Het is zaterdag vandaag en het laatste weekendje met ons drietjes. We willen er dan ook nog iets speciaals voor Miro van maken en besluiten met de wagen richting Simonstown te rijden, naar Boulders beach op zoek naar de pinguins.
Miro is al van gisterenavond dolenthousiast over de idee en als ze vanmorgen (om 11.00uur, vroeg vandaag…) wakker wordt is het eerste wat ze zegt na “goeiemorgen papa en mama, hebben jullie zo lekker geslapen als ik?”…, “pinguins kijken”.
Het is een zeer zonnige dag, voor het eerst sinds we hier zijn is het zicht vanuit onze ‘berg’bungalow glashelder, de deels met sneeuw bedekte bergen zijn scherp tegen de blauwe lucht afgetekend en de zon geeft ook buiten warmte. Eindelijk…
De weg naar Simonstown is zeer mooi. De kustlijn van de Cape is wild en ruw en steeds weer verschillend. Twee jaar geleden deden we net dezelfde weg met Silke, maar nu is het een ander seizoen en dat merk je. Deze keer minder toeristen, wel meer “coole surf boys and girls”. Vorige keer was het ons helemaal niet opgevallen dat de meeste winkeltjes aan het strand surfdingetjes verkochten of iets met deze sport te maken hadden, deze keer kon je er echt niet naast kijken.
Eenmaal op de parking aangekomen, kon Miro niet wachten om naar de pinguins te gaan kijken. Met een zonnebril op, net als mama en papa, als bescherming tegen het felle zonlicht, stappen we richting het reservaat. Ze wil alleen stappen (nog net aan een handje…) en met grote stappen loopt ze dolenthousiast naar haar dagdoel. In het reservaat zelf, vindt ze het leuker een enkele pinguin te zien dan een hele troep van 100 luie pinguins samen. Ze vindt het veel leuker ze onder de struiken en tussen de bomen te zoeken, dan naar de massa op het strand te blijven kijken. “Een weinig pinguin papa, nog pinguin papa. Kijk een Miro pinguin….”.
Na een half uurtje houdt ze het voor bekeken en we willen terug gaan, als we plots een pad ontdekken net voor de ingang van het reservaat. Het pad gaat helemaal achter het reservaat door en kronkelt zich een weg langs de mooie wilde kust. Toen we deze plaats twee jaar geleden bezochten, hebben we nooit beseft dat er nog een tweede deel aan het reservaat was, dus ook voor ons deze keer iets nieuws. Het tweede deel geeft toegang tot een afgelegen strand, waar kinderen kunnen spelen, volwassenen zonnen en de pinguins af en toe in hun typische tred voorbij wandelen om net hetzelfde te doen. Alleen blijken zij geen last te hebben van de lage temperatuur van het zeewater. Zo C. Chaplin-achtig op het strand, zo supersnel en elegant zijn deze bijzondere beestjes onder water. Een ware streling voor het oog!
Het was gewoon genieten: van de zon, voor de eerste keer zonder pull of jas, van Miro die voor de eerste keer de zee zag en ze direct wilde overwinnen…, van die gekke pinguins. Allemaal even idyllisch…
Naar het einde toe was Miro meer geïnteresseerd in de golven die haar tekeningetjes op het strand keer op keer uitwisten, dan in de pinguins die het paadje afgewaggeld kwamen, over het strand tussen de mensen doorslopen om vervolgens een frisse duik te nemen in het appelzeeblauwgroene water. Ze haalde haar hartje op. Ze miste haar emmertje en schepje (vergeten natuurlijk!), maar een zorgvuldig uitgekozen bamboestokje om in het zand mee te tekenen, liet haar dat bliksemsnel vergeten.
Na een kopje koffie, een sapje (met rietje) en een cola reden we richting Constantia. Vorige keer hadden we daar bij toeval een geweldig (top tien) restaurant leren kennen, en daar wilden we deze keer toch nog eens naar toe gaan: Constantia Uitsig.
Het ziet er geweldig chique uit en dat is het ook, maar anderzijds laten ze je er gewoon binnen in backpackers kledij en kost het menu dat ze je aanbieden, 3 gangen, met de huiswijn en koffie of thee slechts 250 rand per persoon (ongeveer 20 euro!!!!).
En het eten ontgoochelde weer niet… integendeel! Het was het lekkerste diner van de week en ook Miro wist van geen ophouden. De rundscarpaccio (‘vleesje’) ging zeer vlotjes binnen en daarna at ze bijna de hele vis op die Wim als voorgerecht had besteld. Weinige restaurantgangers hebben denk ik beseft dat er die avond ook een meisje van 2.5 aan onze tafel zat. De chef was zo onder de indruk dat hij speciaal voor haar pannekoeken heeft gebakken! Ze was in de wolken. En wij ook, want we hadden het haar ’s morgens beloofd, en zo iets vergeet ze niet…
Net voor we met een zalig gevoel in de auto stapten zei ze met een voldane glimlach “Meme zal fier zijn…” en dat waren wij ook…
Shorter version in English:
Today we went to Boulders beach to visit the crazy pinguins. For Miro it was not only exiting to see these animals in the wild, but also to see the sea and the beach for the first time in her life. She loved it when the waves went over her boots and when the water washed away her little scribbles in the sand, over and over again. At night we went to a restaurant in Constantia which we recommend to any one: Constantia Uitsig. The restaurant is one of 3 located on the Constantia Uitsig wine estate and serves excellent food. It is very chique, but very casual at the same time. The staff is extremely friendly and open to children. The chef even made pancakes especially for Miro. She went to thank him personally afterwards…
We had a great evening, Miro was adorable, behaved like a real bourgondian little girl enjoying as much as we did every dish they served us: beef carpaccio, line fish of the day, spicey prawn with Chinese noodles, ostrich with a truffle porto sause and potato crust and springbok with dauphine potatoes and spinach… Mmm I still can taste it…
A perfect end, to a wonderful day…
Miro is al van gisterenavond dolenthousiast over de idee en als ze vanmorgen (om 11.00uur, vroeg vandaag…) wakker wordt is het eerste wat ze zegt na “goeiemorgen papa en mama, hebben jullie zo lekker geslapen als ik?”…, “pinguins kijken”.
Het is een zeer zonnige dag, voor het eerst sinds we hier zijn is het zicht vanuit onze ‘berg’bungalow glashelder, de deels met sneeuw bedekte bergen zijn scherp tegen de blauwe lucht afgetekend en de zon geeft ook buiten warmte. Eindelijk…
De weg naar Simonstown is zeer mooi. De kustlijn van de Cape is wild en ruw en steeds weer verschillend. Twee jaar geleden deden we net dezelfde weg met Silke, maar nu is het een ander seizoen en dat merk je. Deze keer minder toeristen, wel meer “coole surf boys and girls”. Vorige keer was het ons helemaal niet opgevallen dat de meeste winkeltjes aan het strand surfdingetjes verkochten of iets met deze sport te maken hadden, deze keer kon je er echt niet naast kijken.
Eenmaal op de parking aangekomen, kon Miro niet wachten om naar de pinguins te gaan kijken. Met een zonnebril op, net als mama en papa, als bescherming tegen het felle zonlicht, stappen we richting het reservaat. Ze wil alleen stappen (nog net aan een handje…) en met grote stappen loopt ze dolenthousiast naar haar dagdoel. In het reservaat zelf, vindt ze het leuker een enkele pinguin te zien dan een hele troep van 100 luie pinguins samen. Ze vindt het veel leuker ze onder de struiken en tussen de bomen te zoeken, dan naar de massa op het strand te blijven kijken. “Een weinig pinguin papa, nog pinguin papa. Kijk een Miro pinguin….”.
Na een half uurtje houdt ze het voor bekeken en we willen terug gaan, als we plots een pad ontdekken net voor de ingang van het reservaat. Het pad gaat helemaal achter het reservaat door en kronkelt zich een weg langs de mooie wilde kust. Toen we deze plaats twee jaar geleden bezochten, hebben we nooit beseft dat er nog een tweede deel aan het reservaat was, dus ook voor ons deze keer iets nieuws. Het tweede deel geeft toegang tot een afgelegen strand, waar kinderen kunnen spelen, volwassenen zonnen en de pinguins af en toe in hun typische tred voorbij wandelen om net hetzelfde te doen. Alleen blijken zij geen last te hebben van de lage temperatuur van het zeewater. Zo C. Chaplin-achtig op het strand, zo supersnel en elegant zijn deze bijzondere beestjes onder water. Een ware streling voor het oog!
Het was gewoon genieten: van de zon, voor de eerste keer zonder pull of jas, van Miro die voor de eerste keer de zee zag en ze direct wilde overwinnen…, van die gekke pinguins. Allemaal even idyllisch…Naar het einde toe was Miro meer geïnteresseerd in de golven die haar tekeningetjes op het strand keer op keer uitwisten, dan in de pinguins die het paadje afgewaggeld kwamen, over het strand tussen de mensen doorslopen om vervolgens een frisse duik te nemen in het appelzeeblauwgroene water. Ze haalde haar hartje op. Ze miste haar emmertje en schepje (vergeten natuurlijk!), maar een zorgvuldig uitgekozen bamboestokje om in het zand mee te tekenen, liet haar dat bliksemsnel vergeten.
Na een kopje koffie, een sapje (met rietje) en een cola reden we richting Constantia. Vorige keer hadden we daar bij toeval een geweldig (top tien) restaurant leren kennen, en daar wilden we deze keer toch nog eens naar toe gaan: Constantia Uitsig.
Het ziet er geweldig chique uit en dat is het ook, maar anderzijds laten ze je er gewoon binnen in backpackers kledij en kost het menu dat ze je aanbieden, 3 gangen, met de huiswijn en koffie of thee slechts 250 rand per persoon (ongeveer 20 euro!!!!).
En het eten ontgoochelde weer niet… integendeel! Het was het lekkerste diner van de week en ook Miro wist van geen ophouden. De rundscarpaccio (‘vleesje’) ging zeer vlotjes binnen en daarna at ze bijna de hele vis op die Wim als voorgerecht had besteld. Weinige restaurantgangers hebben denk ik beseft dat er die avond ook een meisje van 2.5 aan onze tafel zat. De chef was zo onder de indruk dat hij speciaal voor haar pannekoeken heeft gebakken! Ze was in de wolken. En wij ook, want we hadden het haar ’s morgens beloofd, en zo iets vergeet ze niet…
Net voor we met een zalig gevoel in de auto stapten zei ze met een voldane glimlach “Meme zal fier zijn…” en dat waren wij ook…
Shorter version in English:
Today we went to Boulders beach to visit the crazy pinguins. For Miro it was not only exiting to see these animals in the wild, but also to see the sea and the beach for the first time in her life. She loved it when the waves went over her boots and when the water washed away her little scribbles in the sand, over and over again. At night we went to a restaurant in Constantia which we recommend to any one: Constantia Uitsig. The restaurant is one of 3 located on the Constantia Uitsig wine estate and serves excellent food. It is very chique, but very casual at the same time. The staff is extremely friendly and open to children. The chef even made pancakes especially for Miro. She went to thank him personally afterwards…
We had a great evening, Miro was adorable, behaved like a real bourgondian little girl enjoying as much as we did every dish they served us: beef carpaccio, line fish of the day, spicey prawn with Chinese noodles, ostrich with a truffle porto sause and potato crust and springbok with dauphine potatoes and spinach… Mmm I still can taste it…A perfect end, to a wonderful day…
Posts
1 opmerking:
Meme en Jopa zijn inderdaad zeer fier op hun grote Miro
Een reactie posten