Een veelgestelde vraag van familie en vrienden:

Hoe reageren de mensen daar op jullie adoptie?

De reacties zijn zeer uiteenlopend. Vooraf had men ons verteld dat de mensen in Zuid Afrika zeer enthousiast reageren op blanken die kindjes adopteren, onze ervaring is echter dat dit niet altijd zo is.

We hebben na drie weken zowat alle reacties gekregen, van starende blikken vol ongeloof tot zeer enthousiaste reacties vooral door het hoge "schattigheidsgehalte" van Bonga.

Zuidafrikanen adopteren zelf bijna nooit Afrikaanse (lees donkere) kindjes en vele (vooral in de grote steden) lijken niet echt te begrijpen dat je dit doet. Uit onze gesprekken hier maken we op dat men volgens de procedure altijd eerst een interne oplossing moet proberen te vinden, maar dat deze vraag meestal gewoon proforma wordt gesteld. In realiteit is er geen vraag naar donkere baby's, al helemaal niet voor donkere jongetjes. Deze kinderen worden bijna allemaal, zonder uitzondering door Europeanen geadopteerd.

In Kaapstad reageren de mensen over het algemeen weinig of niet op een gemengd gezin (positief, noch negatief), misschien omdat het een "internationale stad" is en men daar gemengde gezinnen wat meer gewoon is. De leukste of meest ongelooflijke reacties krijgen we in de kleinere steden/dorpen.

De meeste warme reacties waren er ongetwijfeld hier in Stellenbosch waar we bijna door iedereen worden aangesproken en waar bijna iedereen even de tijd maakt om zowel tegen Miro als Bonga te praten...

De twee reacties die ons altijd zullen bijblijven zijn de volgende:

• We wandelen rond in Houtbay, Miro op de arm van Wim, Bonga in zijn buggy. We kruisen een familie waarvan de vrouw en dochter ons blijven aanstaren, ze zijn ons nog maar net gepasseerd, als de vrouw tegen haar man roept: "Heb je dat gezien? Hoe verschillend die twee kinderen waren?". Ze kwam nog net niet vragen of ik Wim bedrogen had met een Afrikaan...


• We schuiven aan in Woolworths aan de kassa. De vrouw voor ons is Kosa en zij begint tegen Bonga te praten en een beetje met hem te spelen. Na een tijdje ziet ze Miro en begint ook tegen haar te praten, nu in het Engels. Nog even later heeft ze door dat wij vieren samen horen en vraagt ze aan me: "Ben je met het zoontje van je nanny op stap?". Wanneer ik haar vertel dat hij onze zoon is, reageert ze super enthousiast, ze vindt het helemaal geweldig!