Eindelijk...

Gisteren morgen om 10.00uur was het dan zover…
Elzeth bracht ons naar het ABBA kantoor en we ontmoetten Martie, de huismoeder, ‘ouma’, van Bonga. Zij vertelde ons over zijn dagelijkse ritme, wat hij zoal graag doet, heeft en wat niet…

Eerlijk gezegd drong dat niet allemaal tot ons door, want we wisten dat in de kamer ernaast Bonga was en dat het nog maar enkele minuten zou duren vooraleer we hem eindelijk zouden zien…

Toen was het moment aangebroken, Miro ging samen met Elzeth naar Bonga en enkele minuten later kwam ze naar ons toe met het nieuws: “Bonga heeft zijn oogjes toe” en inderdaad hij sliep.

Het was overweldigend hem ineens zo in onze armen te krijgen, de laatste stapjes zelfs gedragen door Miro. Het is niet in woorden uit te drukken, dus ik ga het ook niet proberen… traantjes rolden weer rijkelijk…

Hij ziet er in het echt nog veel schattiger uit dan op de foto, ook kleiner en kwetsbaarder. Hij is wel lang, maar niet zo erg zwaar, eerder naar de slanke kant. Hij zag er een dik pakje uit toen we hem kregen, in zijn dikke fleece met konijnen-oortjes-muts en zijn dikke wollen broek, maar onder al die laagjes gaat er nog echt een babietje schuil. Al is het dan “ne zeer vinnige” wanneer hij wakker is.

Nog even tijd voor wat vragen, die we op dat moment echt niet konden bedenken…, uitwisseling van documenten (zelfs een babyboekje dat door de vrijwilligers van de creche was gemaakt) en medicijnen en dan snel terug naar ons huisje.

Twee uur nadat we ‘s morgens vertrokken waren, stonden we terug in onze bungalow, deze keer met zijn vieren. Alles was veranderd en toch drong het nog niet echt tot ons door: Bonga sliep nog steeds en ogenschijnlijk leek er niets veranderd te zijn.

Een half uurtje later was dan het grote moment aangebroken: hij deed zijn grote, donkere, maar heldere oogjes open en keek ons verbaasd, maar niet angstig aan. We mochten hem oppakken, en knuffelen en hij greep zich al stevig aan ons vast. Een paar uurtjes later hadden we zelfs al allemaal een eerste Bonga glimlach gekregen.

Miro heeft het ook allemaal fantastisch meebeleefd, een echt mamake die alles wil moedoen en mee wil beslissen wat er met Bonga moet gebeuren. “Nee, papa, Bonga moet niet slapen.”, “Bonga eten, Miro meedoen”, “Miro nieuwe pamper geven”…

Tegen het einde van de namiddag begon ze natuurlijk wat quality time voor haar alleen te vragen. Ik vertelde haar dat zodra Bonga in zijn bedje was ze samen met mama zou kunnen spelen. Bonga lag nog niet in zijn bedje of ze zei “Bonga slaapt, mama met Miro spelen”. Iedere keer dat hij daarna ook maar het minste geluidje maakte, vloog ze naar zijn kamer en haastte zich om zijn muziek op te zetten, zodat hij toch maar zou blijven slapen… J

Zeer schattig en eigenlijk ook wel lief, want regelmatig is ze ook zelf gaan kijken of hij nog in orde was en af en toe dekte ze hem zelfs toe… Benieuwd hoe het de volgende dagen zal zijn…

En als antwoord op de grote vraag: “Hebben jullie vanacht geslapen?”. Het antwoord is nee, niet door Bonga, gewoon omdat we zo ongerust waren hem niet te horen en we bij ieder zuchtje rechtvlogen. Bonga zelf heeft geslapen van ‘s avonds 6 uur tot ‘s ochtends 5 uur. Niet slecht voor een babietje dat normaal twee keer per nacht wakker wordt…

Laten we hopen dat dit zo blijft, van ons mag hij de records van ons Mirootje verbeteren… maar iets zegt ons dat dit niet het geval zal zijn...