.jpg)
Ondertussen is hij al bijna 15 maanden en elke dag is hij minder en minder een baby. Eigenlijk kan je hem zo helemaal niet meer noemen, eigenlijk is hij echt al een peutertje geworden. Zeker nu hij sinds vorige week zijn eerste pasjes alleen zet... en hoe geniet hij daarvan!!! Weer een hele nieuwe wereld die voor hem open gaat... Weer ongelooflijk veel nieuwe gevaarlijke en stoere dingen om dichter bij te geraken...Weer meer grijze haren voor mama en papa!Op deze leeftijd begin je toch wel echt heel erg duidelijk het verschil te zien tussen jongens en meisjes. Terwijl Miro geweldig gefasineerd raakte door details en kleine dingetjes, wordt Bonga steevast aangetrokken tot 'stoere activiteiten'. Al sinds enkele weken heeft hij ontdekt dat hij via zijn speelgoeddozen ongeveer overal op kan klimmen en dat doet hij dan ook. Draai hem even de rug toe en hij heeft zichzelf op een hoger niveautje geplaatst. Hoe hij daar dan weer van af moet geraken, weet hij niet altijd en de laatste weken zijn er dan ook wat builen en blauwe plekken bijgekomen. Hij verliest er echter de moed niet bij en een paar minuten later probeert hij hetzelfde alweer opnieuw...
De trap naar boven heeft hij ook al twee keer in recordtempo afgelegd, ons hart sloeg even een slag over, maar Bonga zelf kon niet fierer zijn. Zijn hele gezicht straalde... Je hoeft maar te zeggen dat iets niet mag, en hij probeert het steevast nog een keertje uit...
Hij kan nog maar enkele stapjes zetten maar op zijn (stap) fietsje kan hij zich al door het huis manoevreren... er terug afgeraken blijft nog wel met een valpartij gepaard gaan, maar ook dat lijkt hem niet te deren.
Het houten schommelpaard waar Miro nooit echt mee gespeeld heeft, is het voor Bonga helemaal! Hoe harder hoe liever en hoewel hij nog steeds een lichtgewicht is krijgt hij het op een hels tempo heen en weer. Een keer in volle gang, kraait hij van plezier en laat dan beide handjes los...
Zijn zus "onder boksen" is een ander favoriet tijdverblijf. Samen worstelen en rollen over het tapijt, hij heeft het niet liever. Als ouder weet je dat het steevast eindigt in een huilbui, je weet alleen niet wanneer of wie het eerst zal beginnen wenen... Maar het voorkomen lukt je niet... Zowel Miro als Bonga gaan er zo in op dat het spijtig zou zijn ze tegen te houden.
Spreken doet hij nog niet echt... Hij maakt wel constant geluidjes en zijn enige twee duidelijke woordjes zijn 'koekje' (was zijn eerste woordje) en 'Kaatje' (de hond). 'Papa' zegt hij ook maar enkel s morgens wanneer hij in zijn bedje ligt... Volgens Oma Lus zegt hij ook 'mama', maar zelf heb ik het spijtig genoeg nog niet mogen horen...
Zijn tandjes hebben erg lang op zich laten wachten, maar ondertussen heeft hij een mondje vol mooie grote witte tandjes. Volgens kinderexpert en grote zus Miro, moeten er nog maar een paar tandjes komen en dan zal hij kunnen praten...
Was Bonga aanvankelijk een kindje dat at omdat het moest, zonder veel plezier, dan eet hij ons nu de oren van de kop. Zijn eetlust is kent geen grenzen... Hij geniet van alle smaken en moet alles proberen. Ziet hij iemand eten en heeft hij niets in de mond dan krijg je een hele discussie en trekt hij zijn mondje zo ver mogelijk open. Komt het niet snel genoeg, dan worden de grote middelen ingezet: schreeuwen, zelfs tranen... en toch blijft hij een pluimpje... Je vraagt je af waar hij het allemaal steekt!
Terwijl ik dit schrijf is Miro van haar schooldag aan het bekomen door een filmpje te kijken en zit Bonga naast me op de grond. Hij heeft toevallig een potlood gevonden en is bij mijn weten zijn eerste tekening aan het maken...
Zoals je ziet gaat alles goed in ons regenbooggezinnetje... Het kan er enorm druk en luidruchtig aan toe gaan, maar met zijn vieren zijn we echt een hecht gezinnetje geworden...
Posts
