Wat vliegt de tijd toch snel... How time flies!

14 juli 2008 lijkt nog maar gisteren (en anderzijds toch ook al weer zo ver weg).... en toch zijn we vandaag alweer een jaar verder!

We hebben het niet echt gevierd, waren dat ook niet van plan, maar het doet toch wel iets te beseffen dat we ineens een jaar verder zijn en dat alles echt lijkt alsof het nooit anders is geweest. De vermoeiende procedure, de langzame (lijdzame) wachttijd, het lijkt nu allemaal zo ver weg en zelfs een beetje irreëel! (Voor wachtende adoptieouders: ja, die dag komt... hou gewoon vol!)

365 dagen geleden zaten we nu in onze lodge in Cape Town vol verbazing naar ons nieuwe gezinnetje te kijken... supertrots op onze nieuwe zoon en op onze dochtertje die al onmiddellijk zo in de weer was voor haar nieuwe broertje, het niet helemaal bevattend!

De herinneringen lijken al zo ver weg vooral omdat alles sinds dat moment zo intens en snel verlopen is...

Ik herinner me hoe onwezenlijk de overdracht aanvoelde, te veel emoties om het echt allemaal te kunnen bevatten in zo korte tijd. Niet meer dan twee uur tussen het vertrek uit onze lodge met 3 en de terugkomst met zijn 4-en....

Ik herinner me hoe we die namiddag al onmiddellijk boodschappen moesten doen en hoe onwennig we ons voelden omdat we door zo veel mensen in het shoppingcentrum werden aangestaard ;-) en we ons voor het eerst in ons leven echt "bekeken" voelden. Niet op een onprettige manier maar was toch even wennen...

Nu een jaar later lijkt dat allemaal de gewoonste zaak van de wereld en hoe cliché het ook mag klinken, wij zien het verschil in "kleur" binnen ons gezinnetje eigenlijk niet.

Voor de buitenwereld blijven we echter wel een "specialeke" en wanneer we met ons vieren ergens iets gaan drinken, krijgen we nog steeds meer dan gewone aandacht. Het intrigeert mensen blijkbaar... voor velen is adoptie een ver van mijn bed show maar ze zijn wel oprecht nieuwsgierig en geintrigeerd naar het waarom en hoe...

I know I promissed to keep this blog up to date, but combining work, kids and since a few months renovations requires actually more hours than a day hold ;-)

But since today is a special day (no nothing to do with the French national holiday or not even with the wedding anniversary of my sister -> congratulations by the way!!!) some extra special effort was required!

Yes, Bonga is now with us for a full year! 14 july 2008 was the day which we had lived to for so long and which still today is very difficult to describe... Intense, emotionally overwelming...

As you can see from the pictures, we are doing fine and especially Bonga has changed a lot from the little baby he was a year ago. He is stronger, healthier (although today of all days he has a fever... his own special way to contribute to the occasion ;-) ) and especially more MOBILE!!! He can be a little menace already and enjoys everything which can increase his and our adrenaline levels!

He and Miro still get along very well and together with their other partner in crime our dog they can be more than a handfull! Of course there are the obligatory brother/sisters fights, the "stealing each other toys moments" and the "mummy/daddy" calls for help to conquor the other, but in general they love each other to pieces... and what more can you want as a mum or dad?