikbaar via Skype en lukt het ons ook niet om iedere dag berichtjes achter te laten. Emails hebben we ook nog niet kunnen lezen, maar indien je ons “dringend” wil contacteren, hebben we nu ook naast onze Mobistar nummers een Vodacom nummer: + 27714480598.
Hopelijk vinden we gauw een oplossing, tot die tijd zal het spijtig genoeg nog even wachten zijn voor foto’s, filmkes of regelmatige updates.
Groetjes aan iedereen in België, vooral aan onze ouders, zussen en familie die onze belevenissen op de voet volgen. Kusjes aan iedereen van ons alle drie…
We hebben nog steeds geen gemakkelijke connectie tot het internet. Vandaag zijn we voor de eerste keer vanuit ons guesthouse op het internet geraakt, maar de verbinding is zo ontzettend traag dat zelfs een blog oploaden niet lukt.
Hierdoor zijn we nog niet bereikbaar via Skype en lukt het ons ook niet om iedere dag berichtjes achter te laten. Emails hebben we ook nog niet kunnen lezen, maar indien je ons “dringend” wil contacteren, hebben we nu ook naast onze Mobistar nummers een Vodacom nummer: + 27714480598.
Hopelijk vinden we gauw een oplossing, tot die tijd zal het spijtig genoeg nog even wachten zijn voor foto’s, filmkes of regelmatige updates.
Groetjes aan iedereen in België, vooral aan onze ouders, zussen en familie die onze belevenissen op de voet volgen. Kusjes aan iedereen van ons alle drie…
One more day to go...
Another very sunny day in Cape Town (around 18 degrees), so the perfect opportunity to go on a safari!
In the Cape Town area you have quiet a few reserves, each claiming they have the BIG 5.
We choose the Fairy Glen reserve as they allowed children.
It was a beautiful day all around. The drive from Parrow (area in Cape Town where we stay) to Worchester was impressive with huge mountains with snowy tops and even some wildlife beside the highway (monkeys). The game reserve was idyllically located surrounded with mountains. The drive took 4 hours and we did see a lot of game, actually we saw all the big 5 animals, except the leopard of course. In all our game drives which we did over the last couple of years, we have never been so lucky as to see one in real life.
Even though the safari today can not be compared with the ones in Kenia or Tanzania, it had its charm. The ranger was great, he has lots of information about the animals and their habbits and the landscape gave its own twist to the adventure drive: seeing a giraf walking through a valley enclosed with snowy mountains is something we had never seen before. In addition, the enthousiasm of Miro made us feel sometimes like we experienced it as well for the first time.
At 6 the sun sets here in the Western Cape and when she does, temperatures drop immediately. When that happens, you need a tick coat (*), a hat and if you have them: gloves! At that time the safari ended with a last exiting feature: feeding the lions. I can tell you, even if they were enclosed, they were mean and dangerous looking. Even from behind his wired fence, the male lion charged a few times and it was very very scary…
It was a perfect day, a perfect closure to our family of 3… We are ready for tomorrow… (we think… J )
(*) Once on South African soil, I quickly realized that with all the to do lists I made, I had forgotten one: the one for myself! Up till now I seem to have forgotten only one thing and that is my coat! And believe me when I tell you that you definitely need one here when the sun sets! So, one of the first things we bought was a nice warm jacket for me… and I have already put is several times to good use…
In the Cape Town area you have quiet a few reserves, each claiming they have the BIG 5.
We choose the Fairy Glen reserve as they allowed children.
It was a beautiful day all around. The drive from Parrow (area in Cape Town where we stay) to Worchester was impressive with huge mountains with snowy tops and even some wildlife beside the highway (monkeys). The game reserve was idyllically located surrounded with mountains. The drive took 4 hours and we did see a lot of game, actually we saw all the big 5 animals, except the leopard of course. In all our game drives which we did over the last couple of years, we have never been so lucky as to see one in real life.
Even though the safari today can not be compared with the ones in Kenia or Tanzania, it had its charm. The ranger was great, he has lots of information about the animals and their habbits and the landscape gave its own twist to the adventure drive: seeing a giraf walking through a valley enclosed with snowy mountains is something we had never seen before. In addition, the enthousiasm of Miro made us feel sometimes like we experienced it as well for the first time.
At 6 the sun sets here in the Western Cape and when she does, temperatures drop immediately. When that happens, you need a tick coat (*), a hat and if you have them: gloves! At that time the safari ended with a last exiting feature: feeding the lions. I can tell you, even if they were enclosed, they were mean and dangerous looking. Even from behind his wired fence, the male lion charged a few times and it was very very scary…
It was a perfect day, a perfect closure to our family of 3… We are ready for tomorrow… (we think… J )
(*) Once on South African soil, I quickly realized that with all the to do lists I made, I had forgotten one: the one for myself! Up till now I seem to have forgotten only one thing and that is my coat! And believe me when I tell you that you definitely need one here when the sun sets! So, one of the first things we bought was a nice warm jacket for me… and I have already put is several times to good use…
Dag 5
D day minus 1!
Gisteren hebben we Miro beloofd dat we vandaag naar de leeuwen gaan kijken en ook nu weer is ze het niet vergeten als ze haar mooie kijkers opent. We gaan op safari!
Nabij Worchester, ongeveer 75km van onze verblijfplaats ligt een game reserve “Fairy Glenn” en zij laten kinderen toe op hun game drives. Ze hebben de big 5 in hun reservaat, de leeuwen in een special enclosure, dus die laatste gaan we zeker en vast zien.
Normaal gezien raden ze de safari pas aan voor kinderen vanaf 4 omdat de drive toch wel 2.5 tot 3 uur duurt en kinderen dat soms te lang vinden. We nemen het risico...
Van in het begin is het voor Miro volle concentratie, ze vindt het fantastisch om in zo een open safari wagen te zitten en alles vanuit de hoogte te bekijken. We zijn nog maar net vertrokken en we zien al twee neushoorns van zeer dichtbij!!!
“Nog diertjes, rijen…”. Ze geeft haar ogen de volle kost en geniet van alles wat ze ziet: gemsbokken, springbokken, mangoes, buffels, olifanten, giraffen, zebra’s en natuurlijk de leeuwen…
Die laatsten gaven een echte macho show. Echt wild en agressief. Het mannetje chargeerde een paar keer richting zijn publiek en het brulgeluid dat hij daarbij maakte ging werkelijk door merg en been. Gelukkig stond die omheining er… Miro repliceerde “Stoute leeuw!” Maar pakte terwijl papa toch ietsje steviger vast, je weet maar nooit…
De drive heeft uiteindelijk vier uur geduurd (met wel twee keer een kort, avontuurlijk intermezzo omdat onze wagen in de modder kwam vast te zitten), maar van het begin tot het einde is onze bengel even geconcentreerd en enthousiast gebleven. Het was wel leuk dat we in onze auto met 4 families waren, elk met jonge kinderen. De ranger paste dan ook zijn verhalen aan hen aan en de kinderen stimuleerden elkaar en de ouders.
Als je in de Serengetti, Etosha en de Norongongo bent geweest, is het “wild” niet echt overweldigend, maar het landschap was dat voor ons zeker wel. De besneeuwde bergketen die het reservaat omsloot was indrukwekkend en het is bijzonder om giraffen te zien eten met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen.
Toen we om 18.30 in onze auto stapten, overviel de vermoeidheid Miro. Ze heeft de hele rit naar ons huisje van de eerste tot en met de laatste minuut geslapen…
Na nog een vlug telefoontje naar oma en pepe is ze dan ook in haar bedje gekropen… op tijd onder de wol want morgen is het de grote dag: Bonga ontmoeten, eindelijk…
Gisteren hebben we Miro beloofd dat we vandaag naar de leeuwen gaan kijken en ook nu weer is ze het niet vergeten als ze haar mooie kijkers opent. We gaan op safari!
Nabij Worchester, ongeveer 75km van onze verblijfplaats ligt een game reserve “Fairy Glenn” en zij laten kinderen toe op hun game drives. Ze hebben de big 5 in hun reservaat, de leeuwen in een special enclosure, dus die laatste gaan we zeker en vast zien.
Normaal gezien raden ze de safari pas aan voor kinderen vanaf 4 omdat de drive toch wel 2.5 tot 3 uur duurt en kinderen dat soms te lang vinden. We nemen het risico...Van in het begin is het voor Miro volle concentratie, ze vindt het fantastisch om in zo een open safari wagen te zitten en alles vanuit de hoogte te bekijken. We zijn nog maar net vertrokken en we zien al twee neushoorns van zeer dichtbij!!!
“Nog diertjes, rijen…”. Ze geeft haar ogen de volle kost en geniet van alles wat ze ziet: gemsbokken, springbokken, mangoes, buffels, olifanten, giraffen, zebra’s en natuurlijk de leeuwen…
Die laatsten gaven een echte macho show. Echt wild en agressief. Het mannetje chargeerde een paar keer richting zijn publiek en het brulgeluid dat hij daarbij maakte ging werkelijk door merg en been. Gelukkig stond die omheining er… Miro repliceerde “Stoute leeuw!” Maar pakte terwijl papa toch ietsje steviger vast, je weet maar nooit…
De drive heeft uiteindelijk vier uur geduurd (met wel twee keer een kort, avontuurlijk intermezzo omdat onze wagen in de modder kwam vast te zitten), maar van het begin tot het einde is onze bengel even geconcentreerd en enthousiast gebleven. Het was wel leuk dat we in onze auto met 4 families waren, elk met jonge kinderen. De ranger paste dan ook zijn verhalen aan hen aan en de kinderen stimuleerden elkaar en de ouders.Als je in de Serengetti, Etosha en de Norongongo bent geweest, is het “wild” niet echt overweldigend, maar het landschap was dat voor ons zeker wel. De besneeuwde bergketen die het reservaat omsloot was indrukwekkend en het is bijzonder om giraffen te zien eten met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen.
Toen we om 18.30 in onze auto stapten, overviel de vermoeidheid Miro. Ze heeft de hele rit naar ons huisje van de eerste tot en met de laatste minuut geslapen…
Na nog een vlug telefoontje naar oma en pepe is ze dan ook in haar bedje gekropen… op tijd onder de wol want morgen is het de grote dag: Bonga ontmoeten, eindelijk…
Dag 4 - Day 4
Het is zaterdag vandaag en het laatste weekendje met ons drietjes. We willen er dan ook nog iets speciaals voor Miro van maken en besluiten met de wagen richting Simonstown te rijden, naar Boulders beach op zoek naar de pinguins.
Miro is al van gisterenavond dolenthousiast over de idee en als ze vanmorgen (om 11.00uur, vroeg vandaag…) wakker wordt is het eerste wat ze zegt na “goeiemorgen papa en mama, hebben jullie zo lekker geslapen als ik?”…, “pinguins kijken”.
Het is een zeer zonnige dag, voor het eerst sinds we hier zijn is het zicht vanuit onze ‘berg’bungalow glashelder, de deels met sneeuw bedekte bergen zijn scherp tegen de blauwe lucht afgetekend en de zon geeft ook buiten warmte. Eindelijk…
De weg naar Simonstown is zeer mooi. De kustlijn van de Cape is wild en ruw en steeds weer verschillend. Twee jaar geleden deden we net dezelfde weg met Silke, maar nu is het een ander seizoen en dat merk je. Deze keer minder toeristen, wel meer “coole surf boys and girls”. Vorige keer was het ons helemaal niet opgevallen dat de meeste winkeltjes aan het strand surfdingetjes verkochten of iets met deze sport te maken hadden, deze keer kon je er echt niet naast kijken.
Eenmaal op de parking aangekomen, kon Miro niet wachten om naar de pinguins te gaan kijken. Met een zonnebril op, net als mama en papa, als bescherming tegen het felle zonlicht, stappen we richting het reservaat. Ze wil alleen stappen (nog net aan een handje…) en met grote stappen loopt ze dolenthousiast naar haar dagdoel. In het reservaat zelf, vindt ze het leuker een enkele pinguin te zien dan een hele troep van 100 luie pinguins samen. Ze vindt het veel leuker ze onder de struiken en tussen de bomen te zoeken, dan naar de massa op het strand te blijven kijken. “Een weinig pinguin papa, nog pinguin papa. Kijk een Miro pinguin….”.
Na een half uurtje houdt ze het voor bekeken en we willen terug gaan, als we plots een pad ontdekken net voor de ingang van het reservaat. Het pad gaat helemaal achter het reservaat door en kronkelt zich een weg langs de mooie wilde kust. Toen we deze plaats twee jaar geleden bezochten, hebben we nooit beseft dat er nog een tweede deel aan het reservaat was, dus ook voor ons deze keer iets nieuws. Het tweede deel geeft toegang tot een afgelegen strand, waar kinderen kunnen spelen, volwassenen zonnen en de pinguins af en toe in hun typische tred voorbij wandelen om net hetzelfde te doen. Alleen blijken zij geen last te hebben van de lage temperatuur van het zeewater. Zo C. Chaplin-achtig op het strand, zo supersnel en elegant zijn deze bijzondere beestjes onder water. Een ware streling voor het oog!
Het was gewoon genieten: van de zon, voor de eerste keer zonder pull of jas, van Miro die voor de eerste keer de zee zag en ze direct wilde overwinnen…, van die gekke pinguins. Allemaal even idyllisch…
Naar het einde toe was Miro meer geïnteresseerd in de golven die haar tekeningetjes op het strand keer op keer uitwisten, dan in de pinguins die het paadje afgewaggeld kwamen, over het strand tussen de mensen doorslopen om vervolgens een frisse duik te nemen in het appelzeeblauwgroene water. Ze haalde haar hartje op. Ze miste haar emmertje en schepje (vergeten natuurlijk!), maar een zorgvuldig uitgekozen bamboestokje om in het zand mee te tekenen, liet haar dat bliksemsnel vergeten.
Na een kopje koffie, een sapje (met rietje) en een cola reden we richting Constantia. Vorige keer hadden we daar bij toeval een geweldig (top tien) restaurant leren kennen, en daar wilden we deze keer toch nog eens naar toe gaan: Constantia Uitsig.
Het ziet er geweldig chique uit en dat is het ook, maar anderzijds laten ze je er gewoon binnen in backpackers kledij en kost het menu dat ze je aanbieden, 3 gangen, met de huiswijn en koffie of thee slechts 250 rand per persoon (ongeveer 20 euro!!!!).
En het eten ontgoochelde weer niet… integendeel! Het was het lekkerste diner van de week en ook Miro wist van geen ophouden. De rundscarpaccio (‘vleesje’) ging zeer vlotjes binnen en daarna at ze bijna de hele vis op die Wim als voorgerecht had besteld. Weinige restaurantgangers hebben denk ik beseft dat er die avond ook een meisje van 2.5 aan onze tafel zat. De chef was zo onder de indruk dat hij speciaal voor haar pannekoeken heeft gebakken! Ze was in de wolken. En wij ook, want we hadden het haar ’s morgens beloofd, en zo iets vergeet ze niet…
Net voor we met een zalig gevoel in de auto stapten zei ze met een voldane glimlach “Meme zal fier zijn…” en dat waren wij ook…
Shorter version in English:
Today we went to Boulders beach to visit the crazy pinguins. For Miro it was not only exiting to see these animals in the wild, but also to see the sea and the beach for the first time in her life. She loved it when the waves went over her boots and when the water washed away her little scribbles in the sand, over and over again. At night we went to a restaurant in Constantia which we recommend to any one: Constantia Uitsig. The restaurant is one of 3 located on the Constantia Uitsig wine estate and serves excellent food. It is very chique, but very casual at the same time. The staff is extremely friendly and open to children. The chef even made pancakes especially for Miro. She went to thank him personally afterwards…
We had a great evening, Miro was adorable, behaved like a real bourgondian little girl enjoying as much as we did every dish they served us: beef carpaccio, line fish of the day, spicey prawn with Chinese noodles, ostrich with a truffle porto sause and potato crust and springbok with dauphine potatoes and spinach… Mmm I still can taste it…
A perfect end, to a wonderful day…
Miro is al van gisterenavond dolenthousiast over de idee en als ze vanmorgen (om 11.00uur, vroeg vandaag…) wakker wordt is het eerste wat ze zegt na “goeiemorgen papa en mama, hebben jullie zo lekker geslapen als ik?”…, “pinguins kijken”.
Het is een zeer zonnige dag, voor het eerst sinds we hier zijn is het zicht vanuit onze ‘berg’bungalow glashelder, de deels met sneeuw bedekte bergen zijn scherp tegen de blauwe lucht afgetekend en de zon geeft ook buiten warmte. Eindelijk…
De weg naar Simonstown is zeer mooi. De kustlijn van de Cape is wild en ruw en steeds weer verschillend. Twee jaar geleden deden we net dezelfde weg met Silke, maar nu is het een ander seizoen en dat merk je. Deze keer minder toeristen, wel meer “coole surf boys and girls”. Vorige keer was het ons helemaal niet opgevallen dat de meeste winkeltjes aan het strand surfdingetjes verkochten of iets met deze sport te maken hadden, deze keer kon je er echt niet naast kijken.
Eenmaal op de parking aangekomen, kon Miro niet wachten om naar de pinguins te gaan kijken. Met een zonnebril op, net als mama en papa, als bescherming tegen het felle zonlicht, stappen we richting het reservaat. Ze wil alleen stappen (nog net aan een handje…) en met grote stappen loopt ze dolenthousiast naar haar dagdoel. In het reservaat zelf, vindt ze het leuker een enkele pinguin te zien dan een hele troep van 100 luie pinguins samen. Ze vindt het veel leuker ze onder de struiken en tussen de bomen te zoeken, dan naar de massa op het strand te blijven kijken. “Een weinig pinguin papa, nog pinguin papa. Kijk een Miro pinguin….”.
Na een half uurtje houdt ze het voor bekeken en we willen terug gaan, als we plots een pad ontdekken net voor de ingang van het reservaat. Het pad gaat helemaal achter het reservaat door en kronkelt zich een weg langs de mooie wilde kust. Toen we deze plaats twee jaar geleden bezochten, hebben we nooit beseft dat er nog een tweede deel aan het reservaat was, dus ook voor ons deze keer iets nieuws. Het tweede deel geeft toegang tot een afgelegen strand, waar kinderen kunnen spelen, volwassenen zonnen en de pinguins af en toe in hun typische tred voorbij wandelen om net hetzelfde te doen. Alleen blijken zij geen last te hebben van de lage temperatuur van het zeewater. Zo C. Chaplin-achtig op het strand, zo supersnel en elegant zijn deze bijzondere beestjes onder water. Een ware streling voor het oog!
Het was gewoon genieten: van de zon, voor de eerste keer zonder pull of jas, van Miro die voor de eerste keer de zee zag en ze direct wilde overwinnen…, van die gekke pinguins. Allemaal even idyllisch…Naar het einde toe was Miro meer geïnteresseerd in de golven die haar tekeningetjes op het strand keer op keer uitwisten, dan in de pinguins die het paadje afgewaggeld kwamen, over het strand tussen de mensen doorslopen om vervolgens een frisse duik te nemen in het appelzeeblauwgroene water. Ze haalde haar hartje op. Ze miste haar emmertje en schepje (vergeten natuurlijk!), maar een zorgvuldig uitgekozen bamboestokje om in het zand mee te tekenen, liet haar dat bliksemsnel vergeten.
Na een kopje koffie, een sapje (met rietje) en een cola reden we richting Constantia. Vorige keer hadden we daar bij toeval een geweldig (top tien) restaurant leren kennen, en daar wilden we deze keer toch nog eens naar toe gaan: Constantia Uitsig.
Het ziet er geweldig chique uit en dat is het ook, maar anderzijds laten ze je er gewoon binnen in backpackers kledij en kost het menu dat ze je aanbieden, 3 gangen, met de huiswijn en koffie of thee slechts 250 rand per persoon (ongeveer 20 euro!!!!).
En het eten ontgoochelde weer niet… integendeel! Het was het lekkerste diner van de week en ook Miro wist van geen ophouden. De rundscarpaccio (‘vleesje’) ging zeer vlotjes binnen en daarna at ze bijna de hele vis op die Wim als voorgerecht had besteld. Weinige restaurantgangers hebben denk ik beseft dat er die avond ook een meisje van 2.5 aan onze tafel zat. De chef was zo onder de indruk dat hij speciaal voor haar pannekoeken heeft gebakken! Ze was in de wolken. En wij ook, want we hadden het haar ’s morgens beloofd, en zo iets vergeet ze niet…
Net voor we met een zalig gevoel in de auto stapten zei ze met een voldane glimlach “Meme zal fier zijn…” en dat waren wij ook…
Shorter version in English:
Today we went to Boulders beach to visit the crazy pinguins. For Miro it was not only exiting to see these animals in the wild, but also to see the sea and the beach for the first time in her life. She loved it when the waves went over her boots and when the water washed away her little scribbles in the sand, over and over again. At night we went to a restaurant in Constantia which we recommend to any one: Constantia Uitsig. The restaurant is one of 3 located on the Constantia Uitsig wine estate and serves excellent food. It is very chique, but very casual at the same time. The staff is extremely friendly and open to children. The chef even made pancakes especially for Miro. She went to thank him personally afterwards…
We had a great evening, Miro was adorable, behaved like a real bourgondian little girl enjoying as much as we did every dish they served us: beef carpaccio, line fish of the day, spicey prawn with Chinese noodles, ostrich with a truffle porto sause and potato crust and springbok with dauphine potatoes and spinach… Mmm I still can taste it…A perfect end, to a wonderful day…
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
