Moe, maar tevreden... eindelijk thuis!

Na een reis van zowat 20 uur, zijn we gisteren rond 15.30 uur eindelijk in ons Tiens huisje aangekomen. Vermoeid, zwaar gepakt en geladen kwamen we met bijna drie uur vertraging gisteren middag op Zaventem aan.

Ons vertrek in Zuid-Afrika kon niet beter. Het KLM personeel van de check in stond al op Bonga te wachten en toen ze hem "eindelijk" zagen, kreeg hij een echte VIP behandeling (en wij dus ook). Hij is ongeveer aan de ganse luchthaven voorgesteld, elk check-in en boarding personeelslid wist van zijn komst en kwam hem ook persoonlijk even "inspecteren". Heel veel enthousiaste reacties, heel veel "god blessings" en een super behandeling! Ze begrepen alleen niet de roze pyjama die hij van zus mocht gebruiken... 'You have to keep him up the straight road, my dear...'

Het Zuidafrikaanse KLM personeel wilde er persoonlijk mee toebijgedragen hebben dat Bonga een betere toekomst tegemoet ging. Ze vonden het een eer dat die "symbolische" overtocht via hen gebeurde! We kregen geweldige zitplaatsen, zelfs twee extra, kregen toegang tot de business loge van Britisch airways tot onze take off en ook in het vliegtuig was het personeel supervriendelijk. Het mag inderdaad ook eens anders zijn dan de koele behandeling die een economy reiziger doorgaans te wachten staat...

Wij waren alvast enorm onder de indruk.

Mirootje was supergelukkig dat ze weer mocht vliegen "in de lucht" en eenmaal in haar stoeltje zat ze zo boordevol adrenaline dat slapen er nog niet onmiddellijk inzat. Ondanks het feit dat het al 23.30uur was, zou ze van "alle faciliteiten" gebruik maken. Een hele dag had ze ons verteld dat ze in het vliegtuig zou eten, een filmpje kijken en slapen en dat in die volgorde. Ze heeft dan ook tegen zichzelf gevochten om dat ook zo te kunnen uitvoeren... Toen ze eindelijk het eten brachten was ze nog net in staat om "neen" te schudden...

In Amsterdam zelf liep het echter allemaal zo vlot niet meer. Met twee kinderen, eentje in een buggy, een andere in een maxi-cosi (zonder wieltjes), winterjassen voor elk van ons, 4 stuks (loodzware) handbagage was de doortocht van gate G naar C (zijnde van de ene kant van Schiphol naar de andere) een hel. Vooral de ellelange douane file en opnieuw de bagage controle waren een nachtmerrie.

Als klap op de vuurpijl was dan ook de cityhopper voor Brussel stuk en moesten we wachten op een vervangend vliegtuig. Met zo een 40 minuten vertraging mochten we dan eindelijk in het busje instappen, maar ook daar moesten we weer zo een 40 minuten wachten (rechtopstaand...), want er liep iets mis met de zeteltoewijzing en zowat iedereen werd een voor een terug van de bus geroepen om een aangepast zetelnummer te krijgen...

Toen we dan eindelijk in het kleine propellor vliegtuig zaten, was er weer een probleem. Aangezien het vliegtuig een stuk kleiner was dan het oorspronkelijk, kon alle bagage er niet in. Het was passen en meten en uiteindelijk werd de bagage van het ruim naar de "overhead" compartimenten verhuisd. Om 14.00uur dachten we dat we dan eindelijk konden opstijgen, maar nee hoor: teveel luchtverkeer, dus nog eens 30 minuten stil zitten!

Dat laatste stukje was er echt te veel aan! Onze kinderen hebben het beiden met zeer veel geduld doorstaan, beter dan wij en een aantal radeloos geworden Amerikaanse reizigers. Tot overmaat van ramp bleek Zaventem één van zijn topdagen te hebben en geen bagage karretje meer te bespeuren...

Mirootje was dan ook stikkapot en volledig onder de indruk van de mensenzee in de aankomsthal. Het duurde even voor ze haar Meme, Oma, Pepe, Jopa en tante Silke terugvond.

Bonga was de wakkerste van ons vieren, maar hij had dan ook een echt bed gekregen en leek nauwelijks te beseffen dat we meer dan 20 uur onderweg geweest zijn.

Hij vond het geweldig al die aandacht en maakte onmiddelijk zijn meter en oma gelukkig met zijn stralende glimlachje...

Goed gedaan jongen, win je babysitters maar snel hun hartje, want papa en mama zijn binnenkort toe aan wat quality time met hun tweetjes... ;-)