Baby en Peuter update!

Voornamelijk voor onze bezorgde familie in het verre België… of bestaat dat laatste landje ondertussen niet meer?

De afgelopen dagen hebben we hier samen met de andere Belgen over zitten grappen… Misschien mogen wij het land niet meer in en verzeilen we wel in een “Tom Hanks”-achtig scenario (vergeten hoe die film ook al weer heette): terwijl we reizen houdt ons land op te bestaan en hebben we geen geldig pasport meer om het nieuwe land binnen te komen…

Het is moeilijk omwille van de moeizame internet connecties het laatste nieuws te pakken te krijgen, maar het ziet er blijkbaar politiek gezien weer niet rooskleurig uit…

Enfin, de update!

Bonga doet het prima. Hij is tot nu toe echt alles wat ze ons gezegd hebben, een vrolijke, beweeglijke baby, ogenschijnlijk vrij van zorgen. Hij lacht veel, zoekt enorm veel contact met ons alle drie en is helemaal niet moeilijk, wat ons toelaat ook met hem kleine uitstapjes te maken. Hij lijkt momenteel het meest in bewondering te zijn voor Wim. Wanneer Wim in de buurt komt maakt hij het vlugst een gek gezichtje of kijkt hij al met een soort van “wij verstaan elkaar” blik naar hem. Hij lijkt hem ook vaak uit te dagen om met hem te spelen.

Anderzijds zie je ook dat kinderen naar elkaar trekken en hij wordt echt vrolijk wanneer Miro in de buurt is. Vandaag tijdens de autorit zaten ze samen op de achterbank en ze hadden een plezier… Dat verwarmt toch wel echt je hart moet ik zeggen…

Ook qua voeding lukt het aardig. Toen hij pas bij ons was, hadden we het idee dat hij iets te weinig at. Hij was dan ook lichter dan ik me had voorgesteld (ondanks het feit dat hij zeker goed in zijn vel zit). Ze hadden ons verteld dat hij elke drie uur een flesje van 125 ml dronk, maar dat omdat hij nu groter was, ze hem nog enkel voeding gaven wanneer hij er om vroeg. Tot gisteren betekende dat dus, slechts 4 flesje van die hoeveelheid per dag, terwijl de NAN pot zegt dat voor zijn leeftijd, 4 a 5 voedingen van 200ml de norm zijn.

De buitenlucht en het warme weer, zitten er misschien voor iets tussen, maar gisteren en vandaag had hij ineens een “groeispurt”, ineens 5 flesjes en gemiddeld 150 a 160 ml. Daarom waarschijnlijk ook de voor ons wat kortere nacht vanmorgen: om 4 uur was er geen ontkomen aan, hij moest en zou een flesje hebben en daarna klaarwakker en helemaal “in form” om te spelen ;-)

Hij heeft nog altijd wel wat last van een geblokkeerd neusje en misschien speelt hem dat ook wel parten, maar vandaag bleek hij alvast toch een enorme eetlust te hebben.

Vandaag heb ik hem ook voor het eerst terug een papje proberen te geven. Ze hadden ons verteld dat hij ‘s morgens een paar lepeltjes “rijstmeelpap” at en in de namiddag een soort van fruitpapje. De eerste dag wou hij daar echter totaal niets van weten, dus besloten we dat hele proces maar even uit te stellen tot we wat beter zijn ritme kenden.

En dat ritme begint er langzamerhand aan te komen, denken we.

Hij ziet er echt heel gezond uit, is echt een mooie gezonde baby, waar we zelfs geen defauke aan kunnen bemerken ;-). Zoals sommige mensen zeggen “het is niet je eigen vlees en bloed”, hij is je “gegeven” en toch is er onmiddellijk dat gevoel van “mijn kind, schoon kind”.

Hij werkt volop aan zijn tandjes en alles wat hij tegenkomt of kan vastgrijpen gaat zijn mond in. Het is weer even wennen om een compleet natte schouder te hebben van een “zabberende baby”.

Hij wordt steevast anders dan Miro, hij lijkt iets wat “heviger” te zijn, maar misschien is dat wel typisch voor jongens. Anderzijds hebben ze toch ook een paar dingen gelijk: ze houden van muziek en bewegen erop bij de eerste noten. Meme en Oma zijn gewaarschuwd! De twee samen gaat geen rust in huis brengen, integendeel J

Miro is echt een trotse zus. Dat is niet gelogen. We kunnen zelfs niet zeggen dat ze het erecht moeilijk mee heeft. Er zijn wel veel nieuwe dingen voor haar, maar ze lijkt het wel leuk te vinden en “ziet haar broertje graag”. Vanmorgen zei ze dat ze van alle kindjes die ze de afgelopen dagen had ontmoet, “broertje” het liefste had. Lief hé?

Natuurlijk zijn er zo van die momenten dat ze ineens ook een tutje wil, dat ze bij mama of papa op de arm wil als daar net Bonga ook is, wil ze ook de babymelk, etc. Maar op zich zijn tot nu toe die momenten te verwaarlozen. We zijn natuurlijk momenteel wel met zijn 2-en en er is altijd wel iemand om een moeilijk moment op te vangen. Maar het is ook logisch, wij moeten aanpassen, dus zij zeker en vast ook.

Ze doet haar ding, zoals ze dat tevoren ook deed en af en toe onderbreekt ze dat om broertje een knuffel of kusje te geven, of om hem eens over zijn hoofd te gaan wrijven. Soms gebeurt dat laatste iets te ruig natuurlijk, maar het is lief bedoeld.

Ze is zich te allen tijde bewust dat hij er is en tijdens een autorit, krijgen we live verslaggeving vanop de achterbank: “broertje heeft geen pijn tandjes”, “broertje slaapt niet”, “broertje heeft oogjes toe”, “broertje lacht”, “broertje geeft niet over” of juist “mama, broertje geeft over!” en de verslaggeving is dan ook accuraat.

Ze praat graag en de afgelopen week, hebben Wim en ik nogal wat afgelachen. Je vraagt je af waar ze het soms haalt of hoe ze het bedenkt. Je zou het soms moeten kunnen filmen of opschrijven, want het is gewoon te veel om te onthouden…

Gisteren zijn we er, zoals gezegd, samen de twee andere Belgische families op uitgetrokken. Eliah is een jongetje van haar leeftijd en op het einde van de dag, was hij haar held. Wat hij ook deed, ze vond het ontzettend grappig. Ze was dan ook helemaal van de kaart, toen we vanmiddag van hen afscheid gingen nemen, ze had het er even moeilijk mee dat hij “met het vliegtuig op de lucht” terug naar huis ging.

Toen we vanavond terug in het gastverblijf aankwamen was het eerste wat ze zei “wij zijn thuis, Eliah niet, Eliah met vliegtuig op de lucht”…

Verder begint ze met de komst van haar broertje in de ban te komen van het verschil tussen jongens en meisjes. Een mijnheer is een jongen, een mevrouw is een meisje. Alle Belgische koppels worden door haar dan ook benoemd als meneer en mevrouw… Het is wel grappig om haar met die begrippen te zien spelen…

En natuurlijk helpt ze mee onze dag te bepalen. Ja, papa, “een kleine Dana” ;-). We stappen in de auto en ze vraagt “wat gaan we doen?”. Als je daar dan een antwoord op geeft dan zegt ze vaak “ja, maar eerst…”: “eerst eten, frietjes met vleesje en mayoooonaiiiiiiiise”, of “maar ook diertjes kijken”…

Je leest het, meme’s, jopa’s, pepe’s, oma’s, zussen en aanverwanten, met ons gaat het goed. Om eerlijk te zijn denk ik dat het voor ons, Wim en mezelf, momenteel het moeilijkste is. We moeten echt terug ons ritme vinden: ineens twee kinderen om klaar te maken (meestal moet de eerste al terug nieuwe kleren krijgen als de tweede eindelijk is aangekleed…), eten te geven, slapen te leggen, mee te spelen… We zijn constant met ze in de weer en wanneer de laatste dan slapen is, kunnen wij daar ook alleen aan denken…

De laatste maanden waren we met Miro terug in een “inpakken en wegwezen” toestand gekomen, dat is nu wel weer helemaal veranderd. Het lijkt uren te duren voor we ingepakt zijn, iedereen in en terug uit de auto hebben en eindelijk op weg zijn… Die routine gaat nog wel even duren, al hopen we dat we die snel terug te pakken krijgen! Tips zijn welkom!!! ;-). We hebben natuurlijk nog wel wat oefentijd vóór we terug op Belgische (of welkedanook…) bodem zijn…