24 uur later...

Terwijl Miro haar middagdutje doet, genieten wij in onze living van een glaasje Cabernet Sauvignon, 2005 van Allesverloren en kijken we uit over Kaapstad…
Hier is ons verslagje van gisteren…
Na een pijnlijk korte nacht (nog geen twee uur slaap), was het dan eindelijk zover! Frank stond aan de deur met de auto van papa en terwijl ik Mirootje voorzichtig probeerde wakker te maken, sleurden Wim en Frank de zware bagage in de auto.
Mirootje was uiteindelijk diegene (de enige) die zo fris als een hoentje helemaal klaar was om op vakantie te gaan. In de auto op weg naar de luchthaven zat ze zelfs in haar stoeltje al te “shaken”… (nadat we op haar duidelijk verzoek de frequentie van Radio 1 naar Q-Music hadden veranderd…)… Sorry Jopa!
Op de luchthaven was het ongelooflijk druk, je zou bijna vergeten hebben dat het nog geen 4 uur was. De check in desk van KLM was nog niet eens open toen we daar aankwamen en door de ellenlange rijen van de chartervluchten was er eigenlijk bijna geen plaats meer voor ons…
De vlucht naar Amsterdam was stipt op tijd en Miro kon haar geluk niet op: eindelijk vliegen! Toen we door de gate moesten gaan, liep ze nog snel even naar het raam met een kleine waarschuwing voor het vliegtuig: “Pas op vliegtuig, nog niet vertrekken, mama en Miro gaan mee!”
Het was geweldig de opwinding in haar oogjes te zien terwijl we aan boord wachtten voor het opstijgen. Ze vond het allemaal fantastisch.
Eenmaal geland, was ze echter zo moe, haar kaarsje was uit en ze liet zich helemaal ineens zakken in de bus naar de luchthaven. Ze maakte haar zo zwaar dat ze niet meer te houden was. Ze viel gewoon in slaap op haar knietjes… Ocharme.
Maar we moesten toch nog drie uur in Schiphol wachten, dus meer dan tijd genoeg voor haar om een dutje te doen, wat echter niet zo lang duurde. De geur van het ontbijt (spek met eieren!) liet haar in een goed humeur wakker worden… Toch wel een Bourgondisch typke, van wie zou ze dat hebben?
Voor ons was het de eerste keer via Schiphol en we stonden dan ook enorm te kijken van de grootte van deze luchthaven en de enorme hoeveelheid aan winkels. Er was zelf een mini kinderspeeltuin waar Miro nog even heeft van kunnen genieten, terwijl Wim probeerde wat slaap te recupereren op de luchthaven zeteltjes…
De eerste vlucht was heel leuk geweest, dus Miro was er helemaal klaar voor om in het “hele grote” vliegtuig te stappen en nu een verre reis te maken. We hadden drie stoelen naast elkaar op een rij van drie stoelen, wat gelukkig heel praktisch was.
11 uur vliegen, een lange tijd, maar het was een hele rustige vlucht, geen turbulentie en eigenlijk is het allemaal vanzelf verlopen. Miro heeft een paar uur geslapen, een beetje gespeeld, TV gekeken (21, Enchanted, I am Legend, Fool’s Gold and 27 Dresses) en is eigenlijk de hele tijd zeer rustig op haar stoeltje blijven zitten. We waren een fiere mama en papa.
Toch wel leuk hoor met een buggy reizen, je krijgt voorrang bij de check in, bij de douane, bij het inschepen, de ellenlange files worden onmiddellijk een pak korter. Wie zei dat je met kinderen aan luxe moet inboeten??? (
Om 21.30 lokale tijd (en die is hetzelfde als in België) zijn we dan in Cape Town geland. Jan van Loevensteyn stond ons op te wachten en na een half uurtje rijden kwamen we in ons huisje aan. Even nog een laatste krachtinspanning voor Wim want het huisje ligt tegen een steile wand aan en je kunt er enkel geraken door een hele lange steile, smalle trap. Drie valiezen, een maxi cosi en drie stuks handbagage later zijn we gewoon met zijn allen onmiddellijk in ons bed gekropen. Iedereen was stik én stikkapot…
Het was dan ook al ver 11.00uur vanmorgen voor we uit ons bed kwamen. Voor Mirootje was het bijna 12.00uur! Gelukkig heeft ze haar ‘langslaapvermogen’ meegebracht naar het verre Zuid-Afrika!!! Geen nieuw record, maar waarschijnlijk wel een top tien prestatie… Hopelijk lijkt Bonga wat dat betreft alvast op zijn grote zus….