Hectische weken

Geen nieuws is meestal goed nieuws en gedurende de afgelopen 2 maanden was dat ook het geval. Spijtig genoeg kwam hier de laatste 3 weken verandering in... daarom ook dat we de laatste weken zo weinig van ons hebben laten horen. Een update...

13 november was de dag dat ik terug zou beginnen werken en dus moest Bonga op 3 november voor het eerst naar de creche: op wenweek.

Voor mama weer eens een moeilijk momentje ;-) al moet ik toegeven dat ik minder emotioneel was dan toen ik Miro voor het eerst in de creche moet achterlaten. Je merkt dat je meer "ervaren" wordt en dat die ervaringen je toelaten zulke dingen anders te benaderen.

Natuurlijk was er deze keer wel een gevoel dat we niet zozeer met Miro hadden, namelijk "wat met de hechting"? Zou de creche hier een invloed op hebben. Wij vinden dat Bonga de afgelopen maanden zeer goed aan ons gehecht is en twijfelen er niet aan dat hij zich thuis bij ons voelt. Anderzijds was hij dan wel full time bij ons en hadden we niet echt een idee of deze hechting zou veranderen wanneer hij in de dag door andere mensen zou verzorgd worden. Na de wenweek konden we deze zorgen laten varen: Bonga had het er prima naar zijn zin, maar was toch blij wanneer mama hem s avonds kwam ophalen. Zijn wereldje valt duidelijk op zijn plaats wanneer ook Miro en papa thuiskomen en we met zijn viertjes samen zijn.

Iedereen happy dus... tot zondag. Bonga is ziek: overgeven, niets van zijn eten binnenhouden, een beetje ellendig hoewel hij tussendoor wel speelt. Maandag is hij echter niet meer dan een hoopje "ellende" en dus zakken we af naar de kinderdokter die hem onmiddellijk laat opnemen.

Conclusie: virale maag/darm infectie, een souveniertje aan de wenweek in de creche. Bonga lijkt op de foto's een stevig ventje, maar in werkelijkheid heeft hij niet echt veel "vetreserves". Na 2 dagen overgeven was hij dan ook zo verzwakt dat hij aan de baxter moest en aansterken. Donderdag 13 november zat mama dus nog steeds met Bonga in het ziekenhuis en moest mijn "start op kantoor" met 2 dagen uitgesteld worden.

Donderdagavond mochten we naar huis, Bonga leek er bovenop hoewel hij het hele weekend niet echt super was.

Maandagmorgen: tweede poging om terug het werk te hernemen en Bonga heeft maar liefst 40,5°C koorts. Hij blijft die dag bij Mémé, dokter wordt opgetrommeld, diagnose: oorontsteking en dus antibiotica.

Wanneer we s avonds terugkomen van kantoor is er nog niet veel verandering te werken. Iedere keer dat de Perdolan is uitgewerkt stijgt de koorts onmiddellijk terug tot 40,5°C. Wanneer hij dan om 2100u ook nog eens begint te beven, besluiten we dan toch naar spoedgevallen te gaan, naar de kinderarts van wacht. Een topavond voor pediatrie en het duurt tot middernacht voor we aan de beurt zijn. Conclusie: opname! Opnieuw!!! Het is ver 2 uur s ochtends wanneer we eindelijk een kamer hebben en kunnen proberen een beetje slaap in te halen.

Aanvankelijk denkt men aan RSV omdat de meeste kindjes die die avond opgenomen worden dat als diagnose hebben en ook Bonga vertoont al de symptomen. Achteraf blijft het geen RSV te zijn, wel een zware bacteriële infectie (op de bovenste luchtwegen). De behandeling is opnieuw een baxter, veel rusten, antibiotica en deze keer tot vrijdag in het ziekenhuis.

Deze keer ook een bezoek aan de neus-keel en oor specialist want hij ademt ongemakkelijk door zijn neus en lijkt gehinderd te zijn door neuspoliepen. Dit laatste is echt niet mogelijk gezien zijn jonge leeftijd en dus moet men hem onder verdoving brengen om manueel te kijken wat er aan de hand is. Dit kan niet zolang hij koorts heeft en een infectie dus moet dit uitgesteld worden naar latere datum...

Gelukkig heb ik nog een aantal verlofdagen en kunnen we de periode oin het ziekenhuis nog eens overbruggen zonder al te veel organisatorische problemen. Op die momenten besef je toch hoe geweldig het is om een flexibele werkgever te hebben en voor een bedrijf te mogen werken waar men begrip heeft voor zulke familiale omstandigheden... Heel wat kopzorgen minder!

Op vrijdag was Bonga er eindelijk helemaal bovenop. Hij was opeens weer de vrolijke, speelse, levendige baby, vol met energie en helemaal niet meer gelukkig om in een ziekenhuisbedje aan een baxter te liggen. We waren dan ook blij toen we in de namiddag terug naar huis konden en ook voor Miro was het hoog tijd dat alles weer terug "normaal" werd. Zo twee weken zonder mama (of papa), zonder broertje en steeds weer iemand anders die haar van school kwam halen of brengen, bracht haar toch wel een beetje in de war.

Vandaag is mijn wekelijkse vrije dag en gelukkig kon het "kijkonderzoek" vandaag plaatsvinden. Bonga en ik moesten al om 7 uur vanmorgen in het ziekenhuis zijn. Rond 9 uur was het Bonga zijn beurt en om 1100 was hij terug op de kamer met buisjes in de oren. Aan de versmalde doorgang in zijn neusje kon men niets doen, dat probleem zal met het groeien vanzelf weggaan, maar het onderzoek toonde wel aan dat er veel vocht in zijn oortjes opgestapeld zat en dus verholpen moest worden... Nu bijna 12uur later is er aan Bonga niets meer van dit alles te merken, hij zit vrolijk op de mat met Miro te spelen en lijkt het alweer allemaal vergeten te zijn.

Momenteel gaat alles dus terug zijn gewone gangetje. Laten we hout vasthouden dat dat zo een tijdje mag blijven want Wim en ik zijn nu echt wel moe en kunnen wat recuperatie gebruiken...

We kijken dan ook enorm uit naar volgend weekend: ons gepland weekendje Centerparcs. We duimen dat iedereen dan gezond mag blijven...

Groetjes...